maandag 30 april 2007

Koninginnedag-opbrengst

De opbrengst van een dagje spullen verkopen op de vrijmarkt:

Duizenden mensen gezien (de meesten liepen in drommen aan ons voorbij)
Contacten gelegd met de meest uiteenlopende bevolkingsgroepen van de stad

Een bijdrage geleverd aan het leefgebied van de jaguar in de jungle van Zuid-Amerika
Veel ruimte gemaakt in de speelgoedkast thuis

Verkoopvaardigheden geoefend

Geleerd om te onderhandelen
Geld verdiend
Muntjes leren tellen

Zitvlees gekweekt

Spiegels van de afvalcontainer gered
Twee kopers blij gemaakt met een koopje

Een meisje gelukkig gemaakt

donderdag 26 april 2007

Verplichte opvang

Op weg naar de kindertop op 6 juni praat staatssecretaris Dijksma van onderwijs met leerlingen, ouders, leidsters en scholen over kinderopvang. Op een speciale website kunnen ouders hun mening daarover kwijt, want het kabinet luistert momenteel naar de mensen in het land.

De verwachtingen van Dijksma over onze bijdrage aan die discussie zijn hoog, want ze wil het over een betere kwaliteit van de opvang hebben. Ze leeft daarbij kennelijk in de veronderstelling dat de toegankelijkheid van de kinderopvang inmiddels goed geregeld is. De Tweede Kamer heeft immers per wet verordonneerd dat iedere school met ingang van komend schooljaar buitenschoolse opvang moet aanbieden dan wel inhuren.

Nu kon iedereen al zien aankomen dat de werkelijkheid weerbarstiger is. Schoollokalen zijn vaak niet geschikt voor naschoolse opvang, nieuwbouw is te duur en andere locaties zijn meestal niet snel voorhanden. De buitenschoolse opvang waar onze kinderen naar toe gaan, huist al drie jaar in een noodlocatie. Binnenkort gaat ook dit historische maar uitgeleefde gebouw tegen de vlakte om plaats te maken voor nieuwbouw. De buitenschoolse opvang moet dan weer op zoek naar een tijdelijke vervanging van het tijdelijke onderkomen... En dat is al moeilijk genoeg, dus uitbreiding van het aantal kindplaatsen zit er zeker niet in.

Ondertussen heeft onze school braaf onze opvangbehoefte gepeild. Wát er precies gepeild is, is trouwens uiterst vaag. Het formulier vroeg alleen maar naar de behoefte aan opvang voor of na school. Maar de meeste ouders met die behoefte hebben zelf inmiddels al een andere oplossing gevonden, dus het is nog maar de vraag of zij die oplossing wel willen inruilen tegen buitenschoolse opvang.

Met die eenvoudige peiling en wat overleg met de stichting voor buitenschoolse opvang heeft onze school aan zijn wettelijke verplichtingen voldaan. Zoals te verwachten viel, hebben die acties niets opgeleverd, wat de school een vrijgeleide geeft om alles bij het oude te laten. Zonder geschikte ruimte beroept de school zich op overmacht.

Als ouders zien wij natuurlijk met eigen ogen dat de beschikbare huisvestingsmogelijkheden inderdaad uiterst beperkt zijn. Maar ja, wat heb je dan aan zo'n wet? En waarom zouden wij dan meepraten met Dijksma over de Kindertop? Natuurlijk sturen wij onze kinderen met een gerust hart naar de opvang, want de kwaliteit is gelukkig dik in orde. Het zijn superleider en -leidsters, die immer enthousiast zijn. Maar basisvereiste nummer 1 - een goede, multifunctionele ruimte dicht bij school - lijkt hier een haast onbereikbaar ideaal.

Dáár zou de staatssecretaris nu eens wat aan moeten doen...

Ananas uit blik

Kip met rijst, champignonsaus, doperwtjes uit blik én plakjes gebakken ananas. Dat was mijn lievelingseten als kind. En het blijkt ook typisch jaren-zeventig-eten te zijn. Vooral ananas maakte in die periode enorme furore in Nederland. We stopten het in de Chili con Carne en belegden er onze tosti’s mee. De pizza Hawaii werd in die jaren in Nederland uitgevonden.

Hoewel we in de jaren zeventig net kennis gemaakt hadden met buitenissige vruchten als kiwi en mango, was het trouwens heel gewoon om goede sier te maken met eten uit blik. Ook in goede restaurants. Pasteitjes met ragoût! Zalmcocktail! En naar verluidt zelfs ganzenlever uit blik!

