zondag 31 december 2006

Digitaal jaarverslag

Nu het Amerikaanse weekblad Time you – oftewel jij en ik - heeft uitgeroepen tot persoon van het jaar 2006, is het niet meer dan logisch dat wij als internetgebruikers ons digitale jaarverslag publiceren. Ook voor mij was 2006 het jaar waarbij ik een heleboel digitale diensten ontdekte en voor het eerst meer vrije tijd doorbracht achter de computer dan de televisie.

Oude media worden overbodig
Waarom trouwhartig het programma-aanbod op radio en televisie volgen als je ook via de computer op een zelfgekozen tijdstip een uitzending kunt zien of horen? Ook het plakken van foto’s in een papieren album is verleden tijd. Met een speciaal programma kunnen we zelf foto’s bewerken, knippen en plakken in een digitaal album. Het resultaat is prachtig. De telefoon is eveneens in veel gevallen overbodig. Voor een afspraakje met een aantal personen kunnen we beter de afsprakenplanner het werk laten doen.

Digitaal op reis
In de zoekmachine geven we precies de kenmerken van onze beoogde vakantieplek op: landstreek, aantal personen, vakantieperiode, zwembad of niet… en de zoekmachine doet de rest. Vervolgens reizen we via Google Earth naar de plek om alvast te kijken hoe het vakantiehuisje en de omgeving eruit ziet. Zodat we alvast weten dat we niet naast een hinderlijke drukke verkeersroute zitten. De routeplanner levert de handigste route en berekent wat we aan benzinekosten en tol kwijt zijn.

Nooit meer een vergissing…
Blunderen kan haast niet meer. Een foute restaurantkeuze wordt vrijwel onmogelijk na het raadplegen van Iens. Hetzelfde geldt voor het kiezen van een goede film, een interessant boek, een goede wasmachine, een nieuw fototoestel en ga zo maar door. Voor elk product is wel een site, waar consumenten hun commentaar of waardering kunnen geven.
Zelfs een onverwachte plensbui hoeft je nooit meer te overkomen. De buienradar laat precies zien waar de regenbuien hangen. Mocht het toch misgaan, kun je natuurlijk ook klagen via internet (behalve over het weer, trouwens).

Alle tips voor een dineetje of een feestje
Een eigen kookboek maken met knip- en plakwerk is overbodig, nu ik op het internet een eigen kookschrift kan maken met recepten. Ook vind ik tips voor een leuk feestje, die je kunt aanvullen met eigen ervaringen.

Eigen inbreng
Met Wikipedia is het wel heel gemakkelijk om informatie snel op te zoeken en bij te werken. Al is dit lang niet meer alleen User Generated Content (informatie van de gebruikers zelf). Ook professionals (ministeries, bedrijven) weten wikipedia te benutten om heel actueel informatie te geven over ‘hun’ onderwerp op wikipedia, terwijl YouTube handig gebruikt wordt door reclamemensen.

Nooit meer de deur uit
Heel handig dat ik niet meer naar de bieb hoef om boeken langer te lenen. Ik kan inloggen op de website en met enkele klikken de boeken verlengen. Handelen in tweedehands goederen, bankieren en zelfs aangifte te doen bij de politie, steeds meer kan thuis achter de computer. Ook kadootjes, hebbedingetjes en boodschappen worden thuis bezorgd. Niet dat ik daar zo veel gebruik van maak, maar het wordt je daarbij wel heel gemakkelijk gemaakt. Als je het nummer van je bonuskaart intypt bij Albert, weet Albert Heyn je trouwens precies te melden welke artikelen je de afgelopen maanden daar gekocht hebt. Je hoeft alleen nog maar aan te vinken welk produkt je nog een keer wil bestellen.

Mensen zoeken
Ik laat in ruime mate mijn digitale footprint achter op internet. Maar dat doen anderen ook. Dus voorafgaand aan een interview googel ik iemands naam en zie dat hij meedoet aan tennistoernooien, kleine kinderen heeft en al een paar jaar in Kroatië op vakantie gaat. Heb je toch meteen een laagdrempelig gespreksonderwerp bij de eerste ontmoeting.

Alles wordt persoonlijker…
Ik kan niet alleen mijn eigen startpagina kiezen, maar ook mijn startpagina persoonlijk indelen met al mijn favoriete nieuwssites. Of een stap verder: eigen visitekaartjes, zelf ontworpen ansichtkaarten of een eigen boek uitgeven. Ook andere zaken kun je een persoonlijke tint geven: je bankpas (Postbank, SNS), creditcard (Visa), bagagelabel (KLM). Zelfs een hamburger moet eraan geloven.

dinsdag 19 december 2006

Kerstfamilieboek

Het moet een tijdschriftreportage over dierbare kersttradities of zoiets geweest zijn, waarin ik vorig jaar een relaas las van een vrouw die een kerstfamilieboek bijhield.

Daarin werd generatie na generatie beschreven wie er aanwezig waren op het kerstfeest, wat er gegeten werd en allerlei andere bijzonderheden. In de loop der jaren was dit voor de eigenaresse een dierbaar boekwerk geworden, vooral vanwege de herinneringen die het opriep aan de mensen die niet meer onder ons waren.

Ik vond het wel bijzonder, zo'n boek. Maar voor mijn eigen familie achtte ik het niet van toepassing. Jaarlijks brengen we immers de kerstdagen door temidden van dezelfde familieleden met ongeveer dezelfde gerechten in ongeveer dezelfde setting. Het zou een saai boek worden.

Maar dat was toen, want dit jaar is mijn vader er niet meer bij. Zijn afwezigheid grijpt me meer aan dan ik ooit had kunnen denken. In het dagelijkse leven is het vrij gemakkelijk om langs zijn dood heen te leven, omdat werk, gezin, huiselijke beslommeringen en persoonlijke activiteiten de aandacht volop opeisen. Maar met Kerst missen we hem hevig, al had hij nog zo'n bescheiden persoonlijkheid.

Extra beladen is nu het drinken van champagne tijdens de kerstbrunch. Juist dit drankje zal ons herinneren aan vorig jaar, toen papa zich ineens verslikte. Dat was het moment dat zijn ziekte zich voor de allereerste keer aan ons openbaarde. Maar dat weten we nu pas achteraf.

In ons Kerstfamilieboek dat nog niet bestaat, beginnen we dit jaar dus te schrijven aan een nieuw hoofdstuk op een blanco pagina. De kerstbrunch blijft, maar naar een verdere invulling zoeken we nog. Geen van ons voelt de behoefte aan verfijnde hapjes. Voorlopig voelen we vooral de lege plek.

dinsdag 12 december 2006

Doorstartpakket voor inspiratie

Waarom doet de ene organisatie het beter dan de andere? Inspirerende leiders zijn vaak het geheim. Zij spreken de eigen inspiratie van hun mensen aan en versterken bij mensen het verlangen naar hun eigen innerlijke vuur.

Maar om anderen te bezielen, moet je ook je eigen inspiratie voeden en koesteren. En dat staat bijna altijd onderaan het prioriteitenlijstje. Je moet dus op zoek naar manieren om het eigen vuurtje brandend te houden.  

  • Zorg voor een sterk persoonlijk verhaal, dat je kunt delen met anderen. Het meest interessant is een beeldend verhaal over je moeilijke momenten en hoe je die overwonnen hebt.
  • Doe nieuwe ervaringen op, bijvoorbeeld door het bijwonen van een congres, het ontmoeten van vakgenoten, het lezen van een mooi boek, wandelingen in de natuur. Wees regelmatig zelf een beginneling.
  • Richt je aandacht op één ding tegelijk en werk daar met volle concentratie aan. Zo ontstaat flow.
  • Geef toe aan het verlummelen van je tijd. Daarin ontstaan vaak de beste ideeën.
  • Laat soms vragen of problemen rusten waarop je niet direct een antwoord weet.
  • Bedenk 's morgens voor het opstaan op welke manieren je deze dag tot een waardevolle dag gaat maken.
  • Vraag je geregeld af of je daden in overeenstemming zijn met je woorden.
  • Benoem af en toe voor jezelf waar je tevreden over bent of blij van wordt.
  • Vraag geregeld aan anderen wat hem of haar inspireert.
  • Zoek mensen die het béter kunnen. Daar leer je van.
  • Kijk hoe kinderen het aanpakken. Zij hebben een andere manier om naar oplossingen te zoeken.
  • Zorg bij complexe samenwerkingsprojecten dat er een gezamenlijk wenkend perspectief ontstaat. Samen er zin in krijgen is een essentiële voorwaarde voor succes op de langere termijn.

Lekker trendwatchen: kadootjes

Zomaar wat trends, her en der gelezen en gezien:

1. Verkopers creëren steeds meer kadomomenten. De lanceringen van Valentijnsdag en de Landelijke Secretaressedag hebben in dit opzicht al aardige successen opgeleverd. Volgende stap: Internationale Vrouwendag, iedere vrouw een presentje.

2. Hoe persoonlijker, hoe beter. En met de vele mogelijkheden om kado's te personaliseren, kun je daar als gever nauwelijks meer omheen: boeken waarin de ontvanger zelf de hoofdrol speelt, zelfbedachte straatnaamborden, tassen bedrukt met eigen foto's, chocola met je eigen afbeelding erop, en ga zo maar door.

3. Een emotie dient als kado-inspiratie. Is iemand een beetje treurig? Geef die persoon een geadopteerde dipkip. Of een bouquet of sympathie: een groen boeket met een opvallende bloem in het hart (www.bouquetsofemotions.nl).

4. Het kado krijgt steeds vaker een eigen verhaal, al dan niet speciaal voor het product bedacht of ontworpen. Bijvoorbeeld de verwenproducten van Rituals of de chocolade van Australian Homemade. Dat maakt de gift extra bijzonder.

5. De verpakking is minstens zo belangrijk als het kado zelf. Dus dienen we aan de slag te gaan met fleurige stukjes textiel, veertjes, kraaltjes, handgeschept papier, etcetera.

6. Of je laat de winkelier het kado versieren. Parfumerieën doen er bijvoorbeeld enorm hun best op. Dit alles onder het motto dat het aanschaffen van het kado voor de gever zelf al een feestje moet zijn.

maandag 11 december 2006

No logo, no future

Een plan wordt pas echt een Plan als er een mooi logo bij hoort. De laatste tijd zie ik heel leuke ontwerpjes. Bijvoorbeeld dit hondje dat het Leerpark Dordrecht symboliseert. Het hondje kwispelt, springt enthousiast tegen alles aan en is zeer bijdehand. Zo symboliseert het gretige beestje de samenwerking, die bedrijven en onderwijsinstellingen op deze plek met elkaar moeten aangaan. Het logo is er al, het Leerpark daarentegen nog lang niet.

Den Haag heeft ook een logo laten ontwerpen, dat vooral laat zien wat de stad in de toekomst wil zijn: een wereldstad aan zee. Tot nu toe heeft het logo vooral veel kritiek geoogst, omdat het beeldmerk te zeer aan een spermacel doet denken. Tja, in Den Haag krijgt nu eenmaal alles snel een bijnaam. Dat het beeldmerk oorspronkelijk geïnspireerd is op de duinen en op het schilderij Victory Boogie Woogie van Mondriaan ziet nu bijna niemand meer.

De gemeente Leiden heeft een vrij ingetogen logo, dat wel op een aardige manier de 'Sleutelstad' combineert met de slogan 'Stad van ontdekkingen'. Als je hier door het sleutelgat koekeloert, ga je alle geleerden en andere beroemdheden uit het Leidse verleden misschien wel achterna en krijg je net zulke heldere ideeën.

