maandag 28 november 2005

Hoort wie klopt daar kind'ren?

Niels kan zijn gevoel voorspellen. Op zaterdag kondigt hij aan dat hij zondagmiddag ná de lunch gelukkig zal zijn. Toevallig precies het tijdstip dat Sinterklaas ons huis met een bezoek vereert.


Daar is wel een grondige voorbereiding voor nodig, want geluk komt er niet zomaar. Zorgvuldig regisseert hij hoe onze woonkamer versierd moet worden. Jasper blaast de ballonnen op, ik mag er een knoopje inleggen en hij geeft aanwijzingen waar alles opgehangen moet worden.

Als op zondagmiddag ons huis volstroomt met buren, zit hij rustig te wachten op zijn blauwe kinderstoeltje. Het tumult om hem heen brengt hem op geen enkele manier van de wijs. Hij zit klaar voor het geluk dat hem weldra in alle weldadigheid ten deel zal vallen.

Ondertussen balanceert Jasper tussen geloof en twijfel. Dat rare verhaal over Zwarte Piet die zich door de schoorsteen laat zakken, weigert hij voor zoete koek te slikken. Bij ons zit er een doek in de haard tegen de tocht. En papa en mama vergeten ieder jaar die doek te verwijderen om het verhaal geloofwaardig te houden. Maar ook als ze dat wel zouden doen, is er altijd nog dat kleine pijpje plús dekseltje bovenop de schoorsteen, waar Zwarte Piet onmogelijk doorheen kan (tenzij hij Barbapapa is). Niemand hoeft Jasper te vertellen hoe ons dak er precies uitziet.


De vraag hoe de chocolade muizen en ander verwenspul dan wel in de schoenen belanden, houdt hem zeer bezig. Na uitvoerige discussies met Niels is hij uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat Zwarte Piet een ijzerdraadje moet hebben. Daarmee kan hij alle voordeursloten open peuteren! Hij heeft nog wel even gecheckt bij mij of wij iedere avond de knip op de voordeur dichtdoen. Ja, zei ik argeloos. Dat levert weer een nieuw raadsel op...

De Sint die bij ons thuis op bezoek was, vertoonde grote verschillen met de 'echte' Sinterklaas, die dagelijks in het Sinterklaasjournaal optreedt. Een kritische opmerking van Jasper bleef dan ook niet uit. Zo gek dat deze Sint een bril op heeft. Gelukkig wisten we ons hieruit nog net te redden: die bril heeft Sint nodig om uit het Grote Boek te lezen. Dat Sinterklaas wel precies wist dat hij net met judo begonnen was, maakte weer een hoop goed. En de geloof-bonus in de vorm van cadeautjes natuurlijk ook!

Toch zal hij volgend jaar ongetwijfel tot het leger ''ingewijden" behoren, die het geheim van Sinterklaas kent. Dan kan hij zich verkneukelen om de kleintjes die de verklede man met zijn aanplakbaard nog serieus nemen.

Maar in de directe confrontatie met de goedheiligman geschieden wonderlijke dingen. Diverse papa's en mama's raakten gisteren weer helemaal in de ban van de oude man met zijn anachronistische mijter en tabberd. Vol ontzag haalden we de levende legende in en zongen nog harder dan de kinderen de oude Sinterklaashits. Menige ingewijde viel terug in de goedgelovigheid van zijn kindertijd. En dat niet alleen, omdat we door het wachten licht beneveld waren geraakt door de Glühwein...

zaterdag 26 november 2005

Gelukslelletje

De bekende Pavlov-reactie is een zeer krachtig psychologisch mechanisme. Denk aan aardbeien en je krijgt, net als Pavlovs hond, speeksel in je mond. Je hoort een dringende alarmbel en je verlaat het pand (of je denkt: alweer een oefening).

Conditionering kan ook rare trekken gaan vertonen. Als je ooit door een zwarte pitbull bent aangevallen, kun je ook bij het zien van een andere zwarte hond angstig worden, al is het een klein schoothondje. Mensen die oorlogsgeweld van nabij hebben meegemaakt, worden bang van vuurwerk of andere knallen.