Vanwaar al deze nostalgie? Binnenkort wordt onze bruine keuken met olijfgroene tegeltjes gesloopt om plaats te maken voor magnoliawitte kastjes. Op de valreep zijn we op het idee gekomen passend afscheid te nemen van het oude spul met gerechten in jaren-zeventig-stijl.

En dan nu nog een keuze maken wat we gaan koken. De hapjes weten we al: blokjes kaas met een zilveruitje erop of een stukje ananas. En daarna soep natuurlijk, want dat stond toen iedere dag op tafel. Maar dan: wordt het cordon bleu met aardappelkroketjes of toch boeuf bourguignon? Banana Split, ijs met boerenjongens of bavarois (met ananas natuurlijk)?

Afscheid nemen heeft ook zijn leuke kanten!

woensdag 25 april 2007

Niets te verliezen en toch bang

Ambtenaren zijn net mensen. Ze zijn dienstbaar, gedreven, vaak verbazingwekkend loyaal, maar ook bang. Hun kritiek op het reilen en zeilen op het departement durven ze best te uiten. Maar als puntje bij paaltje komt, zijn de minister en staatssecretarissen heilig.

En dat terwijl bewindslieden net zo bang zijn als zij. De staatssecretaris, die net een paar dagen op het departement aan het werk was, hoorde ik zeggen: "Ik moet wel gauw mijn eigen lijnen uitzetten, want anders nemen mijn ambtenaren mij op sleeptouw in plaats van ik hen."

Ook topambtenaren zijn bang. Onlangs aanschouwde ik hoe één van hen met trillende hand een door anderen gecomponeerde tekst voordroeg. In de discussie hield hij zich staande, maar na afloop wiste hij wel het zweet van zijn voorhoofd af. Een andere directeur belde me vlak voor zijn vertrek naar het buitenland nog op om te vertellen dat zijn directoraat toch echt heel erg belangrijk was voor de welvaart van Nederland in het algemeen en de toekomstige kennissamenleving in het bijzonder. Of ik dat nog maar even wilde 'meenemen' in mijn artikel, want het bestaansrecht van zijn directoraat staat ter discussie...

Toch zijn bewindslieden en ambtenaren ook goede overlevers. Dat blijkt wel uit het feit dat de rijksoverheid almaar groeit in plaats van krimpt. Desnoods richten ze een nieuw directoraat op, omdat het ministerie nog een eigen 'hobby' nodig heeft om zich te profileren (weer zoiets dat ambtenaren wel graag vertellen, maar bij nader inzien niet publicabel achten).

Allen zijn nu bang voor de secretaris-generaal Roel Bekker, in de wandelgangen ook wel Sonja Bekker genoemd vanwege de afslankoperatie van de overheid die hij mag leiden. Roel komt over als een uiterst aimabele man, die in zijn vrije tijd een fanatiek verzamelaar van rode autootjes is. Niet als een boeman, die 15.000 ambtenaren naar de slachtbank zal leiden.

Toch is er iets eigenaardigs aan de hand met die operatie om de rijksoverheid grondig op de schop te nemen. Vraag de rijksambtenaar op de man/vrouw af of zo'n grote inkrimping wel mogelijk is bij de rijksoverheid, en hij/zij zegt in vele gevallen hartgrondig ja. Velen zien met eigen ogen hoe ambtenaren vooral elkaar bezighouden, al was het maar met veelvuldig overleg over taakafbakening of de mogelijkheden om taken ineen te schuiven. Daar kan best het nodige uit weggesneden worden, vinden ze zelf.

Maar ja, als je bang bent voor het voortbestaan van je eigen baan, zeg je zoiets niet. Gelukkig weten ambtenaren van elkaar dat anderen net zo angstig zijn als zijzelf. En dat het uiteindelijk niet zo'n vaart loopt met die bezuinigingen. Omdat de politiek altijd wel weer nieuwe wensen formuleert, waar ambtenaren voor nodig zijn om die te verwezenlijken. Zo lang de politiek met regels en wetten het land op orde probeert te houden, zijn ambtenaren verzekerd van een gunstig toekomstperspectief.

vrijdag 20 april 2007

Moderne rituelen



Nederlanders worden steeds minder religieus. Daarmee neemt ook de deelname aan het aantal kerkelijke rituelen af. Maar kennelijk kunnen we niet zonder rituelen, want we plukken uit onze eigen Christelijke verleden en uit andere religieuze tradities allerlei nieuwe ceremonies en gebruiken. Vooral rondom de grote ijkpunten in het bestaan - de geboorte van een kind, een levensverbintenis, afscheid - zoeken we naar nieuwe wegen.