Zelfs grootschalige herstructureringen krijgen een eigen logo, zoals de boom van Natuurlijk Den Haag Zuidwest. Aan de hand van dit beeldmerk zou je verwachten dat het om een landelijke omgeving gaat, maar het tegendeel is waar: het betreft de massale sloop van jaren-vijftig-flats, die plaats maken voor heel veel nieuwe woningen. Een logo, dat je volkomen op het verkeerde been zet, en daarom vooral een beeld geeft van de gedroomde werkelijkheid. Of probeert de man in het logo juist zich hardnekkig vast te klampen aan een van de weinige bomen in dit gebied?

zondag 10 december 2006

Cadeaubon

Als geschenk voor iemand die alles echt al heeft, kun je altijd nog uitwijken naar een cadeaubon.

Toch is de aloude platen/CD/DVD-bon of een VVV-geschenkenbon niet meer bruikbaar voor dit doel, want de gever getuigt hiermee niet bepaald van een bijzondere smaak. Er zijn immers overweldigend veel nieuwe bonnen, die zoveel origineler zijn. Je dient dus minstens aan te komen zetten met een Lingerie Waardecheque, een ontbijt-cadeaubon of een champagnecheque. Of nog mooier: een bon om te gaan koe-knuffelen of te gaan slapen in een wijnvat.

Voor de blasé geraakte medemens die deze 'belevenissen' niet meer spannend vindt, zijn ernog de goededoelen-bonnen: een gift, die regelrecht overgemaakt wordt naar een goed doel. Maar je kunt het natuurlijk ook heel praktisch houden. Je weet bijvoorbeeld dat de inkt van de printercartridge een keer leegraakt, dus met een cadeaubon van Ink Station voor het navullen van patronen zit je zeker goed.

Het kan trouwens nóg origineler. Met de net gelanceerde KLM Gift Card - die je zelf kunt pimpen met een eigen foto - schenk je iemand een stukje vakantie. Of je geeft kinderen-die-alles-al-hebben een stel Kadolifantjes: alternatieve cadeaubonnen van de speelgoedwinkel in de vorm van houten olifantjes.

Ooit moesten cadeaubonnen het leven van de schenker wat makkelijker maken, maar het tegendeel is inmiddels het geval. Gelukkig kun je nog altijd naar de Bonnerie surfen voor een optimale keus: een hele webwinkel vol cadeaubonnen.

vrijdag 8 december 2006

Het leerling-volg-jezelf-systeem

Geen klaslokalen, geen toetsen en al helemaal geen leerlingvolgsysteem. De kinderen op een vraaggerichte school hebben een leerling-volg-jezelfsysteem. Zij mogen vrijelijk rondlopen in de keuken, het atelier, de speelhoek of de studieruimte om zelf hun ‘verlangens vorm te geven’, zoals dat in de terminologie van deze scholen heet.

Hier staat het kind centraal, niet de bepalingen in de Wet op het Primair Onderwijs. De school vertrouwt erop dat kinderen uit zichzelf willen leren lezen, schrijven en rekenen, mits er een uitdagende leeromgeving aangeboden wordt. En dat betekent dat zij gaan leren op het moment dat zij eraan toe zijn, niet op het moment zoals dat in het schema van de leerkracht past. Kinderen zouden daardoor veel gemotiveerder zijn om te leren en de kennis zou ook veel beter beklijven. Daarnaast betekent het leren door eigen ervaringen. Een pizza delen met zeven personen is veel inzichtelijker dan een rekensom uit een boek.

Op het eerste gezicht lijkt het prachtig. Geen vaststaande groepen, geen alles bepalende leerkracht en geen gestandaardiseerd lesaanbod die kinderen in hinderlijke hokjes dwingen. In plaats daarvan een school die ingericht is als een huiselijke omgeving met afzonderlijke plekken voor rust, studie en allerhande creatieve vakken. Wil een kind Russisch leren of vioolles ontvangen? Het kind vraagt, de begeleiders draaien.

Het stimuleren van individuele talenten zoals dat op dit soort scholen gebeurt, lijkt me hartstikke goed. Maar ik denk ook dat kinderen die alleen hun eigen verlangens en ideeën volgen zich heel eenzijdig ontwikkelen. Kinderen raken opgesloten in hun eigen wereld, terwijl het juist goed is om buiten je eigen wereld rond te kijken. Als kinderen op jonge leeftijd al in staat zijn zo expliciet aan te geven wat zij eigenlijk willen, want daar leven ook vraagtekens over.

Daarnaast levert deze onderwijsvorm vermoedelijk heel vervelende mensen op, die vooral gericht zijn op hun eigen ontwikkeling en nauwelijks leren om weerstanden te overwinnen. Als rekenen je niet zo ligt, ga je op zo'n school immers gewoon wat anders doen.

Wat ik me ook afvraag is wie een individueel kind op een vraaggerichte school eigenlijk in de gaten houdt. Het kind zwerft immers van de ene ruimte naar de andere. Als de school veel leerlingen telt, is er niemand meer die een totaalbeeld heeft van de activiteiten van een leerling. Dat betekent dat hun begeleiders veel tijd moeten steken in schriftelijke overdracht. En dat lijkt me nu weer in totale tegenspraak met het oorspronkelijke idee dat het kind centraal moet staan.

Stoptrein wordt sprinter

De trein gaat er feitelijk niet vlugger van rijden, maar krijgt wel ineens een snelle uitstraling. De NS noemt de stoptreinen met ingang van komende zondag voortaan sprinters. Wat een andere naam al niet kan doen.

Overvloedigheden

1. Sintvloed
Nu de winkeletalages alweer volhangen met gouden draperieën, glanzende bollen en kerstpoppetjes, zakt de moed me enigszins in de schoenen. Ik moet eerst nog even afkicken van Sinterklaas! Want het lijkt erop alsof het Sinterklaasfeest ieder jaar uitbundiger gevierd wordt. Ik zag dit jaar nóg meer Sintartikelen (speciale slingers, koeken om te versieren, films, boeken, fotoreportages met Sint in zijn zwembroek), nóg meer Sint-events (Sinterklaasconcerten) en kadomomenten. Je schoen zetten kan niet meer alleen bij de huiselijke haard, maar ook bij opa en oma, op school en de supermarkt. Voortdurend liepen de kinderen zwarte pieten tegen het lijf: in winkelcentra, op school, op de naschoolse opvang en zelfs in het zwembad. Iedere dag een nieuwe oogst pepernoten en plakkerige schuimpjes.
Het aantal meet & greet-momenten met de Sint is zelfs zo groot, dat mijn kinderen vrijwillig afhaken. Zo hebben ze de Sintbijeenkomsten op papa's werk en bij de judovereniging laten schieten. Tot mijn genoegen pakte het Sinterklaasjournaal dit jaar uit met een wat minder heftig verhaal. En gelukkig is ook de school een beetje bij zinnen gekomen en heeft het spannende eigen Sinterklaasverhaal dit jaar achterwege gelaten. Dit jaar geen pietje Tigo, die 's nachts op een bedje in de gymzaal sliep of een mysterie rond gestolen pepernoten; alleen nog maar een Rommelpiet die het hele lokaal op zijn kop zet.

2. Kadovloed
En dan te bedenken dat het Sinterklaasfeest en de verjaardag bepaald niet de enige kadomomenten zijn voor kinderen. Iedere McDonaldsmaaltijd levert een nieuw speeltje op waar een mechanisch muziekje uit komt. Bij het openen van een kinderspaarrekening krijg je een computer. En na een bezoek aan een verjaardagsfeestje komt het uitgenodigde kind zelf ook weer met een kadootje thuis.

3. Fotovloed
Bij alle kinderevents staan kuddes papa's en mama's paraat om hun dochters en zonen vast te leggen met foto- en/of filmcamera. Ook de juffen doen gezellig mee met hun mobieltjes en camera's. De oogst van deze week: een CD met foto's van de naschoolse opvang, dik dertig Sinterklaasfoto's op de website van Jaspers klas en een fotoboekje van een creatieve brainstormsessie met kinderen op Willems bedrijf.
Ik ben zelf één van die enthousiaste fotografen, maar ik geneer me steeds vaker voor de amateur-paparazzi, die massaal om de kinderen heen dringen. Kinderen kijken ofwel in de lens of zien zichzelf terug in de vele fotoverzamelingen, geprint in glanzende boeken of gepubliceerd op talrijke websites. En anders wel op een mok, een puzzel, een T-shirt of een placemat. Wat doet dit met je wereldbeeld als je jezelf zo vaak terugziet?

Het mooie is wel dat de kinderen zelf inzien dat het allemaal Veel te Veel van het goede is. Jasper wilde vandaag helemaal niets, behalve genieten van het Legospeelgoed dat hij deze week gekregen heeft en waar hij superblij mee is. En Niels heeft een hele tijd stil zitten kijken naar een brandende kaars.

zondag 3 december 2006

Lang leve Sinterklaas!

Ongerijmdheid 1
Zwarte Piet heeft een zwart gezicht, maar witte billen. Dat ontdekte Niels bij een Piet die zich iets te ver voorover boog, zodat zijn bilnaad vrijkwam. Het maakt niet uit voor Niels. Alle Pieten waren namelijk oorspronkelijk wit, maar later zijn ze via operatieve weg zwart gemaakt. Alleen heeft de dokter kennelijk de billen vergeten.

Ongerijmdheid 2
Met Sinterklaas is ook iets geks aan de hand. Nu de kindervriend iedere dag in het Sinterklaasjournaal in close-ups in beeld komt, vallen details extra goed op. Niels: "Sinterklaas gaat ook wel eens dood." Eh, hoezo? "Nou hij ziet er ieder jaar anders uit. Dus wordt hij ook ieder jaar opnieuw geboren."

Ongerijmdheid 3
Op zondag zijn ineens alle winkels open in onze wijk. De straat is vol met mensen met pakjes sjouwen, gehuld in kleurrijk sinterklaaspapier.

Ongerijmdheid 4
Met een luide bons kondigt Zwarte Piet de zak kadootjes aan, die hij bij Omi voor de deur heeft gezet. Jasper en Niels snellen ogenblikkelijk naar de deur... en treffen behalve de bekende zak ook twee andere kinderen aan, die bij de tegenover liggende deur nieuwsgierig komen kijken wat er gaande is. Ook opgeschrikt door het gebons, maar bij hen heeft Zwarte Piet geen zak neergezet....

Ongerijmdheid 5
Op het Sinterklaasjournaal heeft ieder kind nauwlettend kunnen volgen dat de bladzijden in het Grote Boek van Sinterklaas veranderd zijn in onbeschreven gekleurde velletjes. Gek toch dat Sinterklaas bij zijn bezoek aan onze straat toch weer het vertrouwde oude boek meeneemt, waarin precies vermeld staat welke kinderen er gruwelen van spruitjes en zuurkool.

Het is echt heel knap als je ondanks dit alles toch in Sinterklaas blijft geloven!

Hulppiet Niels

vrijdag 1 december 2006

Hutje op de hei

Zou ik gelukkig zijn in een piepklein hutje op de hei? Uitdagende vraag, die ik op het eerste gezicht graag met een gretig ja! beantwoord. Heerlijk ontploeteren in de vrije natuur, alle ruimte om je heen, iedere dag genieten van de global heating, die ervoor zorgt dat zelfs november een aangenaam klimaat heeft.

Toch wordt ons huis (en dat van anderen) steeds groter en staan woningen meestal schouder aan schouder met andere grote huizen. We bouwen er serres aan vast, zetten er dakkappellen bovenop of een extra verdieping. In Vinexwijken graven bewoners enorme kelders onder hun woning, of onder hun garage om de extra auto's te kunnen stallen.