Maar je kunt er ook iets moois mee doen. De klassieke conditionering van Pavlov kun je namelijk gebruiken om mensen te leren een geluksgevoel op te roepen als de feitelijke omstandigheden daar geen directe aanleiding voor geven. Elke keer als je je gelukkig voelt, conditioneer je jezelf door telkens in je oorlelletje te knijpen. Je gaat dus dat kneepje associëren met een geluksgevoel. Uiteindelijk hoef je alleen maar in het lelletje te knijpen en je roept dat gevoel weer op. Een knopje voor geluk. ....Handig!

Er zijn wel een aantal voorwaarden om een goede koppeling tot stand te brengen.
  • Het geluksgevoel en het kneepje moeten vlak na elkaar plaatsvinden
  • Hoe vaker de koppeling tot stand gebracht wordt, hoe beter het resultaat
  • Hoe sterker het geluksgevoel, hoe beter het effect.
Tja, ik vrees dat het "geluksgevoel" niet zo gemakkelijk naar je hand te zetten is als de bel die Pavlov gebruikte om zijn hond te laten kwijlen.

vrijdag 25 november 2005

Spaanse pepernotensoep

Soep is troostrijk, eten dat uitgevonden is om samen te delen. In de geest van Sinterklaas hierbij mijn recept van Spaanse pepernotensoep. Rood natuurlijk, net als Sints mijter.

Spaanse pepernotensoep

Ingrediënten voor een soep voor 8 pers:

250 g rundergehakt
1 ei
3 el paneermeel
zout
1 el koek- en speculaaskruiden
3 blokjes runderbouillon
2 pakjes tomatenpomodori
1 blik gepelde tomaten
4 rode uien, gesneden
4 el kleine pastavormpjes
olijfolie
2 teentjes knoflook

Maak van het gehakt, ei, zout, paneermeel en de koekkruiden kleine gehaktballetjes. Maak ze een beetje plat, net als pepernoten. Bak ze in olie bruin. Dit gaat heerlijk ruiken!
Bak in de soeppan de kleingesneden uien. Voeg pakjes tomatensaus, tomaten, bouillonpoeder en knoflook toe. Schenk er water bij totdat de soep de gewenste dikte heeft bereikt. Voeg de pastavormpjes toe en laat de soep nog 10 minuten doorkoken. Daarna de gare gehaktballetjes toevoegen. Op smaak brengen met zout en peper, uiteraard.

Hoort de wind waait...

...hier in huis zelfs waait de wind.

In het kustgebied komen zware tot zeer zware windstoten voor, meldt het KNMI, dat dan ook een weeralarm voor extreme weersomstandigheden heeft afgegeven. Een westerstorm met hagel, natte sneeuw en windstoten tot 120 km/uur.

Toch heb ik me buiten gewaagd, bijna onherkenbaar onder de capuchon. Hagelstenen vliegen je om de oren. In de winkelstraat is bijna geen mens te zien. Maar de bloemen- en groentenkramen hebben gewoon hun spullen uitgestald. En de zwerver zit, weggedoken onder een enorme paraplu, zoals gewoonlijk zijn krantje te lezen.

Bij de bloemenwinkels staan hyacinten opgesteld, die bijna uit de knop komen. En de bakker heeft aardbeientaart in de winkel staan. Er klopt niets meer van de traditionele seizoensindeling.

Om me heen hoor ik mensen vertellen dat ze last hebben van winterdepressies. Het koude jaargetijde dat alleen maar sombere buien oproept en bestreden dient te worden met een winterslaap (of een reisje naar een zonnig eiland).
Ik heb het zelf evenmin begrepen op al die nattigheid en al helemaal niet op koude. Toch vind ik dit hondenweer heimelijk eigenlijk ook wel leuk. Mezelf standhouden in de onverwachte windvlagen, de striemende regen de rug toekeren, de snijdende hagel voelen op mijn dikke jas: ondanks alles je door dit woeste weer niet door uit het veld laten slaan, dat is een heerlijk gevoel.

