vrijdag 26 oktober 2007

Umbrië I: Terug naar Assisi

















Negentien jaar geleden beklommen Willem en ik in verzengende hitte de trapjes in Assisi. Nu zijn we terug met onze twee kinderen. Een geheel nieuwe ervaring.


Nu komt de regen met bakken naar beneden. Gelukkig kunnen we direct parkeren op het parkeerterrein dat pal aan de stadspoorten grenst, want op deze grijze dag laten veel toeristen het stadje voor wat het is.

We sprinten naar de Sint Franciscuskerk: daar is het in ieder geval droog. Op het voorplein is een overdekte galerij, die nu geweldige diensten verleent. In de benedenkerk is het donker, maar als onze ogen gewend zijn, zien we overal overweldigende schilderijen. Tussen de vele borden met het dringende Silencio! ontwaart Jasper het bord dat de weg wijst naar de graftombe van Franciscus. De tocht onder de nog duistere gewelven maakt indruk.

De bovenkerk heet volgens de reisgids een oase van licht te zijn, maar daar is vandaag niet veel van te merken. We bekijken de 28 schilderijen, toegeschreven aan Giotto, die het leven van Franciscus uitbeelden. De kinderen willen precies weten wat ieder schilderij voorstelt. Mijn vooroordelen over wat kinderen interessant vinden, worden hier geheel ontkracht.

Als we weer buiten staan, blijkt het weer opgeklaard te zijn. We kunnen uitkijken over het weidse landschap, waar zelfs in de verte wat lichtstralen schijnen.

We strijken neer in een restaurantje pal tegenover de kerk, waar we broodjes eten met dikke chocolademelk en koffie. De jongens vinden het uitzicht op de souvenirkraampjes het meest interessant. We kijken naar de verkoopster, die vandaag bijzonder weinig klanten heeft. De jongens zijn zeer geïnteresseerd in haar koopwaar, maar moeten later bij een nadere inspectie vaststellen dat er weinig van hun gading bij zit. Die gekleurde autootjes zijn vast tweedehands, "want er zitten krassen op", luidt hun oordeel. En ze zijn in ieder geval in hun ogen veel te duur.

Niels vindt de smalle straatjes in Italiaanse steden het allerleukst en kan hier zich flink uitleven. Hij leidt ons in sneltreinvaart naar boven, totdat we uiteindelijk op het centrale plein van Assisi uitkomen. Hier trakteren we ons op Italiaanse ijshoorns met fragole en cioccolato. Voor de eerste keer deze week zitten we dan toch buiten op een terrasje. Het regent niet meer en de temperatuur is aangenaam.

In Assisi signaleren we diverse geestelijken in Franciscaner kledij. Als we weer in de auto zitten, willen de kinderen alles weten van 'nonnike', zoals de samentrekking van Niels luidt. Waarom wonen nonnen en monikken eigenlijk niet samen in een klooster, dat is toch veel praktischer? En als zij zelf geen kinderen krijgen, dan sterven de monikken en nonnen toch uit?

Goeie vragen... We vertellen dat de paters en nonnen net als Franciscus een heel sober leven willen leiden om zo beter te kunnen bidden en dichter tot God te komen. Dat spreekt Niels wel aan. Hij zou zelf niet in een klooster gaan wonen, maar een eenvoudig huisje ziet hij wel zitten. Mét een fornuis. Wat pannen en wat servies lijken hem ook wel handig.

Verder hoeft hij niets. Behalve bij nader inzien ook nog een hond.

Umbrië II: culinair paradijs


















Dat Italië het land is van de pizza, pasta en ijs wisten we al. Maar dat Italië ook een belangrijk chocoladeland is, was nieuw. De stevige chocolademelk in Perugia - chocoladehoofdstad van Italië - is bijvoorbeeld onweerstaanbaar. Hoeveel mooier kan het (kinder-)paradijs worden?

Bijvoorbeeld als we uit eten gaan in ristorante Mandrelli - een aanbeveling van onze gastheer Henry van Casale Il Sogno. Als buitenstaander zou je er zo aan voorbij rijden, maar wij weten dat we dat kleine onverlichte bergweggetje in moeten slaan totdat we uiteindelijk midden in het bos een gebouwtje zullen zien. Eigenaardig, zo'n eethuisje in de middle of nowhere? Niet voor de Italianen. Zij rijden rustig dertig kilometer om voor zo'n eetgelegenheid, hebben we ons laten vertellen.

We treden een geel en oranje geschilderd lokaal binnen, vol schilderijen en kunstbloemen, die wij in Nederland kitscherig zouden noemen. De zaak wordt fel beschenen door TL-lampen, maar heeft toch al heel wat meer sfeer dan de eerder bezochte restaurants in Umbrië.

Onze gastvrouw spreekt alleen Italiaans en hanteert geen menukaart. Gelukkig hebben we maaltijdbonnen bij ons, waarop staat dat we het hele pakket verwachten: antipasti, primo platti, secundo platti en dolci, aangevuld met water, wijn en koffie. De serveerster is onzeker of we het allemaal wel begrijpen en vraagt een jonge man aan een ander tafeltje om Engelse vertalingen. Niet nodig: de vraag of we vino bianco of rosso willen, begrijpen we zo ook wel!

De kinderen vinden het prima dat ze dit keer geen enkele inspraak hebben op de gerechtkeuze. Scheelt een hoop discussie. De bruchette met allerlei soorten beleg, de geweldige puree met een smakelijke stoofvleessaus en de kleine kalfslapjes met citroen: ze laten zich alles goed smaken.