Grotere woningen gelden uiteraard als statussymbolen, waarmee je indruk kunt maken op anderen. Maar er is meer aan de hand. Kinderen spelen tegenwoordig noodgedwongen binnen, want tussen de auto's voetballen is veel te gevaarlijk. Ook voor gasten willen we steeds meer ruimte. We ontvangen ze aan royale eettafels, in grote woonkeukens, in riante logeerkamers of in superdeluxe badkamers met sauna. Iedereen in zijn eigen huis een eigen wellness-oord.

Ruimte betekent in zekere zin ook rust. Die rust hebben we hard, nodig nu de wereld druk en lawaaierig is geworden. Daarmee hebben we van ons huis eigenlijk een hutje op de hei gemaakt, waar we kunnen relaxen en bijtanken. Een schuilplaats waar we ons geborgen en behaaglijk voelen. Maar dat neemt dus wel heel veel binnenruimte in beslag.

Lekker trendwatchen: tijdschriften en boeken

1. Meer uitklapbladen, bijgesloten CD's en andere frutsels.
Een absolute topper op dit gebied is De Wondere wereld van een keukenkoning van Pierre Wind: een interactief kookboek met knutselpagina's, ruikvelletjes, voelpagina's en een zakje zaadjes. Ook leuk: Het Penisboek van Goedele Liekens met een speciale boekenlegger om Hem te meten. En het boek De toekomst van God van Adjiedj Bakas bevat een CD-rom 'met de muziek waar God van houdt'.

2. Meer multimedia
'Download hier sollicitatietips voor op je i-pod.' Het aantal luisterboeken neemt rap toe, evenals de boeken die je via podcast tot je kunt nemen. Bij een boek hoort tegenwoordig ook muziek, een website, een reeks toelichtende boeken met uitleg, films, etcetera.

3. Meer vrolijk idealisme
Zingeving, yoga en religie zijn populair bij bladenmakers. Het succes van het magazine Happinez krijgt daarmee brede navolging. Nieuw in de kiosk is Goodies. De makers voelen de tijdgeest uitstekend aan: artikelen over hoe je op een vrolijke en toch praktische manier een bijdrage kunt leveren aan een betere wereld. Met ideeën bijvoorbeeld hoe je een bijdrage kunt leveren aan de e-waste, de enorm snelle afdanking van mobieltjes, computers en ander electronisch materiaal.

4. Bladen komen sneller, maar worden ook sneller weer om zeep gebracht
Goodies is een frisse nieuwkomer, maar nog de maar net gelanceerde ANBW-bladen Nu de Tijd van je leven en Familietijd verdwijnen alweer uit de kiosk. Omdat het zo druk werd in het schap van vrouwenbladen, is ook een blad als SiS weer verdwenen. En Tip Culinair heeft een nieuwe naam en formule gekregen. Al met al zijn er maar weinig bladen, die een lang leven beschoren zijn.

5. Het blad is een community
Met eigen deskundigen die je kunt raadplegen (Psychologie Magazine) of andere lezers die je kunt ontmoeten op discussiefora en chatkanalen, is een blad een wereld op zichzelf geworden. Wat ook wel weer betekent dat je razendsnel van community moet wisselen als jouw lijfblad toch niet zo goed loopt als de marketingdeskundigen hadden gehoopt....

zondag 26 november 2006

Bladen voor mammoetjagers

Mannen lezen een roman zoals ze een handleiding bestuderen, terwijl vrouwen steun en troost zoeken in literatuur. Een afgrijselijk cliché, maar het werd recent wel bevestigd in het Taalpeilonderzoek 2006 van de Nederlandse Taalunie.

Mannen lezen sowieso andere boeken en -tijdschriften dan vrouwen, namelijk over science-fiction, geschiedenis, strips (Donald Duck schijnt ook veel volwassen abonneehouders te hebben) en hobby's. Als hij eenmaal gegrepen is door een onderwerp, laat hij het niet meer los. En nu we toch de clichés van stal gehaald hebben: dat is natuurlijk logisch, want sinds de oertijd zijn mannelijke hersenen geprogrammeerd voor de jacht van mammoeten. Als jager ben je zo gefocust op het neerleggen van dat dier dat je de rest van de wereld om je heen vergeet. Het beest heeft alleen inmiddels de gedaante aangenomen van een motor of een computer waar ze álles over willen lezen.

Toch zien bladenmakers vooral vrouwelijke lezers als groeimarkt. In de kiosk verschijnt het ene naar het andere blad voor kosmopolitische vrouwen, buitenlevendames en yogaliefhebsters. Vooral de 35-plusvrouwen vormen een doelgroep die in eindeloos veel sub-segmentjes kan worden opgedeeld. Niet zonder reden, want deze groep zit niet alleen aardig in de slappe was, maar is ook invloedrijk. In hun gezin geven ze volgens marketingdeskundigen in tachtig procent van de aankoopbesluiten de beslissende stem.

Ook relatiemagazines voor consumenten richten zich steeds vaker op vrouwen. Bladen van verzekeringsmaatschappijen brengen in hun artikelen over gezond leven bijvoorbeeld vooral vrouwen in beeld. Zij worden niet alleen gezien als de hoeders van een gezonde levensstijl, maar ook als degenen die uiteindelijk de besluiten nemen over een nieuwe polis.

Aangezien vrouwen bij aankopen vooral vertrouwen op het oordeel van andere vrouwen, hebben magazines het gedaante gekregen van vriendinnen. Esta, JAN of Linda verleiden ons tot de aankoop van nog meer cosmetica en accessoires. Ook de kranten transformeren steeds meer van een ‘meneer’ met gezaghebbende opinies in een vriendin met weblogs, discussiefora en videonieuws, waar eindeloos meninkjes worden uitgewisseld.

Wat veel bladenmakers over het hoofd zien, is dat de echte groeimarkt natuurlijk in mannenbladen en -boeken zit. Vrouwen kunnen toch wel doorkletsen (of chatten) via uiteenlopende media, maar de man met zijn passie heeft recht op zijn krant of tijdschrift waar die optimaal met weetjes en cijfertjes bediend wordt. Een plek waar hij zich uit kan leven met broeders, die óók in hun vrije tijd lijstjes van de beste popmuzieknummers maken, vliegtuigen spotten of desnoods Donald Ducks verzamelen. Met veel tips en handleidingen. En uiteraard met foto’s – het mannenoog wil ook wat.

Misschien is zo’n blad op het eerste gezicht niet commercieel interessant – de vrouw beslist immers toch. Maar waarschijnlijk is het wel de man, die spreadsheets bouwt en aan het rekenen slaat bij de jacht op de allerbeste nieuwe verzekeringspolis. Kan hij maar beter een magazine gelezen hebben met een vergelijkend warenonderzoek voor de allerbeste software om goed beslagen ten ijs te komen.


NB: In hetzelfde Taalpeilonderzoek noemen mensen Komt een vrouw bij de dokter van Kluun als het boek dat hun leven het meest ingrijpend veranderd heeft (op nummer twee staat de Bijbel!). Deze roman handelt over een succesvolle man wiens jonge mooie vrouw overlijdt aan borstkanker. Uit onmacht zoekt de hoofdpersoon zijn heil in vreemdgaan. Ben wel benieuwd hoe mannelijke lezers deze roman als handleiding lezen...

Sinterklaas op bezoek







woensdag 22 november 2006

Wissewasjes

Gewone vrouwen willen bijzonder zijn, televisie-personality's doen zich voor als gewone vrouwen. In ieder geval in reclames voor wasmiddelen. Karin Bloemen, Isa Hoes, Sylvana Simons en nu Yvon Jaspers laten in commercials zien hoe zij ondanks alle beslommeringen een keurig stapeltje versgestreken textiel weten te produceren.

Of het wasmiddel door en door schoon wast, komen we als consumenten niet meer te weten. De praktische bruikbaarheid heeft in reclames plaatsgemaakt voor emotie. Zelfs wasmiddelen moeten ons nu het gevoel geven dat die perfecte wereld van de BN-ers ook voor gewone vrouwen bereikbaar is! Mits we het juiste poeder gebruiken, natuurlijk.

Succes heeft het wel. De Nederlander draait vaker de was dan vroeger. Zes keer per week, een Europees record! Dat komt omdat we in navolging van de televisievrouwen de vuile was opdelen in steeds meer verschillende stapeltjes: bont, licht, wit, zwart, wol, en wat al niet meer. Zestig procent van de mensen gebruikt ook meerdere wasmiddelen voor al deze verschillende wissewasjes.

Tja, om de klimaatverwarming een halt op te roepen, worden we opgeroepen om minder stroom te verbruiken. En ondertussen gaan we steeds meer wasjes draaien. Fijn, die reclame.

dinsdag 14 november 2006

Schoolverlaters

59.000 voortijdig schoolverlaters. Als je de harde cijfers ziet, schrik je je een hoedje. Talrijke rapporten zijn er inmiddels over volgeschreven. En even zoveel oplossingen bedacht.

Toch was het bijzonder dat een groep onderzoekers van de Kafkabrigade in snackbars drie jongens opzocht, die de problemen aan den lijve ondervonden hadden. “Jullie noemen ons voortijdig schoolverlaters”, zei één van hen. “Maar eigenlijk is het andersom: jullie hebben ons verlaten.”

De jongens hadden de school de rug toegekeerd door een reeks van ongelukkige omstandigheden: gezinsproblemen en een ernstige blessure die een sportcarrière blokkeerde. Maar ook het grote aantal keuzemogelijkheden voor een opleiding had één van hen zo onoverzichtelijk gevonden, dat hij uiteindelijk helemaal niets koos.

De Kafkabrigade ontdekte dat alleen al in Amsterdam-west zeven verschillende netwerken van organisaties zich met voortijdig schoolverlaters bezighouden. Het kost de organisaties zoveel moeite om met elkaar in contact te blijven, dat de jongere zelf uit de discussie verdwijnt.

Alle jongens zeiden dat het niet zover had hoeven komen als er één belangstellende leraar of andere professional was geweest, die zich persoonlijk om hen bekommerd had. Iemand die hen geholpen had bij het maken van keuzes of langs instanties geloodst had. Eén leraar kan het verschil maken.

vrijdag 10 november 2006

Plusklaskind

Goed, wij hebben dus een plusklaskind. Wat dat precies is, heeft de school ons nooit uit de doeken gedaan. Maar hij doet het bijzonder gemakkelijk op school, dus daar zal het wel wat mee te maken hebben. En zo maakt onze zoon ineens deel uit van een groepje leerlingen, dat tijdens schooltijd een uurtje extra leerstof aangeboden krijgt.

Prima, dat de school zo’n initiatief neemt. Niet alleen leerachterstanden aanpakken, maar ook aandacht voor talentontwikkeling, geweldig! Maar had dan ook de moeite genomen om ons te vertellen welke criteria er eigenlijk gelden voor deelname aan de plusklas. Of had ons iets meer verteld over de achterliggende doelstellingen. Dan begrijp ik misschien waarom deze kinderen als extra leerstof niet nog meer hersenvoer aangeboden krijgen, maar blokfluit leren spelen.

Waarschijnlijk moet onze school nog wat tijd krijgen om dit nieuwe initiatief wat beter vorm te geven. Bij zo’n pril experiment wil ik echt niet op alle slakken zout leggen. Maar vandaag kregen we een enquêteformulier met vragen over onze ervaringen met de plusklas. Best pijnlijk, want we zagen ons genoodzaakt in te vullen dat we er eigenlijk nauwelijks iets vanaf wisten.

