woensdag 20 februari 2008

Sexy aardappels

Noem het mousseline, samosa's of cowboysalade. Met een spannende naam maak je van een aardappelgerecht ineens een heel bijzondere schotel. Maar ook de fotografie doet erg veel. Op de website Potatomania is overtuigend te zien dat van aardappels héél prikkelende foto's te maken zijn!

De aardappel wordt in het zonnetje gezet, omdat 2008 het internationale jaar van de aardappel is. Zelf had ik daar tot de dag van vandaag nog niets van gemerkt, maar vermoedelijk brengt het campagneteam daarin spoedig verandering.

Potatomania toont in ieder geval klip en klaar aan dat zelfs van een oersaaie alledaagse aardappel iets bijzonders te maken valt. Ook een aardappel biedt emotie. Op de website kun je via een testje aangeven in wat voor stemming je bent. Daarbij krijg je dan het bijbehorende aardappelrecept voorgetoverd. Heb je zin in klassieke muziek, voel je je een Forrest Gump en ga je voor kanten strikjes, dan kun je met aardappelfetabeignets pas echt de vlam in de pan laten slaan!

Wat met een eenvoudige aardappel kan, dat kan natuurlijk ook met vele andere diensten, producten en beroepen die saai doch nuttig zijn. De sexy kant van het sofinummer. De rockende rijksambtenaar. En de doperwtjes-Erlebnis!

dinsdag 19 februari 2008

Vertel me wat je eet


Behoudend Nederlands voedsel voor avontuurlijke toeristen in Amsterdam

Zeg me wat je eet en ik zeg wie je bent. Zo zal het wel niet bedoeld zijn, maar de onderzoeksresultaten van het LEI bieden daarvoor wel de aanzet. Het LEI (een onderzoeksinstituut dat deel uitmaakt van de Wageningen Universiteit) ontdekte dat er vier verschillende groepen eters te onderscheiden zijn, die te karakteriseren zijn als avontuurlijk, gemakzuchtig, behoudend of betrokken.

  • Gemakzuchtige eters zijn niet geïnteresseerd in de herkomst of de veiligheid van voedsel. Ze eten omdat het moet en het liefst zo gemakkelijk mogelijk. Het moet vooral snel en gemakkelijk zijn. Houd je van kant- en klaargerechten, pizza's, McDonalds, dan hoor je vermoedelijk in dit hokje thuis. Volgens het LEI lees je graag de Telegraaf.
  • Behoudende eters eten het liefst wat ze als kind aten. Appelmoes natuurlijk, pannenkoeken, stamppot met een kuiltje jus. Hier liggen Privé en Story op de salontafel.
  • Betrokken eters vinden voedselveiligheid erg belangrijk, hechten aan gezondheid en aan de dier- en milieuvriendelijke productie ervan. Dit zijn de kopers van biologische produkten, maar ook de volgers van diëten. Typische tuintijdschriften- en Libellelezers, zegt het LEI.
  • Avontuurlijke eters willen verrast worden en genieten. Eten is een feest en het liefst iedere dag anders. Zij zijn erg bezig met de herkomst en de milieuvriendelijkheid van voedsel. Dit zijn vermoedelijk de consumenten die met de Viswijzer in de hand hun vis uitkiezen en in hun keuken experimenteren met exclusieve hapjes. Ze lezen graag de Volkskrant of NRC Handelsblad en kooktijdschriften

Het lijkt me wel erg kort door de bocht, deze opdeling in hokjes. Er zijn vast nog meer foodstyles te ontdekken, want waar zijn de macrobioten en de veganisten? En de snackers en de grazers? Bovendien beperkte het LEI zich niet tot voedselvoorkeuren en het favoriete blad of krant, maar legde ook relaties met geslacht, leeftijdscategorie en politieke voorkeur.