Een verzameling verzamelingen

1. Traditionele verzameling
Een collectie van bijzondere spullen of van dingen die samen een geheel vormen. Postzegels en munten natuurlijk, maar ook zilveren theelepeltjes, knuffelberen, kikkers, etc. Leuk is de verzameling van mooie woorden: www.vanoostendorp.nl/mooistewoorden/lijst.php

2. Verzameling van losse spullen
Allerlei losse voorwerpen, tekeningetjes, aantekeningen, knipsels en andere zaken, die op een of andere manier intrigeren, belangrijk zijn of dat kunnen worden. Een verband is er niet. In de Wonderkamers in het Gemeentemuseum was een filmpje van de kunstenaar te zien die op die manier verzamelde. Als ze later terugbladerde of door losse spullen woelde, dan ontstond er altijd wel een ingeving of een verband, dat tot een kunstwerk leidde.

3. Verzameling van je eigen kunstwerken
Wederom in het Gemeentemuseum is de Frik Collectie te zien. Kunstenares Helen Frik verzamelt haar eigen kunstwerken vanuit het besef dat een individueel kunstwerk een meer veelzijdige betekenis krijgt door het in de context van haar andere tekeningen te beschouwen. De verzameling dient dus als referentiekader voor andere (nieuwe) projecten.

4. Verzameling van nietszeggende plaatjes
Fotograaf Peter Piller (expositie in Witte de With, Rotterdam) verzamelt niets zeggende foto's en uitgeknipte beelden van zichzelf en van anderen. Die sorteert hij op opmerkelijke overeenkomsten. Foto's van internetcafés laten bijvoorbeeld allemaal rare pijlen zien. Een verzameling foto's van een webveiling laat zien hoe mensen lege granaathulzen gebruiken. De context doet er niet toe, het beeld zelf is het enige dat telt, vindt hij. "Kijk zelf, en ontdek je eigen verhaal." Meer op www.peterpiller.de

5. De wiskundige verzameling
Zie www.nl.wikipedia.org/wiki/verzameling

6. De zinloze verzameling
Fotograaf Niek Narings legt verloren handschoenen vast. Lonely Gloves, noemt hij ze. Zonder de een is de ander waardeloos. Hij registreert ze in dramatische poses, die aan platgereden wild doen denken. Dat roept een gevoel van melancholie op om de andere helft. Verder is deze onderneming volkomen zinloos.

7. Etc. (Een verzameling is nooit af)

donderdag 24 november 2005

Virtueel kindje

Overal om ons heen worden Eccky's geboren. Virtuele kindjes, 'aangemaakt' door twee ouders die daarvoor hun DNA-materiaal aanleveren. Je moet van te voren een jongens- en een meisjesnaam bedenken, want je weet immers van te voren nog niet welk geslacht de baby heeft. (Raar trouwens: wel de technologie gebruiken om een Eccky te maken en ondertussen de apparaten negeren om het geslacht van de baby vast te stellen...)

Het kind heeft de uiterlijke kenmerken en karaktereigenschappen van beide ouders. Via MSN Messenger en je mobiel voedt je samen het kindje op, geeft hem/haar nieuwe kleren, speelgoed en (hopelijk) wat te eten. Wel snel zijn, want zijn leventje is maar zes dagen. En daarmee is ook de ''wegwerpbaby" ontstaan. Want mocht het wezentje ondervoed raken, dan maak je gewoon een nieuwe.

Op het eerste gezicht is de Eccky leuk speelgoed, maar het biedt ook verregaande advertentiemogelijkheden. Het kind kan eindeloos zeuren om een mobieltje, maar dan natuurlijk wel van een bepaald merk. En wat nog riskanter is: via het doorgeven van allerlei persoonlijke gegevens (onder het mom van ''DNA-materiaal") geven papa en mama zich helemaal bloot. Klaar om bestookt te worden met nóg meer advertentieboodschappen. Zeker jonge spelers, die zich aan dit virtuele ouderschap wagen, zullen zich hiervan nauwelijks bewust zijn.