Maar nog pijnlijker was dat het A4-tje met de enquêtevragen maar liefst drie taalfouten bevatte. Extra lessen? Geen overbodige luxe…

vrijdag 3 november 2006

Anti-passie

"Ik ben vóór Bourgondisch links", zegt Femke Halsema deze maand in het vrouwenmagazine JAN. In een lang interview met topinterviewer Pieter Webeling vertelt ze dat ze genieten van het leven en het moederschap tegenwoordig minstens zo belangrijk vindt als politiek. En dat ze zelfs een keer gespijbeld heeft: in een uitgebluste bui is ze met man en kids een dagje gaan zandscheppen op het strand.

Het idee voor zo'n interview komt vast uit de koker van het campagneteam van GroenLinks. Met sombere en zwaarmoedige taal kom je er niet bij de kiezer;de partij moet meer optimisme, menselijkheid en vrolijkheid uitstralen. En dus laat Femke zich stralend van haar levensgenietende kant zien in een uitgebreide fotoshoot. Tja, wat moet je daar als zwevende kiezer nou van denken? Femke heeft vast nog wel dezelfde zware serieuze boodschap als voorheen, maar als ze het een dagje moeilijk heeft, knijpt ze 'm er voortaan tussenuit naar het strand. Lekker vooruitzicht voor het kiezersvolk.

Maar het gaat hier in ieder geval nog om een boodschap, die een luchtiger verpakking krijgt. In het geval van Marco Borsato is er eigenlijk niks om te verpakken. Maar ook hier heeft de marketingman zijn werk grondig gedaan.

De zanger trekt momenteel enorme bezoekersaantallen met zijn concertenreeks Symphonica in Rosso in het Gelredome. Om van deze concertreeks een waar evenement te maken - Borsato zorgt zelf voor schaarste door slechts één keer in de twee jaar een reeks grote concerten te houden - was de marketingman op zoek naar een aansprekend thema. Ook lag er het idee om dit keer groot uit te pakken met een symfonie-orkest.

Denk Borsato, denk Italië, denk liefde en passie, het idee was geboren. Liefde en passie werden vertaald in de kleur rood en harten, hoe origineel. En Marco's huiscomponist wist er nog een bijpassend lied bij te schrijven. "Rood", ja. Een uitgekiende mediacampagne deed de rest, met als gevolg dat tienduizenden fans geheel rood gekleed het concert bezoeken.

Met muzikaliteit, laat staan met passie voor muziek, heeft de rode kleur helemaal niets te maken. Laat staan met een inhoudelijk statement.

Ondertussen heeft Marco's marketingman de smaak te pakken. Voor een volgend evenement overweegt hij een deal met Unilever. Marco en Bertolli passen qua Italiëgevoel zo leuk bij elkaar.

Marco staat voor anti-passie, wat mij betreft.

donderdag 2 november 2006

Tussendoortjes

Even niets te doen?

1. Maak een action-painting
In een creatieve bui? Surf naar http://artpad.art.com/artpad/painter/

2. Ontwerp je eigen tas
Kies je eigen kleuren, zet je naam erop en voeg je initialen toe. www.longchamps.com

3. Kies een nieuw sorrygebaar
Voor sorry zeggen in het verkeer is een nieuw, doeltreffend en origineel gebaar nodig. Kies er een op www.sorrygebaar.nl

woensdag 1 november 2006

Verzin iets leuks met je GSM

Een mobiele telefoon heeft al een enorme hoeveelheid toepassingsmogelijkheden op het gebied van bellen, tekstberichten, fotograferen, video, spelletjes, rekenen en wat al niet meer. Ik sta er niet raar van te kijken als je binnenkort met je GSM je eisprong kunt berekenen of het apparaatje als babyfoon kunt gebruiken.

Maar er vallen nog genoeg nieuwe toepassingen te verzinnen met de GSM, vooral met de foto- en videocamera.

1. Spiegelmobiel
Zit je haar niet goed? Fatsoeneer je kapsel, neem een foto van jezelf met je mobiel en kijk of het haar weer in model zit. (Eens gezien in de trein)

2. Detective-mobiel
Mis je telkens wat geld op je portemonnee? En vermoed je dat de dief zijn kans grijpt als je even van je werkplek af bent? Zet je mobiel met camera neer op een strategische plek en smeer je portemonnee in met haarwax. Zorg ervoor dat de dief tijdens jouw afwezigheid frontaal in beeld komt en lever je GSM en portemonnee in bij de politie als bewijsmateriaal. (Geïnspireerd op de televisieserie CSI).

3. Smokkelmobiel
Veel organisaties zijn tegenwoordig uiterst alert op goede beveiliging. Scanners en beveiligingspoortjes doen overal hun intrede. Maar gek genoeg mag je mobieltje overal mee naar binnen. Terwijl dat apparaat toch talrijke mogelijkheden biedt voor heimelijke geluids- en beeldopnamen....

Land van toeschouwers

Steeds minder mensen zijn lid van een vereniging, doen vrijwilligerswerk of brengen hun stem uit. Ons land dreigt een land van toeschouwers te worden, zegt hoogleraar pedagogiek Mischa de Winter. Mensen moeten daarom geactiveerd worden om weer mee te doen met de samenleving. En kinderen moeten dat van jongsaf aan al leren in het onderwijs. De school is immers een soort samenleving in het klein. Sommigen trekken daar een vies gezicht bij, want burgerschapsvorming lijkt een hoog spruitjesgehalte te hebben.

Ondertussen floreert op de scholen een hausse aan projecten en projectjes. De Dag van Respect bijvoorbeeld, of de verkiezing van de LeuQste Klas van Nederland. Leerlingen geven ouderen een paar uur computerles, doen een dagje parlement, maken een historisch boekje of lopen een maatschappelijke stage. Voor veel scholen is intercultureel onderwijs, sociale vorming en milieu- en mensenrechteneducatie al lang bekend terrein, dat nu gewoon voortgezet wordt onder de vlag van ‘actief burgerschap’.

Maar wat is dat nou eigenlijk, dat Nederlandse burgerschap? Een bezinning daarop komt nauwelijks van de grond. Het zou over gezamenlijke normen en waarden moeten gaan, maar scholen lijken zich daar liever niet aan te willen branden. Uit een onderzoek van Teleac blijkt dat een aanzienlijk deel van de ouders moeite heeft met gelijke behandeling van mensen met verschillende rassen, sekse, seksuele geaardheid en godsdienst. En dan sta je als leraar lekker in je hemd met je lessen over bevordering van gelijkheid.

Zonder helderheid over onderwerpen als identiteit, verdraagzaamheid en omgaan met verschillen blijven de activiteiten onder de vlag burgerschap toch wel wat vrijblijvend. Heel anders dan in Amerika, waar kinderen dagelijks een eerbetoon brengen aan de vlag en daarmee ook aan waarden als vrijheid en onafhankelijkheid. Maar sommige kinderen groeien daar ook op met verhalen over Amerikaanse helden die anderen kunnen inspireren, zoals Abraham Lincoln en Martin Luther King.

En wij hadden hier toch ook net een nieuwe canon voor het geschiedenisonderwijs? Erasmus of Anne Frank bieden bijvoorbeeld nieuwe aanknopingspunten om burgerschap op onze eigen manier inhoud te geven. En wellicht ook Annie M.G. Schmidt, oer-Hollands symbool van verzet tegen burgerlijke spruitjeslucht.

dinsdag 31 oktober 2006

Wat kun je allemaal doen met een appeltje? (2)

1. Een appeltje uit de appelboom op je hoofd laten vallen (en kom op het idee van de zwaartekracht. Maar Isaac Newton was je voor, lees maar hier.
2. gebruiken in bloemstukken
3. per post versturen als een flapple. Een wat?? Zie www.flapple.nl
4. gebruiken als observatorium: welke worm eet het meest?
5. een felrood gekleurde suikerlaag omheen doen en opeten als appel-lolly
6. gebruiken als oplossing van een mystiek cryptogram (Dan Brown in de Da Vinci Code)
7. vergiftigen om Sneeuwwitje in slaap te laten vallen
8. opeten en de dokter op afstand houden (one apple a day....)
9. ...of nog meer spreuken mee verzinnen.

zaterdag 28 oktober 2006

Persoonlijke check op gevaarlijk bureaucratisch denken

Als ambtenaar kun je keurig volgens de regeltjes handelen, maar toch totaal de plank misslaan. Deze drie verhalen illustreren dat.

De Broodjeszaak
Er was eens een Turkse ondernemer, die een broodjeswinkel wilde beginnen in Amsterdam. Hij bezocht het ene ondernemersloket na het andere die hem van advies dient. De adviseurs zijn buitengewoon goed in wijzen (op valkuilen) en verwijzen (naar andere instanties). En zo komt de ondernemer-in-spe geen steek verder. Tegen de tijd dat hij eindelijk alle vergunningen binnen heeft, is zijn startkapitaaltje in rook opgegaan.

De Geldropse baby
Er was eens een vijf maanden oude baby in Geldrop, die een brief kreeg van de IND. In die brief kreeg de baby te horen dat zij binnen 28 dagen het land moest verlaten. Het meisje kon niet in Nederland blijven, omdat haar Nederlandse vader haar te laat had erkend. De IND kwam later snel op dit uitzettingsbesluit terug en gaf de vader de kans de erkenning alsnog te regelen. De organisatie deed het voorkomen alsof de brief 'er doorheen geslibt was'. Op die manier probeerde de organisatie na alle ontstane commotie zijn werkwijze goed te praten. Maar in werkelijkheid ging het om een beschikking, die weloverwogen opgesteld was door een medewerker die alle bestaande regels netjes opgevolgd had.

Waterwerkzaamheden
Er was eens een waterbedrijf, dat onderhoudswerkzaamheden moest uitvoeren aan de watervoorzieningen van onze school. Tijdens de werkzaamheden konden dik vierhonderd kinderen de hele dag niet gebruik maken van toiletten en waterkranen. De schooldirecteur ging in protest. Maar het waterbedrijf weigerde om de geplande werkzaamheden uit te stellen tot het weekeinde of de snel naderende kerstvakantie. De schooldirecteur zag geen andere mogelijkheid dan de school een hele dag te sluiten en bood zijn verontschuldigen aan de ouders aan.

In al deze gevallen hebben ambtenaren netjes volgens de regels gehandeld, maar daarbij de werkelijkheid totaal uit het oog verloren. Gelukkig zijn er ook instanties die deze situaties ontmaskeren, zoals de Kafkabrigade. Deze club onderzoekers spoorde in verhaal één alle deskundigen op, die de broodjesondernemer van advies hadden gediend. Dat bleken er tientallen te zijn, die elkaars bestaan vaak niet eens kenden.

Gelukkig kan het ook anders. Onlangs sprak ik een topambtenaar die zich van het bureaucratische gevaar bewust was. De enige oplossing is dat ambtenaren altijd zelf over hun verantwoordelijkheid blijven nadenken en zich inleven in de klanten, zei hij.

Zelf voerde deze topambtenaar een persoonlijke check uit op de loketdiensten van zijn eigen organisatie. Hij vertrouwde namelijk de bureaucratie niet, vertelde hij. Dat klonk wat eigenaardig voor iemand die altijd in overheidsdienst is geweest. "Maar ik zie met eigen ogen hoe een gewone weldenkende burger op de fiets naar zijn werk in een bureaucratische regeltoepasser verandert. Niet alleen in onze instelling, maar in alle grote organisaties."