Toch hoeft het niet zo ingewikkeld te zijn. Alles wat je met aandacht en concentratie doet, heeft ceremoniële waarde. Wie zorgvuldig de tafel dekt en de kaarsen aansteekt, creëert ook een ritueel. Kijk maar naar het volgende lijstje rituelen, her en der vandaan gehaald, die uitstekend passen in ons moderne leven.
  • Een steen leggen bovenop een berg andere stenen bij het passeren van een markante plek (Tibetaanse traditie).
  • Het planten van een boom ter gelegenheid van een geboorte.
  • Het aansteken van kaarsen bij Advent (de vier weken voorafgaand aan Kerstmis).
  • Bloemenslingers ophangen als offer aan doden of goden.
  • De viering van de langste dag met een midzomerfeest.
  • Schepjes aarde of rozenblaadjes op de kist als afscheid van een gestorvene.
  • De nachtelijke komst van de tandenfee voor een kind dat een melktand verloren heeft.
  • De schenking van een sieraad dat de overgang naar een volgende levensfase markeert (bijvoorbeeld in de vorm van een herinner-ring).
  • Wierook aansteken of een kaarsje branden bij de foto van een dierbare.
  • De viering van belangrijke momenten door een symbool aan een vlaggenstok te hangen: een boekentas bij het behalen van het eindexamen, een zwembroek bij een zwemdiploma, ballonnen bij een verjaardag.

Ontroering



Bomen die maandenlang hun kale takken hebben laten zien, schieten ineens toch uit. De haagbeuk heeft de winter overleefd en laat plotsklaps zijn blaadjes zien. En ook de Lelietjes van Dalen zijn razendsnel uit de grond omhoog gekomen en zijn sinds enkele dagen weer van de partij met hun tere witte bloempjes. Alle planten, bomen en struiken laten zich van hun meest veelbelovende zachtgroene kant zien, klaar voor een nieuw begin. Ontroerende levenskracht.

donderdag 19 april 2007

Over limoncello-paté en Omega-3

We kopen nieuwe kleren omdat we daarmee heimelijk een vernieuwd leven willen beginnen. We slenteren door het tuincentrum omdat we vrolijkheid willen aanschaffen. We kiezen limoncello-paté bij de slager, omdat we vinden dat we lente-achtige luxe hebben verdiend. We openen een spaarverzekering voor onze pasgeboren baby om het kleintje een welvarend en daardoor hopelijk gelukkig leven te bezorgen.

Bij al dit soort aankopen spelen emoties een grote rol en de handel weet het. Sterker nog, verkopers spelen er ruimhartig op in en wakkeren ze verder aan. Ze peperen ons in dat we onze vrienden pas echt gastvrij ontvangen als we de juiste cappuccino weten te presenteren. Of laten ons schaamteloos weten dat we pas écht onze liefde voor onze kinderen tonen als we ze speciale halvarine met toegevoegde Omega-3 laten eten.

Ook tijdschriften en televisieprogramma's doen een fors beroep op onze emoties. Soms om ons geld te laten geven voor een goed doel, soms om ons op een andere manier in beweging te brengen. Om ons te motiveren om in actie te komen tegen de klimaatverandering bijvoorbeeld. Geen mens die zich realiseert dat hierbij vaak ingrijpende manipulatie aan te pas komt.

Zo worden we de hele dag gevoerd en overvoerd met emoties. Het mag van de marketingdeskundigen, want er wordt geld mee verdiend en is daarmee een belangrijke economische factor. Ontsnappen daaraan is nauwelijks mogelijk, want ook het verlangen naar echtheid en authenticiteit is ingekapseld door de commmercie. Er zijn bladen voor (Seasons), winkels (Fair Tradewinkels, Body Shop) en producten (Rituals). Wie origineel en persoonlijk wil zijn, wordt met half-fabrikaten door bedrijven op zijn wenken bediend, van eigen ringtones tot zelf samengestelde stoommaaltijden.

We leven in een wereld vol voorbewerkte gevoelens, die ons hapklaar voorgeschoteld worden. Je zou er bijna emotioneel van worden.