Dus wie een kroket bestelt bij de friettent of coquilles Saint Jacques bij de traiteur, geeft meer van zichzelf bloot dan hij of zij op het eerste gezicht denkt...

maandag 18 februari 2008

Matthias

Matthias komt weer langs! Goed nieuws, want het was alweer een tijdje geleden dat hij bij ons aanbelde. Altijd stipt op tijd, met een charmante Duitse tongval en zeer voorkomend.

Nee, ik heb het niet over een nieuwe huisvriend, maar over de monteur. Matthias is gespecialiseerd in het zetten van glazen douchedeuren. Meer dan een jaar na de bestelling in de badkamershowroom is het ding nog altijd niet bij ons geleverd en geïnstalleerd.

Toch is Matthias al vier keer eerder bij ons geweest. De eerste keer was Matthias er wel, maar de douchedeur niet. Foutje in de communicatie met de groothandel, dus ging hij onverrichterzake weer weg. De tweede keer bleken er twee te grote gaten uitgefreesd in de douchedeur. "Dit zou ik zelf nooit accepteren", zei Matthias er eerlijk bij. Dus nam hij de douchedeur weer mee. De derde en de vierde keer bleek de douchedeur om andere redenen niet te passen. Matthias schaamde zich steeds dieper en beloofde de volgende keren de zaak écht op orde te hebben.

Er was ook een vijfde keer, dat zijn collega zou komen met de nieuwe deur. Maar Matthias' collega was eerst ernstig vertraagd en kwam uiteindelijk helemaal niet opdagen. Het bedrijf gaf later als verklaring dat de betreffende collega ziek was geworden. De zesde keer stond er wel een monteur aan onze deur, maar toen waren we er zelf niet. We hadden keurig doorgegeven dat we op de opgegeven datum er niet zouden zijn en zelfs al een nieuwe leveringsdatum afgesproken, maar ook die communicatielijn loopt binnen het douchedeurenbedrijf kennelijk niet zo lekker.

En nu komt Matthias dus weer. Hopelijk met een passende deur. Door alle fouten zijn we inmiddels aan het vierde exemplaar toe. Ondertussen begrijp ik wel waarom glazen douchedeuren behoorlijk prijzig zijn.

vrijdag 15 februari 2008

Hongeren naar inspiratie


Verjaardagsfeestjes zijn een verschrikking. De kennis van je tante stelt op een zeker moment namelijk de onvermijdelijke vraag 'wat doe jij eigenlijk voor je werk?' Als rijksambtenaar, chemicus of politie-agent moet je dan het gevecht tegen allerlei vooroordelen aan. Ambtenaren zijn lui en kunnen best ontslagen worden, bijvoorbeeld. Chemisch fabrieken zijn vies en moeten daarom gesloten worden. En agenten delen onrechtvaardige bekeuringen uit, omdat ze hun 'quotum' moeten halen.

Het is opmerkelijk dat het verschijnsel 'verjaardagsfeestjes' telkens weer genoemd wordt als ik met uiteenlopende mensen over hun werk praat. Zij vertellen dat zij vragen over hun beroep zo veel mogelijk ontwijken op dit soort gelegenheden. Zo zegt de IND-ambtenaar dat hij bij 'Justitie' werkt om van vele lastige vragen af te zijn.

Bij doorvragen blijkt tegelijkertijd ook dat deze professionals geen idee hebben wat ze wél kunnen vertellen aan mensen in hun directe omgeving over hun werk, dat zij zelf meestal met de nodige passie uitvoeren. De politieman- of vrouw is vaak een dienstverlener in hart en nieren. De chemicus zorgt voor producten, die in ons dagelijkse leven niet meer weg te denken zijn, maar weet dat niet in een aansprekend verhaal te vatten.

De beleidsambtenaren op ministeries maar ook managers bij bedrijven hongeren naar inspiratie. Naar een verhaal over de betekenis van hun werk. Naar concrete voorbeelden, die zichtbaar maken wat zij daar nu eigenlijk de hele dag doen. Want als je de hele dag bezig bent met één klein onderdeeltje, verlies je zelf het geheel ook wel eens uit het oog.