Blijkbaar nemen mensen elkaar gevangen, concludeerde hij. Daar moet je regelmatig uit durven stappen. Bij elk loketdienst vroeg hij daarom zichzelf af: hoe zou ik het zelf vinden als ik deze dienst ontvang? "Dat is een tweede natuur geworden."

Zo'n persoonlijke check, dat lijkt me een uitstekend idee.

donderdag 26 oktober 2006

Stemwijzers

Eén ding is zeker. De stemwijzer spoort niet.

Op de stelling 'Dierenrechten moeten opgenomen worden in de Grondwet' drukte ik het knopje 'weet ik niet' in. En vervolgens krijg ik als stemadvies de Partij voor de Dieren! Voor de zekerheid heb ik nog even het verkiezingsprogramma van deze partij opgezocht. Negentig procent van het programma handelt over een betere positie voor dieren. Dan moet de enige stelling (van de dertig) die over dieren handelt, toch wel doorslaggevend zijn voor het bepalen van het stemadvies. In dit geval niet dus.

De meeste stellingen zijn trouwens enorm ongenuanceerd. Kinderopvang moet gratis zijn. Ja, best leuk, maar politici moeten ook beslissen ten koste van wat.

In korte tijd is de Stemwijzer al door dik een miljoen mensen geraadpleegd. Dat betekent twee dingen:
1. De opiniepeilingen stellen waarschijnlijk geen fluit voor, want het gros van de kiezers is vermoedelijk nog aan het dubben (en hopen op een verlossend antwoord van de Stemwijzer).
2. De Stemwijzer heeft vermoedelijk enorm veel invloed op ons uiteindelijke stemgedrag. Gezien het gebrek aan nuances en context in de Stemwijzer vind ik dat een gevaarlijke ontwikkeling. Dan is KiesKompas een stuk beter. (Maar ja, het stemadvies dat ik hier kreeg, zinde mij evenmin. Moet ik toch nog zelf gaan nadenken over mijn uiteindelijke keuze).

Het project Kind

0 jaar
Mijn moeder is vóór de zwangerschap al begonnen met het slikken van foliumzuur en heeft geen druppel alcohol gedronken. Knap hoor. De bevalling was tot in de puntjes voorbereid: vervelende verrassingen waren er niet. Net als het babykamertje, helemaal ingericht volgens de laatste trends. Jammer dat ik daar nooit slaap, want ik lig altijd bij papa en mama in bed. Ze praten veel tegen me en wiegen me eindeloos. Ook als ik eigenlijk rustig wil slapen. Maar ja, dat wiegen is goed voor de ouder-kindbinding, zeggen ze.

3 jaar
Ik heb een grote collectie speelgoed, variërend van antroposofische popjes (die stimuleren mijn fantasie optimaal) tot prachtig houten speelgoed en geinige puzzels. Als ik zit te tekenen, zit mama naast mij te jubelen. Mijn krassen vindt ze veelbelovend, denk ik.
Ik doe iedere dag wat muziekoefeningetjes met papa en mama. Als kleuter kun je je muzikale talenten namelijk gróter maken, daarna kun je je talenten alleen maar ontwikkelen, heb ik gehoord. Alle wijsjes van Mozart ken ik inmiddels op mijn duimpje. Die hoorde ik al in de baarmoeder.

5 jaar
Behalve muziekles – ik ben net begonnen met viool – zit ik ook op hockey en op ballet. Daarvoor moest ik wel even op de wachtlijst staan, maar mijn ouders weten er altijd snel bij te zijn. Daar hebben ze nu ook wel veel ervaring mee, want voor het kinderdagverblijf, de naschoolse opvang en niet te vergeten de school zelf moesten ze me ook razendsnel opgeven.
Hockey is trouwens een geweldige sport, vinden ze. Je leert samenwerken met anderen en je krijgt spelinzicht. Supernuttig voor later. Ik ging zelf eigenlijk liever op paardrijles, maar dat mag misschien volgend jaar. Ze vinden het namelijk ook handig dat ik veel mensen leer kennen op de hockeyclub. Stiekem hopen ze dat ik als puber dan op de hockeyclub naar de disco ga, en niet naar de danstenten in de stad. Dat schijnt heel gevaarlijk te zijn.
Ik ga binnenkort skiën. Mijn ouders vinden het zo geweldig leuk om mij met andere kinderen zonder stokken naar beneden te zien sjezen! Natuurlijk heb ik ook mijn zwemdiploma’s gehaald. Tijdens onze zomervakantie heeft mama mij iedere dag met de SUV heen- en weer gereden naar een andere stad, want daar kon je een spoedzwemcursus doen.

11 jaar
Behalve hockey, viool en ballet volg ik ook zeillessen. En theaterles, dat is ook heel gaaf. Je leert jezelf presenteren. En het is goed voor mijn zelfvertrouwen, zeggen mijn ouders. Ze willen echt niet dat ik later eens in een dip kom te zitten. Dat ik me misschien even wat minder gelukkig voel of zo.
Ik heb trouwens wel een druk programma, want ik krijg na school ook bijlessen om bij de cito-toets goed uit de bus te komen. Voor tweetalig VWO heb je minstens een score van 545 nodig, dus dat wordt nog flink blokken. Eigenlijk zou ik ook nog Chinees als bijvak willen doen, want dat vak schijnt het helemaal te gaan maken in de toekomst.

17 jaar
Mijn ouders hadden het goed gezien met hun voorspellingen over de globalisering. Voor een beetje leuke carrière ga je tegenwoordig naar het buitenland. Het volgen van meertalig onderwijs was dus een superadvies. Net als hun stimulans om veel aan sport, theater en muziek te doen. Geweldig dat ik zoveel kansen heb gekregen en al mijn talenten mag ontplooien. Al hoor ik veel mensen om mij heen wel zeggen dat ze mij een verwend nest vinden.

18 jaar
Ik ga studeren in de Verenigde Staten. En mijn ouders? Die mogen omzien naar een nieuw project.

Kinderkunst

zondag 15 oktober 2006

Wat kun je allemaal doen met een appeltje?

Appelmoes, appelflappen, appeltaart, gevulde appeltjes, appeltjes mee naar school, appels weggeven... We hebben het allemaal al gedaan, maar onze voorraad appels blijft hoog. Wat valt er zoal nog meer te verzinnen?

Nou, broccolisoep met appel dus! Blijkt heerlijk te smaken en is bij de kinderen een enorm succes. Wat een vondst!

Workflow

Langdurig te veel en te hard werken leidt tot ziekmakende stress. Maar (bijna) het omgekeerde is ook waar. Intensief en geconcentreerd werken leidt tot flow: piekervaringen. Het geluk dat je voelt als je het moment zelf optimaal beleeft.

In een flow-ervaring voel je je sterk, alert, ben je meester over de situatie en presteer je op het toppen van je kunnen. Je wordt als het ware boven jezelf uitgetild. Na enkele uren intensief bezig zijn blijkt dat je alles om je heen vergeten was. Inclusief de tijd. Ik had het deze week met het bedenken van een nieuw blad.

Een eerste vereiste voor flow is doelgerichtheid. Thuis is het volgens de flow-theorie veel moeilijker om met één gericht doel bezig te zijn, omdat er zoveel dingetjes tegelijkertijd te doen zijn. Maar op het werk kan het juist wél lukken. Als je je leven te stressvol vindt, moet je dus vooral niet je leuke baan opzeggen.

Wat een groot misverstand eigenlijk, de directe link tussen werk en stress. Leve de workflow.

Lena Lijstje

Op diverse plekken in huis en in bijna al mijn tassen zitten notitieblokjes en pennen. Als verslaggeefster heb ik daar ook wel een goede reden voor, houd ik mezelf voor.

Het zal mij niet overkomen dat er iets bijzonders gebeurt en ik heb geen spullen bij me om het op te schrijven. (Al is het me toch een keer overkomen dat ik zonder papier zat toen ik een directeur ging interviewen. Toen heb ik nog snel van de receptioniste wat kladblaadjes gekregen).

Lijstjes met actiepunten en boodschappen maakte ik altijd al, maar de laatste tijd is het aantal notitieblokjes, boekjes, post-its en lijstjes op mijn computer wel heel rap toegenomen. Tegenwoordig houd ik namelijk ook lijstjes bij van leuke restaurants, kado-ideeën, goede vakantieplekken, gelezen boeken en wat al niet meer. Zelfs lijstjes met mooie zinnen, al is die met één genoteerd exemplaar ook meteen de kortste categorie. (Maar dat is dan ook wel een supermooie: Burgers in geldzorgen door traag gedrag rijk; een kop uit de Volkskrant.)

Het enige wat er zo'n beetje nog aan ontbrak, was een tevredenheidsboekje. Sinds enkele avonden noteer ik voor het slapengaan de dingen die de afgelopen dag tot tevredenheid hebben gestemd. Alleen al door dit alles weer voor de geest te halen, voel je je opnieuw tevreden en ga je extra lekker slapen. Op die manier beleef je de dingen in dit snelle en drukke leven toch een stuk bewuster, heb ik al gemerkt. Maar er zit ook nog een andere kant aan. Overdag kies ik vaker voor activiteiten, waarvan ik weet dat ze me een extra portie tevredenheid opleveren. Ik ben als het ware items aan het verzamelen voor mijn boekje!

Met de vele invallen en ideeën die ik noteer, is het al net zo. Verzameld in mijn opschrijfboekje, vormen ze mijn ideeënschatkamer, waaruit ik op andere momenten rijkelijk kan putten. Maar ook voel ik me onbewust aangespoord om weer eens wat te bedenken, zodat ik weer wat te noteren heb!

Langzamerhand wordt het aantal lijstjes wel erg talrijk. (Tijd voor een lijstje van alle lijstjes dus). Bijna net als Lena Lijstje, de hoofdpersoon van een serie boeken van kinderboekenschrijfster Francine Oomen. Ben ik in ieder geval niet de enige met een lijstjes-tic.

woensdag 11 oktober 2006

Onthaasting

Grappig: de site www.onthaasting.nl meldt alleen maar de tekst: een ogenblik geduld a.u.b. Een manier om de onthaasting af te dwingen?

Het woord onthaasten werd ooit bedacht door de voormalige milieuminister Margreeth de Boer. Om precies te zijn op 6 januari 1997, toen zij het woord gebruikte in haar nieuwjaarstoespraak voor haar ambtenaren. Ter gelegenheid van de kerstbijlage schreef ik in december 1998 een artikel voor de krant over de impact van dat woord. Als ik me goed herinner, gaf de zoekmachine op internet toen 78 hits.

Komende jaarwisseling viert het woord onthaasting dus zijn tienjarig jubileum. Het aantal hits voor 'onthaasten' nu op Google: circa 210.000. (Woorden als slow life nog niet eens meegerekend).

Al die hits zijn op een of andere manier volgeschreven. De ware onthaasting is vermoedelijk nog ver weg.

maandag 9 oktober 2006

Net echt

Zoeken naar je kern, je authentieke bron, je echte zelf. Gezien het overweldigende aanbod aan workshops en cursussen op dit gebied is er kennelijk een grote behoefte aan echtheid en oorspronkelijkheid.

Niet zo gek, want wat is er tegenwoordig nog echt?

Hoe je eruit ziet?
In ieder geval niet de haarkleur van vrijwel al mijn leeftijdgenotes.

Discussieprogramma’s op televisie?
Ik sprak onlangs een Kamerlid, dat te gast was geweest in een discussieprogramma van Catherine Keijl. Daarbij ging hij in debat met een vader uit Amsterdam, die zijn zoon van een zwarte school had afgehaald. Na afloop bleek dat de man noch uit Amsterdam kwam, noch vader was, maar wel een ingehuurde acteur...