Het wordt ook een leuke versiertruc trouwens: "Zullen we samen een Eccky maken?"

woensdag 23 november 2005

Blauwe regen



Op de website www.wonderkamers.nl, die bij de expositie van het Gemeentemuseum hoort, kun je een persoonlijkheidstest doen. Daar kun je je voorkeuren voor bepaalde stukjes uit een schilderij aangeven. Mijn voorkeur ging (weinig verrassend) uit naar het schilderwerk Blauwe Regen, een werk van Claude Monet uit 1925. Dat daar een fantasierijke persoonlijkheid bij hoort die zijn keuzes op gevoel maakt, ligt dan wel voor de hand...

Zeegordijntje en andere wonderen

Als je een film van zeegolven op zijn kant projecteert of schuin, is het geen deinende blauwe zee meer, maar een bewegend gordijntje.

Dat was één van de beweringen van kunstenaars, die een inkijkje gaven in hun werkwijze. Behalve de zeekunstenaar waren de beroemde filmbeelden te zien van Karel Appel die een woeste verf-explosie loslaat op een enorm doek. Marlene Dumas, die op kleddernatte vellen papier zwarte inkt laat uitvloeien en zo onverwachts tot intrigerende aquarellen komt. Armando die een uiterst somber doek maakt (Wandwald) en daarbij kijkt alsof het een diepgevoelde innerlijke noodzaak was om deze zwarte vlakken te schilderen. En Jack Pollock, die de verf direct uit blikken laat druppelen. Door kwasten te negeren als het vanzelfsprekende instrument van de kunstenaar, heeft hij kunstgeschiedenis geschreven. Fascinerend om naar te kijken.

En dat waren alleen nog maar de atelierfilmpjes in de Wonderkamers, de kelder van het Gemeentemuseum. In dit labyrinth dwaal je moeiteloos urenlang rond, van de ruimte vol bouwtekeningen van Berlage tot het spiegelpaleis vol popperige prinsessenkleding. Iedere ruimte is weer anders; over elke kamer is uitvoerig nagedacht.

Om jongeren te interesseren voor kunst heeft het Gemeentemuseum een soort open depot ingericht met de meest uiteenlopende voorwerpen. Een routebeschrijving is er niet, laat staan een chronologische of een kunsthistorisch verantwoorde inrichting. Er zijn alleen enkele touchscreens, waar de gebruikelijke namen van kunstenaars en titels terug te vinden zijn.

Wel zijn er enkele thema's, zoals de kleuren rood, blauw en geel. De knalrode jurk van Fong Leng voor Mathilde Willink staat er zusterlijk naast een opblaaspop. Ook zijn allerlei uiteenlopende en vaak vreemdsoortige voorwerpen over vrouwen, mannen, kinderen en dieren gegroepeerd. Dierenbeelden uit allerlei culturen staan in een optocht achter elkaar, alsof de Ark van Noach zojuist is opengegaan.

Schatten zijn er zeker te vinden in de Wonderkamers. In één van de vitrines blinkt het goud je van alle kanten tegemoet. Maar het leuke is dat het Museum ook nep en klatergoud laat zien.

In de veiling, waar je prijzen van 'kunstwerken' kunt raden, word je helemaal op het verkeerde been gezet. Een miniatuurtje blijkt een onbeholpen schilderijtje van twee euro te zijn, gekocht op de rommelmarkt. Een fotoportret is bij nader inzien een zeer bewerkelijk en kostbaar kunststuk. En het museum heeft het zelfs aangedurfd een vervalste collage van Klimt erbij te hangen. Ziet er leuk uit, maar is geen cent waard.

De theatrale expositie gaat uiteindelijk over allerlei vormen van creativiteit. En die creativiteit hoeft niet volkomen origineel te zijn, maar kan ook voortbouwen op ideeën van anderen. Zoals Richard Hutten, die een eigen versie ontwierp van de Rietveldstoel. Een heruitvinding van de uitvinding met moderne vezels als stoffering. Deze Huttenstoel zag ik later terug in de Brasserie van het museum.