Organisaties bieden daarbij hun medewerkers te weinig houvast. Neem een van de ministeries, dat 'burgergericht' wil gaan werken. Een mooi begrip, maar wat betekent dat? En hoe leg je dat uit aan anderen, als je het voor jezelf al nauwelijks concreet kunt maken? "Wat mogen mensen van ons verwachten", zei een rijksambtenaar. "En hoe verhoudt zich dat hoe ik zelf denk dat ik moet functioneren? Ik ben voortdurend op zoek naar antwoorden op die vragen."

Gelukkig mag ik daar een rol in spelen, want het ontwikkelen van bladconcepten voor personeelsbladen en relatiemagazines is toevallig mijn vak. Bladen zijn een prachtig middel om algemene doelstellingen concreet te maken. Om inspirerende persoonlijkheden aan het woord te laten. Om te laten zien waar de organisatie nu eigenlijk naar op weg is. Simpelweg eigenlijk om verhalen te vertellen ter inspiratie.

Waar haal jij je inspiratie uit?

donderdag 14 februari 2008

Ubuntu en zwakke schakels


Ubuntu betekent: ik ben, dankzij jou. Deze Oost- en Zuid-Afrikaanse filosofie gaat er vanuit dat je niet in je eentje mens kunt zijn. Verbindingen met de anderen staan centraal. Helemaal van deze tijd, nu sociale netwerken als Hyves en LinkedIn zo populair zijn.

En ook helemaal 'Web 2.0 ' waarbij het iedereen vrij staat om mee te werken aan internettools. Niet voor niets heeft het open besturingssysteem van Linux de naam Ubuntu gekregen.

Ik hoor soms neerbuigende geluiden over mensen die op Hyves of LinkedIn mensen verzamelen 'alsof het postzegels zijn'. Op het eerste gezicht lijkt het inderdaad een vrij zinloze hobby, vooral gericht om anderen te laten zien hoeveel interessante mensen je kent. Hoe meer connecties, hoe interessanter jij zelf kennelijk bent. Ik hyve, dus ik ben.

Toch zijn 'vage kennissen' belangrijk. Malcolm Gladwell heeft in zijn boek De beslissende factor' uit de doeken gedaan dat juist deze 'zwakke schakels' een doorslaggevende rol vervullen in goede netwerken. Je vrienden en familie leven al in dezelfde wereld als jij, maar je kennissen daarentegen staan half in een heel andere wereld. Zij hebben daarom toegang tot nieuwe informatie en personen.

Mensen met veel vage kennissen blijken een doorslaggevende rol te vervullen bij het razendsnel verspreiden van nieuwe trends en innovaties. Alsof het virussen zijn, of dat nu de 'crocs-schoenen' zijn of het Sonja Bakker-dieet. Bij LinkedIn zijn dit soort superlijmers noodzakelijk om het netwerk echt iets te laten opleveren, betoogt online-recruiter Jacco Valkenburg.

Maar dient een sociaal netwerk direct praktisch nut op te leveren? Alleen al het opnieuw in contact komen met schoolgenoten, ex-collega's en andere bekenden geeft een goed gevoel.

Oude verbindingen leggen en onderhouden, dat lijkt me heel ubuntu.

Ik heb een beter idee II


Een woningcorporatie zocht naar een manier om zijn huurders in de Krachtwijk wat meer bij de buurt te betrekken. Hoe meer bewoners zich inzetten voor hun eigen woonomgeving, hoe beter dat is voor de leefbaarheid. Vandaar dat een corporatie een genoeglijke bijeenkomst organiseerde, waarbij bewoners zelf hun ideeën konden inleveren voor een mooiere, schonere en veiliger buurt.