Een klusprogramma op televisie?
De verbouwing is echt, zo verklapte een deelneemster ons. Maar alle mooie spulletjes die de ruimten zo sfeervol aankleden, worden na de opname weer verwijderd. (Vond ze ook niet erg, want die accessoires waren sowieso niet handig in haar kinderrijke huishouden...).

Etenswaren?
Aardbei-ijsjes hebben zelfs nog nooit kunnen knipogen naar aardbeien. Zelfs van het biologisch geteelde appeltje weten we niet of het echt is. Het appeltje zelf is echt genoeg, maar wat ‘biologisch’ precies betekent, is een rekkelijk begrip.

Een meanderend riviertje?
Waterlopen die vijftig jaar geleden rechtgetrokken zijn, worden nu weer omgebouwd tot kronkelriviertjes. Dat is beter voor de natuur, minder saai om naar te kijken en net echt.

Echte vriendelijkheid?
Het clichématige 'How are you doing today’ van Amerikanen vinden we buitengewoon onecht. (Maar ja, wat hebben we liever: onechte vriendelijkheid of echte hufterigheid?)

Belofte van eeuwige trouw?
Die van Mariska Hulscher was in ieder geval geen lang leven beschoren. Maar niet alleen Bekende Nederlanders breken binnen de korste keren hun huwelijksbelofte. In Volkskrant Magazine werden een man en vrouw geïnterviewd, die afgelopen weekeinde met elkaar in het huwelijk traden. Ze hielden heel veel van elkaar, maar hadden beiden bij voorbaat al de grootste twijfel of dit huwelijk wel levensvatbaar was.

Dus ja, het is niet gek dat we van bedrijven weer echte producten, echte mensen en echte winkels aangeboden krijgen. Hoe puurder en authentieker, hoe beter.
Echte supermarkten: C1000, geen fratsen.
Echte warenhuizen: Echt Hema
Echte vrouwen: Dove, ontdek wat echte schoonheid is
Echte slagroom : Hertog, als iets eerlijk bereid is, smaakt het altijd beter.

zondag 8 oktober 2006

Strandkids





Lang zullen we leven...

We schatten haar negentig jaar. Lopen kan ze bijna niet meer. Af en toe heeft ze contant geld nodig. Maar ja, je pincode geef je niet aan de verzorgster, die je dagelijks komt aankleden. (Thuisbankieren zit ter trouwens ook niet meer in).

Om de tweehonderd meter naar het postkantoor te overbruggen, stapt ze daarom dapper in haar autootje. Een oude automaat, waar de uitlaatpijp bungelend onderhangt. Weliswaar heeft ze een invalideparkeerplaats voor haar huis, maar ze heeft de grootste moeite met inparkeren. De ruimte die andere automobilisten voor haar vrijlaten, is namelijk meestal te klein. Het autootje staat dus vaak schots en scheef op de parkeerplaats.

Zo leef je dus, als je heel oud wordt en je lijf je grotendeels in de steek laat. Het grootste deel van de dag zit je op je stoel aan het raam. Af en toe zwaai je naar de kinderen die naar school gaan. En een enkele keer ontvang je een vriendin, net zo stokoud als jij, die met de ouderentaxi voor de deur wordt afgezet.

Maar wat doe je de rest van de tijd? Hoe geef je dan nog zin aan het leven? Lezen? Puzzelen? Naar radio of televisie luisteren? Muziek luisteren zou voor mij in zo'n situatie heel belangrijk zijn. Maar ze is inmiddels ook zo doof als een kwartel geworden, dus dat schiet voor haar ook niet op.

Een ritje naar het postkantoor moet voor haar een sleurdoorbrekend uitstapje zijn.

zaterdag 7 oktober 2006

Een beetje Central Park

Wie vanuit Den Haag Centraal Station naar de Turfmarkt wandelt, loopt soms zo in de vangarmen van de tramcontroleurs. Om de overkant van de straat te bereiken, moet je immers het tramperron dwars oversteken.

Hoewel de auto's tegenwoordig weggeleid worden via de Koningstunnel, lopen verkeersstromen van trams, passagiers, forensen en gehaaste fietsers hier nog steeds dwars door elkaar. Met alle chaotische taferelen van dien. Er hangt zelfs een bordje van de LF11 Prinsenroute, de fietsroute tussen Den Haag en Breda. Maar welke recreant zou hier in hemelsnaam willen fietsen?

Al jarenlang is het gebied in en om het station het toneel van grootscheepse bouwwerkzaamheden. De ene bouwput verdwijnt, de andere komt op. Molshopen, maar dan omgekeerd.

Grote OV-terminal
Het komende decennium zal dat niet veranderen. Zo wordt de stationshal getransformeerd tot een enorme OV-terminal, waar ook RandstadRail en de hogesnelheidstrein onder dak gebracht worden. Van binnen en buiten krijgt het station een nieuw gezicht: opener en transparanter. Het wordt een station met vier gezichten, zonder voor- en achterkant. Een doorgangsroute moet het zijn, maar ook een aangename verblijfsruimte. Ik betwijfel het. De gloednieuwe trap die het station met het nieuwe tramplatform verbindt, ligt in ieder geval al bezaaid met vuilnis.

Vernieuwing roept steeds nieuwe vernieuwing op. Zo gaf de Hoftoren het gebied een markante aanblik, maar nu steekt het gebouw van ABN-Amro er zo grauw bij af. En dat nog wel op een zichtlocatie. Dat mag vast niet lang duren van de stedebouwkundigen.

Ook de blokvormige gevel van Stichthage geeft een verstorende aanblik aan de skyline van ranke torens. Geen nood, in Den Haag zet je er gewoon een nieuw gebouw voor. Het Koningin Julianaplein wordt de komende jaren volgebouwd met een zwierig gebouw (''de Spin"), bedacht door O.M.A., het bureau van architect Rem Koolhaas. Vanaf de overkant van het Malieplein kan de toeschouwer tussen zijn oogharen door zich straks in het beroemde Central Park van New York wanen.

Nieuwe centrum Den Haag
De voortdurende vernieuwingen moeten enkele stedebouwkundige mislukkingen uit het verleden goed maken. Landelijk en ook internationaal is er aardig wat belangstelling voor het nieuwe centrum van Den Haag. Wie hier komt kijken, krijgt namelijk een aanschouwelijke workshop 'Verbouwen tussen bestaande bebouwing door'. Terwijl er compleet nieuwe gebouwen verrijzen, moeten duizenden ambtenaren, reizigers en bewoners toch gewoon hun dagelijkse routines afwerken.

Het gebied heeft zeker allure gekregen. Maar het idee om de gebouwen open en transparant te maken, is daarentegen nooit uit de verf gekomen. De bewaking en beveiligingsmaatregelen rukken steeds verder op in het stationsgebied. Overal zijn camera’s verschenen, die plegers van overlast of erger in de gaten houden. OCW heeft draaideuren laten installeren om ongewenste bezoekers te weren. De baliemedewerkers zitten tegenwoordig achter een hoog hek. Her en der heeft de Resident diverse binnenpleinen, maar die zijn afgesloten voor het publiek. De straten zien er ontoegankelijk uit met slagbomen, alleen te bedienen voor expeditie-vrachtwagens. En een deel van de straten wordt tegenwoordig beveiligd met camera's.

Ook in en om het Centraal Station neemt het aantal controleurs toe. Hier zullen de komende jaren bovendien nog vele schuttingen en hekken staan, waarlangs passagiers hun weg moeten vinden. Prorail wil de werkzaamheden wel zichtbaar maken voor het publiek door bijvoorbeeld kijkgaten in bouwschuttingen te maken. Kunnen de mensen toch zien wat er allemaal gebeurt achter die bouwgevels. Ook lekker transparant.

Appeloogst




























Vorig jaar haalden we van 'onze' appelboom een stuk of vijf exemplaren af. Onze verwachtingen waren dus niet al te hoog gespannen, toen we dit weekeinde weer richting appelboom reden. Maar dit keer hadden we een grote zak vol. Zeker zo'n honderd stuks. Allemaal van één boompje!

Een héééleboel appeltaart en appelmoes dus, de komende maanden!

donderdag 5 oktober 2006

Geef Marie meer kansen

Toen ik in de brugklas zat, zag ik in de gangen posters met de slogan ‘Marie wordt wijzer’ hangen. Ik vond het eigenlijk maar een rare kreet. Het sprak toch vanzelf dat meisjes net zoveel kunnen leren als jongens?

Nee dus, want de praktijk is weerbarstiger dan de theorie. Nu, enkele decennia later, zijn er nog steeds grote verschillen in studiekeuzes tussen jongens en meisjes. Meisjes krijgen alle gelegenheid om technische vakken te kiezen, maar ze geven nog immer massaal de voorkeur aan de zachtste vakken die we vroeger ‘pretpakketten’ zouden noemen. Maar – zo luidt dan het verweer – daar kiezen die meisjes toch zélf voor? En we willen toch niet sleutelen aan vrije keuze?

Deze week interviewde ik een wetenschapper, die al bijna dertig jaar de obstakels voor talentontwikkeling van jongeren in het onderwijs bestudeert. Zijn stelling is dat het aanbod aan onderwijs voor een groot deel ook de keuzes van kinderen bepaalt. In het Oostenrijk van anderhalve eeuw terug bracht de heersende muziekcultuur talrijke talentvolle musici en componisten voort. Het communisme in Rusland – hoe verderfelijk ook – leverde veel hoogopgeleide vrouwen in technische beroepen op. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden te vinden.

Zijn remedie om van Nederland in dit opzicht een minder achterlijk land te maken (we schijnen het buitenbeentje van Europa te zijn op dit gebied): verdubbel het aantal docenten exacte vakken en de leerlingen zullen volgen. Manipulatie van de vraag is mogelijk, luidt dus zijn stelling. In de gezondheidszorg worden ook de bedden vol gedokterd.

Al dan niet goed opgeleid, als vrouwen moeder worden, volgt een nieuwe horde. Volgens de heersende opvattingen in Nederland dienen ze dan parttime te gaan werken of helemaal hun baan op te geven. Doe je dat niet, wordt je meewarig aangekeken of als een slechte moeder bestempeld. Dat ik een druk leven leid met een 32-urige werkweek, heb ik aan mezelf te danken, wordt mij meegegeven. Dat ook Willem mee zorgt voor huis en kinderen, zien anderen gemakshalve vaak over het hoofd. Mannen krijgen juist op hun werk te horen dat een 32-urige werkweek wel erg weinig is, ook al hebben ze kinderen.

Als de directe omgeving bepalend is hoe mensen handelen, dan is er inderdaad in de Nederlandse cultuur nog veel werk te verrichten. Niet alleen om glazen plafonds te slechten, maar vooral ook om af te komen van plakkende vloeren, die vrouwen afhouden van een eigen carrière. Geef Marie op school meer kansen om wijzer te worden, zodat ze niet hoeft te blijven schrobben.

woensdag 4 oktober 2006

The Mirror Project




















Ergens in 2001 moet iemand in Amerika op het idee gekomen zijn om foto's van zichzelf, gemaakt in een spiegel of een reflecterend oppervlak, op een website te zetten. Inmiddels is die actie uitgegroeid tot een groot project, waaraan duizenden mensen hun bijdrage leveren.