Ongemakkelijke bloemen














Derde donderdag van april: secretaressedag. Een beetje baas komt dan met een groot boeket bloemen aan, want dat heeft de commercie hem ingefluisterd. Maar dat is tegelijkertijd ook de zwakke plek van het gebaar. Want als de baas zich min of meer verplicht voelt een flinke bloemenbos te presenteren, is het dan wel een gemeend geschenk? Misschien is het zelfs wel beledigend om als 'hulpje' zo'n huldeblijk te krijgen in plaats van om je professionele bijdrage waardering te ontvangen, suggereert een wervingsbureau voor secretaresses in NRC Next... Zo bekeken is het secretaressedagboeket voor zowel gever als ontvanger erg ongemakkelijk.

Toch lijk je het niet gauw fout te kunnen doen met bloemen. Volgens Amerikaans onderzoek tovert een bos bloemen bij 93 procent van de ontvangers een glimlach op de kaken. Bij het ontvangen van bonbons of kaarsen is dat glimeffect vele malen lager. Bloemen hebben een onweerstaanbaar effect op mensen, of we nu willen of niet.

Na een week zijn de bloemen verwelkt en belanden ze in de container. Zonde van het geld, zou je kunnen denken. Toch schuilt het geheim van bloemen vooral in het feit dat ze leven en snel weer vergaan. Ze brengen frisheid en vernieuwing in huis, telkens opnieuw. Ze zijn door hun tijdelijkheid een vrijblijvend geschenk en geven tegelijkertijd juist door hun vergankelijkheid ook een gevoel van luxe.

Secretaressedagboeketten mogen dan ongemakkelijk zijn, bloemen zijn wél het middel bij uitstek om in ongemakkelijke situaties het woord te laten doen. Wie spijt betuigt of meeleeft met iemand in zware omstandigheden, zegt het met bloemen. Waar woorden tekort schieten of waar de machteloosheid toeslaat, is er altijd nog het boeket.

Zo bezien zitten bloemen vol paradoxen. Ze zijn zo aantrekkelijk omdat ze leven, maar ook omdat ze snel doodgaan. De secretaresse die vandaag uitbundig in de bloemen is gezet, zal zich dat wellicht allemaal niet realiseren.

woensdag 18 april 2007

Huiswerk

"Gelukkig kan ik vanmiddag weer naar de BSO", zegt Jasper, net hersteld van buikgriep. "Want vanmiddag gaan we daar weer lekker eten!"
"Ja lekker, we krijgen iets met ananas en ei", zegt Niels, die thuis ananas en ei consequent afzweert.
"Wil je ons pas laat halen, want we hebben film", vraagt Jasper. "Mijn huiswerk voor typeles doe ik dan wel daarna."

's Avonds gaat Jasper na thuiskomst meteen zijn typeoefeningen doen. Ondertussen dresseert hij Niels, die na zijn eerste vioolles mag oefenen met de juiste stand voor zijn voetjes. "Gelukkig heb ik nu ook huiswerk", zegt Niels blij.

Wonderlijke kinderen.

zondag 15 april 2007

Eten is leven














Ik zou nog best eens met z'n allen samen willen eten, had ze gezegd. Verrassend, want ze was maandenlang helemaal niet meer geïnteresseerd geweest in lekkere hapjes.

Ze was in de veronderstelling dat zoiets in haar situatie niet meer weggelegd was. Maar dat was het wel. Vanmiddag arriveerde een heerlijke set met wraps, spiesjes, salade, brood en knoflookdip bij het hospice. We dachten daarmee rondom haar bed te gaan zitten. Maar ze zag zelfs het zitten om op deze zonovergoten dag naar buiten te gaan, voor haar weer een nieuwe mijlpaal.

In de tuin vol vogeltjes en madeliefjes hebben we onder de parasol zitten genieten van al het lekkers en van het feit dat we nog een keer samen als familie rondom de tafel zaten. Een gedenkwaardige gebeurtenis, maar tegelijkertijd ook licht en ontspannen. Eten is leven.

donderdag 12 april 2007

Vioolles


Sinds Niels een piepklein viooltje in zijn handen heeft gehouden en met een strijkstok zomaar wat snaren mocht beroeren, was hij verkocht. De viool fascineert hem bijzonder, echt geen enkel ander instrument kan daar aan tippen. Bij mijn heimelijke test bestempelde hij de vioolconcerten consequent als de mooiste klasieke muziek. Bij zoveel gedrevenheid moet je er als ouders wel aan geloven. Vioolles dus.