Zowaar, er kwamen veel mensen op de bijeenkomst af, die tientallen ideeën inleverden. Ze wilden hun straat opvrolijken met bloembakken, die ze zelf zouden verzorgen. En ze wilden een ontmoetingspunt in de buurt voor koffiebijeenkomsten, computerlessen en naaiuurtjes. Want die wijk, die was helemaal zo beroerd nog niet, vertelden enkele actieve bewoners. Samen zorgde een groep mannen ervoor dat een paar keer per jaar de straat schoongeveegd werd. Zelfs notoire rotzooischoppers waren er trots op dat 'hun' straat er altijd beter bij lag dan de omliggende straten.

De corporatie regelde dat een van de huurwoningen geschikt gemaakt werd als ontmoetingsruimte. De bewoners waren blij. Eindelijk werd er eens echt wat met de voorstellen gedaan!

Maar de wethouder kreeg lucht van de nieuwe ontmoetingsruimte en ging zich ermee bemoeien. Hij zocht in deze Krachtwijk nog naar een ruimte om allochtone vrouwen te emanciperen. Niks geen algemeen toegankelijke ruimte voor de buurt, het moest een activiteitenplek worden voor niet-westerse meisjes en vrouwen.

Zo helpt het ene idee het andere om zeep.

maandag 11 februari 2008

Ik heb een beter idee I


Wijkpark De Verademing

In de buurt van het Regentessekwartier is een nieuw wijkparkje verrezen op de plek van een oude vuilverbrandingsinstallatie. Alleen al de naam van het parkje is mooi: De Verademing. Dat biedt hoop voor de rest van het park. Daar zou vast wel een mooi zonnig plekje te vinden zijn om van mijn middagbroodje te genieten.

Het bleek te gaan om een grote open ruimte achter de Energiecentrale van EON. In een immense kuil lagen enkele sportvelden waar geen levend wezen te bekennen was. Daar omheen was een grijsgroene vlakte gedrapeerd met wat sprieterige boompjes en een geasfalteerde brede baan, kennelijk bedoeld om te skaten. Wat een kale treurigheid.

Juist op dat moment reed tram 11 langs met het opschrift www.ikhebeenbeteridee.nl. Zo heet de jongste actie van de gemeente Den Haag om de buurten langs lijn 11 op te kalefateren. Bewoners mogen ideeën leveren, óók voor de verbetering van De Verademing. Wel cynisch. Het park ligt er pas enkele jaren en kwam eveneens tot stand met ruime inbreng van bewoners.

Meepraten over je eigen buurt vergroot je betrokkenheid. Dan zullen de mensen er ook wel beter voor zorgen, is de gedachte. Dat idee is best goed en bemoedigend, maar dat werkt alleen als je de ideeën van omwonenden ook serieus neemt. Vermoedelijk hebben de omwonenden van De Verademing er waarschijnlijk even hun buik van vol na zo'n ontluisterende ervaring.

donderdag 7 februari 2008

Bedrijfsblogger zoekt lezer

Weblogs zijn alweer volkomen achterhaald, hoorde ik vorige week. Wie een beetje mee wil doen twittert en bekijkt via Trackr! of Bliin of er een bekende in de buurt loopt om koffie mee te drinken.

En als je dan toch zo nodig wil bloggen, dan doe je het op een hele serie blogs tegelijk. We spraken een multiblogger die naast zijn beroepsmatige blog ook nog een stuk of wat weblogs voor zijn eigen hobby's erop na hield. Dagboekachtige belevenissen en foto’s zette hij op zijn persoonlijke Livejournal. En aan zijn moeder stuurde hij een mailtje met een link naar Flickr, waar ze zijn privéfoto’s kon bekijken. Want die blogs gingen haar boven de pet.

De multiblogger roerde daarmee wel een punt aan. Want terwijl een deel van de mensheid zich suf blogt - alleen al kijkend naar het aantal blogs van politici en journalisten is bloggen toch nog redelijk hip - is er een minstens zo grote groep die dat allemaal ontgaat en er niet mee om kan gaan.