In dit hol van associaties, waar je gemakkelijk je gevoel van ruimte en tijd kwijt raakt, kun je allerlei losse flarden aan elkaar weven. Het eindresultaat van die dwaaltocht is onvoorspelbaar. Het is een amusant spelletje 'Ik zie ik zie wat jij niet ziet', want niemand ziet hier hetzelfde. Maar dat kijken zonder leidraad biedt wel veel inspiratie. Ga maar kijken, er staat niet wat er staat.

Gezien: Wonderkamers, Gemeentemuseum Den Haag, permanente expositie


dinsdag 15 november 2005

Blauwe periode

Hoe kom je aan inspiratie? Picasso dompelde zijn geest volledig onder in één kleur of onderwerp. Hij ging bijvoorbeeld de straat op en richtte zich op alles wat blauw was. Daarna liet hij het even rusten en nam plaats achter de schildersezel. Daar stroomde alles eruit.

Ik beleef momenteel mijn blauwgestreepte periode.


vrijdag 11 november 2005

Bijna dertig lampionnen


Tevreden kindersnoetjes, enthousiaste ouders, vertederde ouderen. De Sint Maartenoptocht door onze straat was een groot succes. Bijna dertig kinderen deden mee. Daarna nog een afsluitende borrel bij de vuurkorf. Volgend jaar weer!

donderdag 10 november 2005

Vogels mogen wel een nestje maken

Deze week ontmoette ik een Chinese vluchteling. Ooit was hij chef-kok in een groot staatshotel annex restaurant in zo'n Chinese metropool, die daar betiteld wordt als een 'middelgrote stad'. Daar leidde hij een gelukkig bestaan met zijn vrouw en zoontje. Geen enkele reden om de benen te nemen

Een politieke rebel was hij zeker niet. Wel behoorde hij tot de grote massa geïnteresseerden, die tijdens de betogingen in 1989 op de achtergrond bleven, maar wel verlangden naar een democratischer toekomst voor China. Ook was hij aanwezig op de studentendemonstratie op het grote plein in zijn stad, toen de politie op 3 juni 1989 het plein schoonveegde. Hij vocht zich los en raakte daarbij met een klap het gezicht van een agent. Eén fatale fout, die hem kwam te staan op vijftien jaar dwangarbeid.

Door een toevallige omstandigheid wist hij na een paar jaar uit het kamp te ontsnappen. Een beslissing die hij in één seconde moest nemen, maar die zijn leven opnieuw een hele andere wending gaf.

Mensensmokkelaars brachten hem via allerlei onwaarschijnlijke omzwervingen in 1993 naar Nederland, waar hij asiel aanvroeg. Op dit moment loopt de procedure naar aanleiding van zijn vierde asielverzoek. Na twaalf jaar weet hij nog steeds niet waar hij aan toe is. In ieder geval kan hij nooit meer terug naar zijn geboorteland, want dan belandt hij regelrecht weer in de gevangenis. Of wacht hem wellicht de doodstraf.

Niet terug naar China en wellicht ook geen nieuw bestaan in Nederland. De man zit volkomen klem. Vogels mogen een nestje maken, zei hij met trillende onderlip. "Maar ik mag als mens nergens thuis zijn. Een normaal mens zou nooit zomaar vrouw en kind achterlaten als daar geen gegronde reden voor is."

Achteraf gezien heeft hij spijt van zijn vlucht uit het strafkamp. "Als ik niet ontsnapt was, zou ik in China nu mijn vijftienjarige straf uitgezeten hebben. Dan kon ik weer terug naar mijn gezin. Nu bestaat de kans dat ik ze nooit meer terug zie.”

Hoe triest kan een lot zijn.

woensdag 9 november 2005

Verkenningstocht


Een nieuwe stad, een nieuwe ontdekkingsreis. Lopen door steegjes en straatjes die je nog niet kent. Waar is een goede bakker met versgebakken pompoenpittenbrood? Waar zit een ouderwetse spijker- en schroevenwinkel? Het was een mooi lunchgesprek vandaag over dit onderwerp. Er blijken nog meer mensen te zijn die dol zijn op het verkennen van onbekende plekjes. En desnoods bereid zijn om te verhuizen, zodat ze weer toerist zijn in eigen stad.