Gek? Misschien wel. Fascinerend? Dat zeker. Kijk op www.mirrorproject.com

dinsdag 3 oktober 2006

Veiligheidsregels

Een vrije doorgang moest het worden waar burgers en volksvertegenwoordigers elkaar spontaan tegen het lijf konden lopen. Zo stelde architect Pi de Bruijn de Statenpassage van de Tweede Kamer zich oorspronkelijk voor.

Uit veiligheidsoverwegingen is het daar helaas nooit van gekomen. Toch was het nooit moeilijk om deze ruimte te betreden. Dat gold trouwens ook voor het afgeschermde gedeelte waar Kamerleden hun werkkamers hebben. Als vaste Kamerbewoner zwaaide je een keer naar de portier en je kon een bezoeker van buiten vervolgens moeiteloos alle sluipgangen van het Binnenhof laten zien.

De moord op Pim Fortuijn, het binnendringen van een dwaze Greenpeace-activist en de terreurdreigingen na 11 september hebben een heleboel veranderd in deze tempel van de democratie. Wel goed hoor, want het was voor onverlaten wél erg makkelijk om vrijuit in werkkamers van parlementariërs te kunnen rondneuzen. Of erger.

Maar langzamerhand verandert ons parlement toch in een soort Knesseth. Toen ik er gisteren weer eens was, stonden bij de entree zeker zes camera's op binnenkomende bezoekers gericht. Vertegenwoordigers van de pers worden hier op dringende toon naar een andere ingang gedirigeerd om zich te legitimeren, want 'de afdeling voorlichting wil precies weten wie er binnen is'. Ook moet je tegenwoordig door een veiligheidspoortje en je tas laten scannen. Niet dat dat veel uitmaakt, trouwens. De beveiligingsmedewerker was zo landerig, dat hij geen enkele lust had om te controleren waarom de alarmbellen bij mijn doorgang eigenlijk afgingen.

Zijn collega achter de balie was vervolgens heel verbaasd dat ik een dagpas kwam vragen. "Heeft u uw eigen pas niet bij vandaag?" Waarop het weer mijn beurt was om erg verbaasd te zijn. Eh, nee! Ik ben hier al tweeënhalf jaar weg, dus ik heb geen eigen pas meer!
Wel goed om te merken trouwens dat bewakers heel goed zijn in het onthouden van gezichten.

zondag 1 oktober 2006

Kinderfeestje

Mama 1 knipoogt met een veelbetekenende Ik-weet-wat-het-is-blik en wenst ons veel sterkte.
Papa 2 informeert hoe wij dochterlief denken te vervoeren, want zijn vrouw is 'nogal bezorgd'.
Mama 3 vraagt of we alsjeblieft willen bellen als het feestje uitloopt, want anders maakt ze zich zo ongerust.
Mama 4 geeft voor de zekerheid een pilletje tegen wagenziekte mee.


Lieve help!!! Ik dacht dat we een eenvoudig kinderfeestje hadden georganiseerd, maar nu krijg ik het opeens Spaans benauwd. Wij staan voor de uitdaging om al die lieve bloedjes van kinderen een geweldige middag te bezorgen in een speelparadijs, maar vooral ook veilig en tijdig thuis te krijgen.

De papa's en mama's zijn nog niet de straat uit, of een aantal kinderen slaat volkomen op tilt. Eén steekt onverwachts de straat over zonder links en rechts te kijken. Een ander blijkt een geniale bommenwerper te zijn, die in de auto alle voorbijgangers overhoop schiet. Virtueel gelukkig. Nummer drie heeft een geweldige krijsstem, die hij op de achterbank aan een ultieme test onderwerpt. Mijn standaardtruc in de auto om de gemoederen te bedaren - snel een CD met kinderverhaaltjes aanzetten - mist dit keer volkomen zijn doel. Als er ook nog een stel motorrijders met grommende motoren achter me staat te wachten bij het verkeerslicht, raak ik de kluts kwijt en neem prompt een verkeerde afslag.

Even later weten we de kinderen toch binnen te loodsen in het speelparadijs. Zeg ik speelparadijs? Noem het gerust een kolkende heksenketel. De medewerkers van de kindervermaakindustrie vertrekken echter geen spier en wijzen ons geroutineerd een lange tafel toe, midden tussen andere kinderpartijtjes. Overal om ons heen storten kinderen zich gillend op hun versierde cakejes en pannenkoeken. De etenswaren vliegen al spoedig vrolijk in het rond. Her en der kieperen glazen gifgroene limonade om en veranderen de tafels in een plakkerige stukken meubilair.

Vooral RRRUSTIGGG blijven, maar hoe? Met enige afgunst kijk ik toe hoe een moeder van een naburige tafel dit aanpakt. De pannenkoek die met de stroopkant op het tapijt is gevallen, legt ze koelbloedig weer terug op het bordje van het huilende kind. Ze plukt er hier en daar nog wat viezigheid uit, maar het kind houdt zich weer koest en hervat het eten alsof er niets gebeurd is. Als de kinderen enkele minuten later weer stuiterend richting ballenbak te rennen, blijft er een grote puinhoop van poedersuiker, bijna volle bakjes friet en een met rommel bezaaide vloer achter. Nog steeds doet ze alsof er niets aan de hand is.

Onze kids zijn niet zo van het eten - de een krijgt plotseling buikpijn en een paar anderen lusten geen chips of spekjes. Wij blijven met bijna onaangeroerde bordjes zitten. Wie zei er dat alle kinderen ten allen tijde van friet houden?? Drinken, daar houden ze gelukkig wel van. En dus sleept Willem moedig de ene kan ranja na de andere aan. Warm krijgen ze het wel, want ze springen en rennen als jonge hondjes heen en weer.

Als de andere kinderfeestjes ten einde lopen, hebben onze kinderen enige tijd het speelrijk bijna alleen. Ze krijgen er geen genoeg van. Yep, dit gaat goed! Zelfs de buikpijn bij onze jonge gast verdwijnt weer net zo snel als het is opgekomen. Bij nader inzien heeft ze toch wel heel veel trek en begint alsnog om snoep en ijsjes te bedelen.

Bijna sluitingstijd. Het valt niet mee om ze uit het klimrek weer de auto in te praten voor de terugtocht. Met verhitte gezichten en natte nekhaartjes koersen we uiteindelijk toch op huis aan. Ditmaal zijn ze erg rustig. Maar ze hebben het allemaal gewéldig gevonden. En we weten ze ook nog volkomen Veilig en Tijdig bij hun papa en mama af te leveren. Pfff, missie geslaagd!

Een moeder neemt haar uitgetelde dochter blijmoedig in ontvangst. Relaxed. Zij wel. "Ja, ik weet wat het is", glimlacht ze.

donderdag 28 september 2006

Praten met onze school

Onze school scoort zwaar onvoldoende als het gaat om communicatie met ons, de ouders. Zo luidde het zwaarwichtige oordeel van de Onderwijsinspectie in 2005. En dus heeft de school een zwaar offensief ingezet om het allemaal beter te gaan doen.

Dat hebben we geweten. De directeur, de leerkrachten en de MR overspoelen ons als stakeholders met jaarverslagen, verzoeken om financiële bijdragen, pestprotocollen, nieuwsbrieven en wat al niet meer. Heel fijn dat we nu achteraf te horen krijgen waar het onderwijsteam zich op de studiedag eigenlijk mee beziggehouden heeft, toen wij ons in bochten moesten wringen om de extra vrije dag van de kinderen te vullen!

Alsof dit nog niet genoeg is, was er ook nog een informatie-avond voor ouders over communiceren met de school. Eigenlijk was het meer een training, waarbij wij als ouders met rollenspelletjes bewust werden gemaakt van de vele valkuilen op het gebied van communicatie. Een simpele vraag die met 'waarom' begint, roept bij voorbaat al weerstand op bij je gesprekspartner. En ook al denk je een neutraal woord als 'Goede middag' te zeggen, via nonverbale signalen heeft de ander ogenblikkelijk in de gaten dat je eigenlijk denkt: 'Ik ga haar eens goed de waarheid zeggen'. Zonder meer heel leerzaam.

Het valt niet mee, goede communicatie. Ook voor de school valt er nog veel te leren. Geef je aan het begin van het jaar te kennen dat je graag meedenkt over een creatieve activiteit bij de Kinderboekenweek, krijg je een uitnodiging om versiering in de gangen op te hangen. Vond ik toch een domper voor mijn gratis beschikbaar gestelde brainstormcapaciteiten. En heb je als school een mooie website waarop de leerkracht handig kan melden waar ze in de klas mee bezig is, blijkt vervolgens dat de leerkracht zelf totaal geen kaas gegeten heeft van computers.

Gelukkig kunnen we als ouders wel volop met elkáár communiceren. Praten bij het hek is overbodig geworden (vond de school ook niet zo leuk, want het kwam blijkbaar nogal intimiderend over, zo'n kwebbelende kluwen hangouders). Nee, wij hebben tegenwoordig onze eigen oudersite om met elkaar te chatten. Hebben we ook geen last van allerlei nonverbale signalen met onbedoelde bijwerkingen.

woensdag 27 september 2006

Checklist voor rampen

Rampen vallen niet te plannen. Voorbereidingen wel. Hieronder vindt u een checklist van zaken die u nu al in huis kunt halen. Deze lijst is een suggestie: afhankelijk van uw eigen situatie (de samenstelling van uw gezin, uw gezondheid), heeft u misschien andere dingen nodig. Vul de lijst daarom zelf verder aan! En controleer elk half jaar of uw voorraad nog compleet en houdbaar is.

Algemeen
* Draagbare radio, afgestemd op de rampenzender, met extra batterijen
* Zaklamp met extra batterijen
* Eerste Hulp doos met eerste hulp handboekje
* Voorraadje van de medicijnen die u gebruikt op doktersvoorschrift
* Contant geld en kopieën van identiteitsbewijzen en verzekeringspapieren
* Reservesleutels van huis en auto
* Lucifers in waterdichte verpakking
* Plattegrond van de omgeving en een autokaart en een lijstje met de telefoonnummers en adressen van mogelijke schuiladressen
* Gereedschapsset

Voedsel en verzorging
* Vier liter water per dag per persoon, voor minstens drie dagen
* Voorraad houdbaar eten voor minstens driedagen (plus blikopener indien het eten in blik zit) * Voorraad verzorgingsartikelen: WC-papier, vochtige doekjes, zeep,
wasmiddel, maandverband, tandpasta, tandenborstels


Een grap? Nee, een checklist die terug te vinden is op http://denkvooruit.crisis.nl , op initiatief van minister Remkes. Inkopen doen en vooruit plannen, dus maar. En begin ook alvast die schuilkelder uit te graven.

Prinsessenwereld

Als meisje van drie, vier jaar is het niets leuker dan prinsesje te spelen. Met prachtige jurkjes (roze natuurlijk), kroontjes en andere tierelantijntjes. Inmiddels heeft Amalia van Oranje ook die leeftijd bereikt (en straks ook zusje Alexia). Als je al in een echt paleis woont, is het dan nog steeds leuk om prinsesje te spelen? Of speel je dan liever kokkin of kinderjuf?

maandag 25 september 2006

Kindvriendelijk

Veel politieke partijen zetten in hun verkiezingsprogramma ineens kinderen in een centrale positie. Het is blijkbaar tot de programmaschrijvers doorgedrongen dat er véél meer gedaan moet worden om deze samenleving aantrekkelijker te maken voor kinderen (en daarmee ook hun ouders), zodat er ook meer kinderen geboren worden. Daarnaast is het ook belangrijk om te voorkomen dat jongeren ontsporen en/of voortijdig van schoolgaan. We moeten fors investeren in kracht van de jeugd, want dat is immers onze toekomst, schrijft de PvdA. En daaraan valt inderdaad niets af te dingen.