En dat geldt niet alleen voor moeders. Vorige week sprak ik een technicus, die lid is van de OR van een middelgroot bedrijf. Ik zou de OR aan een eigen intern weblog helpen om sneller te communiceren met de achterban en reacties terug te krijgen. Maar tot mijn verrassing moest ik hem eerst nog uitleggen wat een weblog eigenlijk is! Voor deze geroutineerde computergebruiker bleek de wereld van de weblogs een volkomen onbewandeld terrein.

Achteraf vraag ik me af of zijn collega's wel bloglezers zouden zijn. Bestaat in zijn bedrijf een cultuur waarin mensen reacties leveren op nieuwe stukjes? En liefst een beetje snel en pittig? Dat zou je eigenlijk eerst moeten weten, want zonder actieve bloglezers heeft zo'n intern blog als bedrijfsmedium niet zoveel zin.

De tip over het opstarten van een bedrijfswiki heb ik nog maar even achterwege gelaten.

woensdag 6 februari 2008

Zeven keer lof der loomheid

Rafaëlparaplu op de Ponte Vecchio in Florence

Snelheid geldt als een grote deugd, maar het leven als een diesel is zo gek nog niet. Zeven redenen om de loomheid te prijzen.

1. De werkbij
Een werkbij in de zomer wordt zes weken oud, terwijl winterbijen ongeveer zes maanden blijven leven. Dat komt omdat de werkbijen in de winter nauwelijks wat hoeven te doen. De bijenkoningin steekt helemaal geen poot uit (op het leggen van eieren na dan) en kan wel zes jaar blijven leven. Leeuwen en ijsberen die in een dierentuin liggen te luieren, worden tweemaal zo oud als hun soortgenoten in de vrije natuur. De moraal van dit verhaal? Luiheid loont. (Bron: Lof der Luiheid, Peter Axt en Michaela Axt Gademann)

2. Sporten is niet nodig
Levenslang sporten laat je twee jaar langer leven, maar dan heb je wel in totaal twee levensjaren tegen je zin moeten sporten. Dagelijkse activiteiten als werken in de tuin, ramen lappen of traplopen zijn voldoende om gezond en fit te blijven.

3. Lanterfanten
De Nederlandse economie heeft niet te lijden onder ons gebrek aan werklust, maar heeft er last van dat we te hard werken. Er moet meer geluierd worden, zodat de beste ideeën komen boven drijven. Dagdromen, een beetje lanterfanten en mijmeren bieden bovendien ruimte om traag en aandachtig de dingen van alledag te beleven en van het leven te genieten.

4. Lof der luiheid in de negentiende eeuw
Gezwoeg en geploeter leiden tot akelig gezweet, vonden welgestelde negentiende-eeuwers. Overtuigde levensgenieters weigerden zich te laten gebruiken als domme werkkracht en hersenloze consument. Misschien hadden ze groot gelijk. Tijd voor een terugkeer van traagheid als modeverschijnsel. (Bron: Lof der Luiheid, Tom Hodgkinson)
5. Lazy evaluationLuie evaluatie is een techniek in programmeertalen waarbij een berekening wordt uitgesteld tot het moment dat een resultaat van de berekening daadwerkelijk nodig is. Deze werkwijze levert verbeterde prestaties op, onder meer omdat overbodige berekeningen vermeden worden.

6. Veel problemen lossen zichzelf op
Ik ken een manager die bijna al zijn post direct weggooit. "Als het dringend is, sturen ze het nog wel een keer", zegt hij. En zo is het. Veel problemen lossen zich vanzelf op. Zelf in actie komen is dus lang niet altijd nodig. Soms kun je dat zelfs beter niet doen!

7. Een diesel gaat langer mee
De motor van een raceauto is na 250 kilometer totaal versleten, maar met een diesel haal je honderdduizenden kilometers. Leven als een diesel is dus zo gek nog niet.

Interessante links:

dinsdag 5 februari 2008

De weggeefeconomie

Internet is geweldig om ideeën uit te wisselen, contacten te leggen, beelden en informatie te delen of spullen weg te geven. Veelal gratis.