We vinden het inmiddels niet meer moeilijk voor te stellen dat voor Italianen eten zo belangrijk is. Zodra kinderen leren lezen, leren ze op school ook vele soorten groenten van elkaar te onderscheiden. Hun ouders krijgen iedere maand een volledig uitgewerkt overzicht van alle warme maaltijden, die de kinderen 's middags op school voorgeschoteld krijgen, waarbij ook precies alle voedingswaarden beschreven staan. Hier is voeding belangrijker dan de pedagogische uitgangspunten van het onderwijs!

Alles bij elkaar blijkt de trip ook voor Jasper en Niels een behoorlijke culinaire ontdekkingsreis te zijn geweest langs supermarktschappen vol pastasoorten, lokale eethuisjes en winkeltjes met truffelproducten. Niet verwonderlijk dat Niels nieuwe inspiratie op heeft gedaan voor zijn kookboek. En dat hij 's nachts in zijn droom luid en duidelijk het woord chocolade uitspreekt...

donderdag 25 oktober 2007

Terug naar Florence


Was Florence twintig jaar geleden ook zo overvol met toeristen? Vast wel, ik ben het vermoedelijk vergeten. In mijn herinnering slenterden we door vrijwel verlaten straten, langs lege ijssalons en over het open plein met het Palazzo Vecchio.

Van dat alles vind ik nu niets terug tijdens mijn dwaaltocht door de stad. Maar één ding brengt me direct terug naar de tijd van toen: de geur van Florence. Een mengeling van mensen, uitlaatgassen en pizza margerita. Tijdreis per reukorgaan.

woensdag 17 oktober 2007

Namepower

Bedrijven kiezen merknamen met zorg, want een goede naam kan een product of dienst maken of breken. En wat voor merken geldt, is natuurlijk ook van toepassing op voornamen.

Geef vooroordelen geen kans

Is het de bedoeling dat je kind carrière maakt en veel geld verdient? Geef een meisje liever een jongensachtige naam als Alex dan Isabella. Volgens de Amerikaanse onderzoeker David Figlio verkleinen ouders die dochter met een vrouwelijke voornaam de kans dat zij zich in ‘mannelijke’ sectoren als wetenschap en techniek gaat verdiepen. De verklaring? Meisjes met vrouwelijke namen worden meer blootgesteld aan vooroordelen dat vrouwen niet aan wiskunde kunnen doen en technische onderwerpen het best vermijden...
Ook blijkt dat kinderen met namen die associaties oproepen met een lagere sociale status op school minder hoog scoren dan kinderen met meer klassieke namen. Een van de redenen daarvoor is dat leraren lagere verwachtingen koesteren van de eerste groep, ze minder positieve aandacht geven, etcetera. Dus liever Florentine dan Sharon.

Houd de internetpopulariteit in de gaten

Een beetje werkgever haalt de namen van kansrijke sollicitanten eerst even door Google heen. Dan is het mooi meegenomen als je toekomstige werkgever op internet alvast een positief beeld over je voorgeschoteld krijgt. Het is goed voorstelbaar dat het terugvinden van je naam in cyberspace in de toekomst nog veel belangrijker wordt dan nu. Vooruitziende ouders houden daar rekening mee. Kies dus een unieke naam die gemakkelijk terug te vinden is in Google. Met het oog op een mogelijke internationale carrière van je spruit is het eveneens handig om meteen een naam te kiezen die in meerdere talen gemakkelijk uit te spreken is. En leg meteen de bijbehorende domeinnaam vast.

Let op de klank

Klanken die in het begin van de mond gemaakt worden, zoals de i in wip, roepen associaties op van klein, scherp en snel. Klinkers die achteraan gemaakt worden, zoals de a in bal, staan voor groot, traag en stomp. Wie een scherp keukenmes wil, koopt dus liever niet een mes van het merk ‘Wala’ En wie een zoon met vlugge voetbalvoetjes voor ogen heeft, noemt hem géén Balthasar.

De onberekenbare X-factor

Klanken met x en y komen tegenwoordig hip en modern over. Boekhandelketen Selexyz had ongetwijfeld gemikt op een sexy uitstraling met deze nieuwe naam. Maar Nederlanders bleken bij bij deze naam eerder te denken aan een postorderbedrijf in erotische artikelen, een zoekmachine of een afslankmiddel. Onberekenbaar dus, die X. Roxy, Xandra, Maxima: uitkijken ermee.

Stiltegebied op internet

Genoeg van de drukte? Zelfs daarvoor kun je terecht op internet. Surf door naar de site of silence voor stilteplekken, spreken in stilte en muziek, waarin een stilte valt...

zondag 7 oktober 2007

Zwempret


In onze oude familiefotoboeken vond ik deze foto terug. Ik en mijn broer, in het kikkerbadje op vijf minuten lopen van ons huis vandaan. Op de achtergrond onze buurkinderen. Hij stamt vermoedelijk uit de zomer van 1971.

Op het eerste gezicht lijkt het een plaatje van alle tijden: spelende kinderen in een zwembadje. Maar ook valt op met wat voor ongelooflijk simpele middelen we hier aan het spelen zijn. Geen snorkels, opblaasbeesten en boten, zelfs geen emmertjes, waar de zwembaden nu vol mee liggen. En dan heb ik het nog niet gehad over de wildwaterbanen, olijke sproeiers, felgekleurde glijbanen, mooi aangelegde strandjes met subtropisch vertier en nog veel meer.

In dit kleine badje hebben we alleen maar flesjes en plastic zakken, die hier een tweede leven krijgen als speelgoed. Volgens mij hebben we ons hier urenlang mee vermaakt. En ik denk dat de plastic zak bewaard is om de volgende dag er wéér mee te gaan spelen. Hele simpele zwembadpret, maar in mijn beleving zeker niet minder leuk.

De zwemmouwtjes en andere veiligheidsmaatregelen voor deze kleuters ontbreken trouwens eveneens...