Helaas scoort Nederland laag op het gebied van kindvriendelijkheid (en daarmee op mensvriendelijkheid, vermoed ik). Op de wereldlijst van kindvriendelijke steden van Unicef staan slechts 2 Nederlandse steden, namelijk Delft en Tilburg. Een beschamend klein aantal, als je alleen al ziet dat België vele malen beter scoort.

Om onze maatschappij kindvriendelijker te maken, zijn volwassen maatregelen nodig. Maar gek genoeg denken veel politieke partijen dat het aanbieden van gratis kinderopvang wel voldoende is. Evenals het verlengen van de kinderopvang van zeven uur 's morgens tot zeven uur 's avonds. Het versterkt eerder het idee dat kinderen alleen maar ergens 'opgeborgen' moeten worden. Allerminst kindvriendelijk lijkt mij.

Maar hoe moet het dan wel? Een rijtje ideeën:

1. Meer sportvoorzieningen bij de kinderopvang, zodat kinderen niet buiten de kinderopvang om naar allerlei clubs gesleept hoeven worden.

2. Betere opvang voor kinderen die dreigen te ontsporen. De toekomst van een kind mag niet verknald worden door heen- en weer geschuif tussen instellingen of andere bureaucratische rompslomp.

3. Kinderen moeten lekker buiten kunnen spelen. Buurten moeten dus verkeersveiliger worden, met op zijn minst veilige routes naar school.

4. Minder aangeharkte ruimte en minder professionals, meer gelegenheid voor kinderen om hun eigen weg te vinden en dingen te ontdekken. Losse bladeren op straat met een minikruiwagen erbij of herbruikbaar afval vormen ideaal speelmateriaal. Dus vooral niet alles opruimen!

5. Kinderen moeten zelfstandig gebruik kunnen maken van wandel-, fietspaden en openbaar vervoer. Bij de planning van nieuwbouwwijken moet dat vanaf het begin af aan meegenomen worden. Maar ook bestaande wijken zouden heringericht moeten worden, zodat kinderen zichzelf beter en veiliger kunnen verplaatsen.

6. Huizen verdienen opritten en voortuintjes. Daar spelen kinderen graag, in afwachting van andere buurtkinderen die buiten komen spelen. Zorg ook voor bergruimte dicht bij de deur voor skeelers, skateboards en kinderfietsjes.

7. De woonkamer en/of de keuken kijken bij voorkeur uit op de straat. Zo is contact met de straat mogelijk, zowel voor ouders als kinderen.

8. Scholen verdienen beter onderhoud. Het is te gek voor woorden dat kinderen een groot deel van hun dag slijten in versleten, slecht geventileerde gebouwen met vieze wc's.

9. Meer kindvriendelijke menu's in restaurants. Er is echt wel wat leukers én lekkerders te bedenken dan het geijkte friet met kroket en appelmoes. Verzin creatieve gerechten voor kinderen, geef ze stukjes rauwkost met dipsaus, maak gerechten in kleinere porties of laat ze (desnoods) eten in omgekeerde volgorde.

10. Geen plastic weggevertjes meer, die binnen de kortste keren uit elkaar vallen. Meisjes worden kunstmatig roze gehouden met allerlei frutsels, jongens krijgen - of ze nu willen of niet - allerlei miniwapens opgedrongen. Kinderen verdienen beter.

vrijdag 22 september 2006

Múúúg!

Onder de titel 'Doe minder, lach meer' komt het vakblad voor ouders (maar vooral voor moeders, heb ik de indruk) J/M deze maand met tips om de futloosheid te lijf te gaan. Nou, dat komt als geroepen, want ik heb hevige last van aanvliegende vermoeidheidsaanvallen.

Tip 1 - besteed zo veel mogelijk uit - hebben we al aardig opgevolgd, maar er blijft nog zoveel over.
Boodschappen, nieuwe gymschoenen regelen voor de kinderen, assisteren op school, cadeautjes regelen, tandarts, kapper, bieb, kinderpartijtje organiseren, post wegwerken, ouderenquête invullen, help! En dan hebben we het nog niet eens gehad over de rommel die we willen wegwerken in dit langzaam dichtslibbende huis, het verder plannen van de verbouwing, reparatieklusjes, het opkalefateren van wegkwijnende planten....

Tijd om door te gaan naar tip 2: lach meer. Lijkt me een uitstekend idee....

Politieke nabeschouwing

Vriendinnetje S. (8): Ik weet waarom gisteren twee ministers opgestapt zijn.
Ik: Nou, waarom dan?
S. : Er was een tijdje geleden een brand in een gevangenis. Daar werden mensen opgesloten die vluchteling waren en die wat gestolen hadden. Nou, en die gevangenis is afgebrand.
Jasper (8): Ja, dat was de Schipholbrand.
S. : Die mensen moesten gered worden, maar er kwam veel te veel zuurstof bij de brand, en toen gingen ze dood. Ik geloof dat er wel zes of acht mensen doodgegaan zijn.
Niels (5): Het waren er elf.
S. : O ja. Nou en de ministers Donner en Dekker waren er verantwoordelijk voor. Dus die moesten ontslag nemen.
Jasper: En er was nog een minister die weg moest. Die heette Verdonk.
S: Ja. Zullen we boven een tent gaan bouwen?

zondag 17 september 2006

Trammetjes van Lissabon

Geen grote schilder of kunstenaar (Barcelona, Florence, Amsterdam), geen enorme landmark (Parijs), geen overweldigende historie (Rome, Berlijn) , geen hippe scène (New York), geen sprookje (Kopenhagen), geen grandeur (Wenen) of verpletterende gebouwen en paleizen (Venetië). Zelfs geen grootste nationale keuken. Lissabon heeft bijzonder weinig om goede sier mee te maken op het gebied van citymarketing.

Zo bescheiden als de Portugezen zijn (maar ondertussen wel de grootste ontdekkingsreizigers voortgebracht en een wereldrijk opgebouwd), zo bescheiden is ook Lissabon. En ondertussen heeft het alles om charmant en gezellig te zijn. Veel elegante gebouwen en winkels, prachtige uitzichtspunten en een heerlijk los mediterraan leven, oversproeid met melancholieke fadoklanken en vooral veel port.

En als hoogtepunt de bijzondere lift S. Justa en de schattige trammetjes, die zich zuchtend en steunend door de stad heen worstelen. Een rammelend minivoertuigje als stadsbeeldmerk. Over bescheidenheid gesproken.

maandag 11 september 2006

Overpeinzingen bij 11/09/06

De meest gestelde vragen op deze herdenkingsdag (en mijn antwoorden):

Waar was je op 11 september 2001?
Op de redactie. Willem belde op dat er iets vreselijks te zien was op televisie over New York. We deden de televisie aan en vernamen dat er een vliegtuig in het WTC gevlogen was. Een bizar ongeluk dacht ik nog. Vervolgens zagen we live hoe een tweede vliegtuig zich in de andere toren boorde.

Wat ging er toen door je heen?
Gevoelens van verbijstering en ongeloof. We hebben een hele tijd gebiologeerd zitten kijken naar de televisie. De omvang van deze ramp was ontzagwekkend. Ondertussen dacht ik wel dat het gewone leven in Nederland normaal doorging. Maar toen ik een kijkje nam in het gebouw van de Tweede Kamer, bleek dat daar het gros van de mensen helemaal van de kaart was door de gebeurtenissen in New York. Iedereen had het gewone werk uit zijn handen laten vallen.

Wat waren de meest indrukwekkende beelden?
De brandweermannen die zich onverschrokken in de puinhopen storten, om de slachtoffers te redden. En de mensen die vanaf de hoge torens zich naar beneden lieten vallen. Maar niet iedereen zag het even ernstig in. Erg amusant was het optreden van Maarten van Rossem in de avonduitzending. Die sloeg tot groot ongenoegen van de interviewers een hele relativerende toon aan.

Hoe kijk je er nu op terug?
De eerste dagen daarna waren heel beangstigend. Ineens leken moslims in eigen land ook potentiële vijanden; bij het passeren op straat hing een voelbare spanning. Daarna kwamen de geheimzinnige brieven met wit poeder. Ook geruchten over mogelijke aanslagen op treinstations veroorzaakten veel angst. Er waren genoeg mensen die ineens niet meer met de trein wilden reizen. Die angsten zijn nu grotendeels weggeëbd.

zaterdag 9 september 2006

M-experts

Zaterdagmiddag, lunchtijd.
Willem en ik verlangen naar een lekkere uitsmijter (eiersmijters, zegt Niels). Maar waar is in deze voor ons onbekende omgeving een eethuisje te vinden? Onze tijd is trouwens beperkt.
- De M dan maar?, opper ik zacht.
Het is al te laat.
- We gaan naar McDonalds!, juicht Jasper.
- Joehoe, we gaan naar de Mac! Naar de Mac!, vult Niels het achterbankkoor aan.
Geroutineerd loodst 'de achterbank' ons naar de dichtstbijzijnde McDonalds, die zijn bewegwijzering vanaf de snelweg tiptop in orde heeft.
- M-experts…, mompel ik, lichtelijk onthutst.
Jasper bestelt een Happy Meal, alsof hij dit wekelijks doet. Niels weet echter niets te kiezen wat hem aanspreekt. Het wordt uiteindelijk een mini-portie Franse frietjes. De bijgeleverde fritessaus met groene stippeltjes erin doet hem even later echter griezelen.
Willem weet inmiddels dat Happy Meals alleen kinderporties bevatten en bestelt ditmaal een Big Mac met cola. Hij is helemaal verbaasd als ik voor de kinderen en mezelf melk bestel als drankje.
- Kan je dat dan hier dan ook bestellen?
Op het dienblad ligt een klein pakketje met witgelig papier erom heen. Het dringt tot mij door dat dit vermoedelijk de door mij bestelde hamburger is.
- Eh, is dat mijn hele lunch? denk ik verbijsterd.
De McDonaldsmedewerkster ziet mijn vertwijfelde Is-dat-alles?-blik en is bereid om het pakketje in te ruilen tegen een grotere bestelling. Mits ik wat euro's bij betaal, natuurlijk.

Nee, M-experts zijn we nog niet.
Maar we leren snel.

donderdag 7 september 2006

Nogmaals Normandië

LAT-katten, wisselhonden en stiefcavia's

Sofie was eerst enig kind, kreeg er toen twee stiefbroertjes bij en binnenkort komt er ook nog een half-brusje (de nieuwe baby is nog niet geboren). Haar ouders zijn namelijk gescheiden, begonnen beiden een andere relatie en verwekten bij de nieuwe partner weer kinderen. Gezinnen worden langzamerhand heel complex van samenstelling.

Waar ik nog niet bij stilgestaan had, is dat ook de huisdieren als gevolg van die veranderingen niet meer kunnen rekenen op het traditionele gezinsleven. Allereerst is daar de LAT-kat: de kat die door de week bij je ex woont en in het weekeinde enkele dagen in jouw huis bivakkeert. Poezen kunnen trouwens heel nukkig worden van dit heen en weer gereis, want de meeste katten zijn nogal honkvast.
En dan is er nog de wisselhond: het huisdier waar een speciale omgangsregeling voor is getroffen en die om de week van baasje wisselt. Ongetwijfeld zijn er inmiddels ook stiefcavia's (zijn noodgedwongen bij soortgenoten in een hok gezet) en wees-wandelende takken (daar kijkt helemaal niemand meer naar om).

De dieren moeten allemaal maar slikken wat er over hun hoofden heen beslist wordt. Het wachten is op de huisdier-mediator.