Veel ondernemers pijnigen zich het hoofd over de vraag hoe je aan die diensten toch geld kunt verdienen. Martijn Aslander heeft er juist zijn leefstijl van gemaakt om zijn activiteiten en inspanningen geheel zónder betalingen te leveren.

Hoe doet hij dat? Veel mensen snappen er niets van, wat Aslander inspireerde tot een 'Handleiding Martijn voor beginners'. Als 'verbindingenmaker' probeert hij het goede talent op de juiste plek te krijgen. Met behulp van zijn netwerk Elvenstone biedt hij toegang tot andere mensen die je zouden kunnen helpen. Daarnaast beschikt hij over veel informatie en kennis en komt daardoor vaak op leuke ideeën.

Simpel gezegd is hij een doorgeefluik van informatie, contacten en ideeën. Voor deze diensten vraagt hij geen geld. Hij laat de waarde achteraf bepalen door degene die hij geholpen heeft. Op zijn website staat een doneerbutton. Dat mag een donatie in de vorm van geld zijn, maar ook andere giften of diensten. Op zijn site staat ook een lange lijst van boeken die hij nog wil lezen.

Waarom zou je ideeën gratis weggeven? Ideeën zijn dragers van informatie, maar op zichzelf nutteloos, stelt Aslander. Creativiteit is niet meer dan verbinden wat er al is. Van vijf legoblokjes kun je niet veel maken, van 20 blokjes wel. Daarom zijn mensen en informatie cruciaal bij het tot leven wekken van ideeën. En daarom moet je ze delen.

Om dit werk te doen is wel vertrouwen nodig. Aslander bouwt dat op door betrouwbaarheid, geloofwaardigheid en eerlijkheid. Vertrouwen moet je gegund worden. En dat is ook de reden dat hij nooit geld vraagt. Hij regelt nooit iets voor zichzelf, altijd voor een ander. En daarom ontvangt hij ook zaken terug.

Geld kun je slechts één keer uitgeven. Ideeën, informatie en toegang tot je netwerk kun je daarentegen aan anderen blijven geven zonder dat je iets verliest. In de netwerkeconomie zijn informatie en netwerken eigenlijk de nieuwe valuta.

Interessante denkbeelden, die Martijn Aslander geheel kosteloos met ons deelt. En ik doe nu dienst als doorgeefluik.

Over dertig jaar

Donkere wolken boven Umbrië - over dertig jaar een no-go-area

Een verjaardag is een mooie dag om eens vooruit te blikken. Niet naar morgen of volgende week, maar naar 2038! Het magazine Intermediair bracht namelijk onlangs een themanummer uit over ons leven over dertig jaar, wat mij aardig wat aanknopingspunten aanreikte (een geweldig nummer trouwens, met een interview met premier Mei Li Vos en bijbehorende portretfoto in 2038!)