Een mooie leidraad voor een verkenningstocht: als iedereen rechtsaf slaat, ga ik linksaf.

Vingeroefening voor een creatief manifest


Weelderig, maar strak
Schatgraven, want in de d i e p t e is nog meer te lezen
Smakelijke bling bling kleuren
Vrolijke nostalgiegeuren
S w i n gende sauzen
Ronde afsluiting
met doordachte versiering
Maar nog zonder slogan

maandag 7 november 2005

Verdwenen plein

Vandaag maakte ik een rondwandeling met twee mensen, die zich inzetten voor buurtonderhoud en jongerenwerk op een plein in de Schilderswijk in Den Haag. In de statistieken is dit de armste plek van Nederland.

Alleen, de naam van dat plein is nergens te vinden. Niet op het plein, niet op de routeplanner. De omliggende straten langs het grasveld dragen dezelfde namen als de straten die op het plein uitkomen.

De jongerenwerker vertelt wat er aan de hand is. De straatnaambordjes van het plein zijn verwijderd. Weggepoetst, in de hoop dat het plein zelf ook van zijn slechte naam af zou komen. Van oudsher wordt deze plek al geassocieerd met rottigheid en tuig.

Tevergeefs natuurlijk, want met het weghalen van de naam is de overlast niet weg. Marokkaanse moeders durven hun kinderen hier niet alleen naar school te laten gaan, omdat die kleintjes getreiterd worden door oudere Marokkaanse jongens. En ook de gesluierde moeders kunnen niet rustig over straat. Zij krijgen naar hun hoofd geslingerd dat ze binnen moeten blijven zitten om ''brood te bakken".

Soms is de werkelijkheid nog bizarder dan dat je zelf zou kunnen verzinnen.

Zaterdagochtendgevoel


Mijn gouden minuten zijn iedere week twintig keer zestig seconden lang. De lengte van de wekelijkse fietstocht met Niels naar de binnenstad. We zeggen allebei niets. Hij, omdat hij het te druk heeft met het bekijken van de grote watervogels langs de grachten. Ik, omdat ik te zeer in beslag genomen word door mijn gedachten.

Als de zaterdagochtend één kleur zou hebben, dan is het goudgeel. Even goud als het ritselende bladertapijt, waar mijn wielen doorheen rijden. Eén regenbui er overheen en de prikkelende geur van versterving zal eruit opstijgen.

De muziek die erbij hoort, zijn flarden gospels. Iedere zaterdagmorgen zien we donkere gelovigen de trappen afdalen van de Kerk van de Zevende-dags Adventisten. Dit is nog maar de zesde dag, dus vandaag gebeurt er (nog?) niets.
De brede toegangsweg tot het winkelcentrum ligt er zonovergoten en verlaten bij. De voormalige gracht wordt ingrijpend gerenoveerd en is daarom slechts beperkt toegankelijk voor verkeersgebruikers. Maar omdat er nu toch nauwelijks auto’s zijn, kan ik mij iedere week ruime slalommen veroorloven om tegen het verkeer in mijn doel te bereiken.

In het nog stille stadscentrum hebben alle winkelketens besloten massaal ‘verleiding’ tot najaarsthema uit te roepen. Bonbons, satijn, stoffen vol glimmende versierselen en andere blingbling zorgen overal voor verlokkingen. Het maakt niet uit, want de laagstaande zon verblindt me. Alle glinsterende kleuren vloeien als een kaleidoscoop ineen.

De magie van de zaterdagochtend is gelukkig een goed bewaard geheim.

donderdag 3 november 2005

Wonen in een bluebox


Vandaag daalde ik af naar de onderste sport van de woonladder. Ik was op bezoek bij drie drugsverslaafden met ernstige psychiatrische problemen, die in laatstekanswoningen ondergebracht zijn. Die ervaring liet zich met één woord samenvatten: bizar.