Viool is een moeilijk instrument, omdat je ook de klank zelf moet maken. Dat betekent veel oefenen zonder dat er de eerste periode veel resultaat te beluisteren is. Uit eigen jeugdervaringen met pianoles weet ik echter maar al te goed dat regelmatig oefenen bepaald niet meevalt. Iedere dag een half uur was de bedoeling, maar dat heb ik nooit gehaald. Meestal kwam het er op neer dat ik vlak voor de les nog eens achter de piano plaatsnam.

Verrassend genoeg heeft niet Niels, maar ikzelf nu inmiddels de eerste vioolles gehad. Ik heb geleerd hoe je de viool - slechts losjes vastgezet tussen wang en nekholte - zonder verdere armondersteuning kunt laten balanceren. En ik heb geprobeerd om een strijkstok met de juiste vingerhoudingen vast te houden zonder daarbij spieren strak te spannen. Wat nog niet meeviel trouwens.

Om Niels door zijn toekomstige motivatiecrises heen te slepen, krijg ik namelijk een belangrijke rol in het geheel als co-leraar. Deze opzet maakt deel uit van de Suzukimethode, die de ouders inzet om de optimale leeromstandigheden te creëren. De vioollerares heeft mij daarvoor eveneens een hele lijst van pedagogische aanwijzingen gegeven. Zo dien ik Niels net als een klein kind dat zijn eerste woordjes brabbelt bij iedere kleine stap te prijzen. Ik dien geduldig maar tegelijkertijd verwachtingsvol te reageren op zijn muzikale vorderingen. En ik dien hem in het huiselijke leven onder te dompelen met vioolmuziek om zijn muzikale gehoor te prikkelen en te trainen.

Na afloop dringt het pas echt tot mij door. Ik blijk vandaag de eerste stappen gezet te hebben op een lange educatieve weg, die mij behalve alles over vioolmuziek ook veel zal leren over leerprocessen, het motiveren en het coachen van kinderen. Bovendien moet ik ook mijn eigen belabberde ervaringen met lastige muzikale oefeningen van mij af zien te schudden om voor Niels de weg vrij te maken voor een positieve leeromgeving. Niet Niels, maar ikzelf ben de grootste leerling.

dinsdag 10 april 2007

Jeugd van tegenwoordig

"Die verschrikkelijke rotkinderen natuurlijk weer", foetert een bejaarde dame. Met verbijstering kijken we naar een oude fruitbomenmuur van een Haags landgoed, waarin een groot gat gaapt.

Tja, daar sta je dan als moeder van twee kinderen, die de hele wandeling lang aan de lippen van de natuurgids gehangen hebben en die nu alles weten over de venijnboom, nijlganzen, gekartelde aurelia's en zelfs het verschil kennen tussen Groot Hoefblad en Japans Hoefblad. Die nauwkeurig hebben gekeken dat ze de boshyacinten en het speenkruid niet per ongeluk vertrappen. Die de boombast afgespeurd hebben om de boomklever te ontdekken. En die met grote zorgvuldigheid de stukjes folie van de paaseitjes opbergen in hun jaszakken om daarmee het bos niet te bevuilen.

"Je mag de jeugd niet overal de schuld van geven", spreekt een andere vrouw haar tegen. De eerste vrouw haalt haar schouders op en zwijgt.

De gids heeft de woordenwisseling niet gehoord en begint aan zijn uitlegpraatje. Het gat is veroorzaakt door een grote omgewaaide boom.

maandag 9 april 2007

Huismoeheid

De wc-bril breekt plotseling af, de afwasmachine dreigt het bijna te begeven, het wasrek mist sinds kort een poot en het lichtknopje op het toilet hangt er treurig bij. Allerlei andere huisraad en apparatuur worden al wat langer met plakband, ijzerdraad en andere hulpmiddelen bij elkaar gehouden in afwachting van hun vervanging. Maar nu lijkt het hele boeltje echt aan het einde van zijn Latijn te zijn. Naar mate de start van onze verbouwing meer naderbij komt, lijkt het alsof de badmat, de prullenbak en al die andere dingen ons steeds harder toeschreeuwen: We houden het niet langer!
Binnenkort zullen we ze inderdaad uit hun lijden verlossen. Veel versleten spullen mogen de container in, andere overbodige dingen krijgen hopelijk een tweede leven bij iemand anders. Jasper en Niels zijn vast van plan op de Koninginnedag een voorspoedige carrière in de verkoop van tweedehands spullen te starten.
Maar zou het servies ons ook beu zijn? De laatste dagen breekt er bijna elke dag wel een stuk glaswerk. De fles wijnazijn en schenkstroop volgen hun voorbeeld. Het huis is blijkbaar moe, inclusief de inventaris. Hoogste tijd voor een totale make-over.