Over dertig jaar....
  • ... zijn onze banen niet geBangaloord (dat vinden we dan hopeloos ouderwets), maar geChengduud of misschien geManilaad. Chengdu - tot voor kort een provinciestad in China - geldt als de Silicon Valley van de toekomst. Ook voor journalisten is het niet ondenkbaar dat een deel van ons werk in het verre oosten verricht wordt, vertelde bedrijfsmediagoeroe Sak van de Boom ons vorige week tijdens zijn workshop voor ons bedrijf. Plaatsgebonden journalisten verzamelen gegevens (en worden zo meer researchers en dataverwerkers), tekstschrijvers aan de andere kant van de aardbol maken er een mooie tekst van.
  • ... is Nederland een land van zilvergrijze levensgenieters geworden, die een welvarende tweedeleven-industrie draaiende houden.
  • ... hebben huizenbezitters een 'omgekeerde hypotheek' op hun woning genomen, waardoor zij de waarde van hun huis langzaam te gelde maken. Niemand weet nog wat een 'pensioengat' is.
  • ... blijven we langer leven dan ooit. Er is een geweldige vooruitgang geboekt met gepersonaliseerde medicijnen, die passen bij onze genetische profielen. Deze medicijnen werken veel effectiever dan de 'schot-hagel-medicijnen' van nu en vertonen minder bijwerkingen.
  • ... is ons zorgsysteem minder arbeidsintensief dan nu, want een deel van de medische zorg kan op afstand worden uitgevoerd.
  • ... ben ik zelf nog niet met pensioen. Dat hoeft ook niet, want het verschil tussen werken en niet-werken is vrijwel verdwenen. De meeste mensen zijn eigen ondernemer en verbinden zich voor een korte periode aan een bedrijf.
  • ... beginnen oudere werknemers vaak een tweede carrière. Bijvoorbeeld op het gebied van zingeving, want daar is veel vraag naar.
  • ... vinden we het idee van een tweede huis in Frankrijk, Spanje of Italië absurd. Vanwege de klimaatverandering zijn deze landen dor en bloedheet geworden. Groenland daarentegen is helemaal 'hot' en geldt als het nieuwe investeringsparadijs voor buitenverblijven, golfbanen en ander buitenvertier.
Mochten deze voorspellingen werkelijkheid worden, dan is ouder worden helemaal niet zo erg!

maandag 4 februari 2008

Rondreis in de Deltametropool


Een overstap op Rotterdam-Blaak van het NS-station naar de metro. Ondergronds is nergens een bordje te zien dat de weg wijst naar de metrolijnen. Het is kennelijk de bedoeling dat ik de twee roltrappen naar boven neem naar de straat en dan weer de diepte induik. Dat doen ze in Parijs en Londen toch beter! Maar ook boven zie ik geen teken dat op een metro wijst.

Een doorzichtig gebouwtje, dat moet het metrostation zijn! Ik steek mijn strippenkaart in de afstempelaar en de tourniquets slaan open. Ik sta op het verkeerde perron, ontdek ik. En geen ondergrondse verbinding om op het goede platform te belanden. Terug dus. Maar de tourniquets zijn alleen bedoeld voor eenrichtingsverkeer. Tenzij je een OV-chipkaart hebt misschien, maar die heb ik dus niet. Er is wel een nooduitgang, maar die lijkt alleen te openen met een gewelddadige ingreep. HOE kom ik hier uit? Net als ik bedenk dat er echt iets grondig mis is met het openbaar-vervoersysteem in de Deltametropool-die-nog-lang-geen-metropool-is, blijkt één van de toegangspoortjes toch een mogelijkheid tot ontsnapping te bieden.

De geplande metrorit loop ik mis, maar met de volgende metro arriveer ik in een winderig oord, dat Capelse brug gedoopt is. Ik loop het kale busstation rond op zoek naar lijn 98. Die staat er wel, maar zonder chauffeur. Uiteindelijk wijst een mevrouw mij erop dat er boven ook nog een platform is, waar de gezochte halte staat. Als er enige vorm van bewegwijzering was geweest, had ik slechts enkele meters hoeven afleggen van het metroperron naar het busstation. Nu zie ik boven bus 98 net voor mijn ogen wegrijden.

Zo gaat deze reis nog even door. Een bus die me een halte te ver afzet, zodat ik een eind terug moet lopen. Een metrostation waar je geen toegang krijgt met een strippenkaart die ik met het oog op de geplande overstap al voor de hele reis afgestempeld had. En een alarmsirene die begint te loeien als ik toch snel door het poortje glip, maar waarop geen enkele bewaker reageert. Wel een mevrouw, die geruststellend zegt: "Loop maar door hoor, er komt hier niemand."

Heel fijn.

Uiteindelijk zit ik vandaag in twee trams, twee metro's, twee bussen en vier treinen. Daarmee kun je het halve land rondreizen. Ik heb alleen een trip gemaakt tussen Den Haag, Krimpen aan den IJssel en Leiden.