woensdag 4 april 2007

Emigratiedromen

Hoe zou het zijn om in Spaanse Pyreneeën een glas tinto te drinken op je eigen terras, uitkijkend over de wijde omgeving. Hoe voelt het om in het groene Umbrië je zelfgekweekte olijven te plukken uit je huisboomgaard? Hoe is het om een vervallen landhuis op Ibiza om te toveren tot een geweldig vakantieoord in Moorse stijl en gasten daar te verwennen met heerlijke ontbijtjes?

Afgaand op de vele artikelen en televisieprogramma's die aan dit soort romantische dromen gewijd zijn, zoeken heel wat mensen hun geluk over de grenzen. Dankzij internet kun je veel werk gewoon in je huis in Andalusië of Sicilië doen. Op de webcam zien opa en oma hun kleinkinderen opgroeien. En een vlucht is bij Easyjet ook zo geboekt.

Toch blijkt het in werkelijkheid tegen te vallen. Inburgeren mag in Nederland dan een behoorlijke opgave te zijn, dat is het elders voor Nederlanders ook. Emigranten krijgen drommen mensen uit Nederland over de vloer die willen meegenieten van het nieuwgeschapen paradijsje en ze steken zelf veel energie in het onderhouden van oude contacten. Maar de contacten met de plaatselijke bevolking komen nauwelijks van de grond. Fransen bijvoorbeeld: uiterst beleefd, maar wel erg afstandelijk. Of Spanjaarden: reuze gezellig in het café, maar niemand komt eens bij je thuis op bezoek.

Het schijnt tien jaar te duren voordat je in het nieuwe land weer een volwaardige kennissenkring hebt opgebouwd. Mensen met wie je méér kunt uitwisselen dan de gebruikelijke koetjes en kalfjes omdat je de taal nog zo gebrekkig beheerst. Mensen waar je een beroep op kunt doen als je intensieve hulp nodig hebt. Mensen met wie je je zorgen kunt delen, met wie je oud wilt worden.

Als mensen moeten aangeven waar ze het meest gelukkig van worden, staan een mooie omgeving, spannende uitdagingen of een verrukkelijk klimaat niet op de eerste plaats. Wel intensief, diepgaand, verrijkend contact met familie en vrienden. Een goede gezondheid is een belangrijke tweede factor. Maar voor die zaken hoef je niet naar het buitenland.

maandag 2 april 2007

Relax food

Relaxsoep - Niels (7)

Fast food ziet er meestal lekker uit. Maar zodra je er je tanden in zet, weet je weer waarom je het beter niet kunt eten: te klef, te vet en te zout. Maar de tegenhanger slow food is wel weer erg tijdrovend. Natuurlijk, het is een genoegen om urenlang sudderlapjes te braden of een handgekneed brood met noten en rozemarijn te maken. Maar niet voor iedere dag!

Gelukkig bestaat er nog een tussenweg: relax food. Eenvoudig, fris, vers, gezinsvriendelijk en toch eigentijds. De grote promotor is de Australische kok Bill Granger. 'Koken is voor mij een vorm van ontspanning', schrijft hij. 'Eten is een onderdeel van mijn leven, waaraan ik positieve energie ontleen. Als ik een simpel gerecht met heerlijke verse ingrediënten heb bereid, haal ik daar voldoening uit. Als je koken en eten maar gaat zien als iets leuks, iets positiefs.'

Oude wijn in nieuwe zakken natuurlijk. De welbekende kropsla met plakjes gekookt ei en schijfjes tomaat is óók fris, vers en simpel. Maar goed, het idee om op een smakelijke manier aandacht aan te besteden aan het dagelijkse eten zonder er al te moeilijk over te doen, spreekt mij natuurlijk aan.

Maar de proof of the pudding volgt binnenkort. Volgende maand start onze verbouwing en wordt onze hele keuken gesloopt. Dat wordt dus of we nu willen of niet relax food bereiden op zolder. Een soort kamperen in eigen huis. Vrolijke en eigentijdse eenpansgerechten, terug naar de basics. Ontspannen! En vooral het hoofd héél koel houden!