Omdat de bewoners in geen enkele woonvoorziening te handhaven zijn, wonen ze hier bij elkaar in prefab woonunits. Wooncontainers of portocabins, waar nauwelijks iets aan te vernielen valt. In welzijnsjargon heten dit soort units laatstekanswoningen voor moeilijk plaatsbaren, de volksmond spreekt over hufterhutten. Op de plek waar ik was, hebben ze de gedaante aangenomen van helblauwe betonnen dozen, even groot als een stacaravan.

Het pleintje waar de vier woonunits omheen gebouwd zijn, heeft veel weg van een surrealistisch theater. De bewoners komen om en om naar buiten, alsof ze beurtelings een optreden verzorgen. In rap tempo vertellen ze flarden van hun treurige levensverhalen, vol drugs, manisch-depressiviteit, zwerftochten door verre landen, kwijtgeraakte familieleden. Deurtje open, deurtje dicht.

Riders in the Storm

Muziek is de enige rode draad. Bewoner één zet zijn geluidsapparatuur buiten en laat Riders in the Storm van de Doors klinken. Hij zet er een plastic stoeltje bij en geniet van de warme najaarszon. Als hij zijn medicijnen moet gaan slikken, neemt zijn buurman het stokje over. Er volgt een stortvloed aan verhalen, die doorspekt zijn met liedteksten van Bob Marley en Bob Dylan. Bewoner drie beroert de snaren van zijn electrische gitaar en mijmert over zijn roemruchte verleden als bandlid.
Zijn dit de gevreesde plegers van extreme overlast? Eerder een groep betreurenswaardige randfiguren, die hun bestemming in dit leven nooit bereikt hebben. De meegereisde fotograaf, die ook ervaring heeft als documentairemaker, ziet er een film in, waarin de begeleidende muziek meteen al klopt.

Natuurlijk willen ze hun doorleefde en ingevallen gezichten best op de foto laten zetten. Maar eerst trekken ze wat nettere kleren aan, doen een gebit in en halen een kam door de lange touwige haren. En natuurlijk wil bewoner drie ook best zijn woonunit laten zien, maar pas na een grondige schoonmaak. Hij gaat ijverig aan de slag met grote vuilniszakken - al even helblauw als de woningen - en veegt tot slot zelfs de gevallen herfstbladeren van zijn stoep weg.
Later blijkt dat hij nóg een reden heeft om bezoekers niet meteen binnen te laten, want de ex-zwerver heeft zichzelf ontpopt als huisbaas. Alle extra inkomsten zijn welkom om de drugs te financieren. Zijn onderhuurder sluit zich op in de badkamer en laat zich twee uur lang niet meer zien. Ook bij een andere bewoner trekken twee schichtige personen zich schielijk tussen de coulissen terug. ´Hij wordt gezocht voor doodslag´, vergoeilijkt de hoofdhuurder dit vluchtgedrag. Op de eettafel blijven velletjes aluminiumfolie met bruin poeder onberoerd achter.

Vrijstaat

Het idee dat overlastplegers verbannen moeten worden naar de rafelranden van de stad, heeft hier totaal verkeerd uitgepakt. De bewoners hebben een aantal jaren gebivakkeerd op een bedrijventerrein, ver van de bewoonde wereld vandaan. Maar dat centrum ontpopte zich als vrijstaat, waar drugsdealers af- en aan liepen. Hulpverleners werden agressief bejegend met honden en durfden er niet meer heen.
Afgelopen voorjaar werd een nieuwe plek gevonden in de stad. Er is volop zorg nodig om 'Tokkietown' niet opnieuw te laten verloederen. Een hele stoet hulpverleners beheert de financiën van de bewoners, zorgt dat de boel een beetje schoon blijft en verleent psychiatrische hulp. Op allerlei manieren houden ze het gehavende bestaan van de verslaafden een beetje bij elkaar.
Er is geen enkele illusie om deze bijna bejaarde junks van de drugs af te helpen. Het enige doel is om de boel leefbaar te houden. En dat is al lastig genoeg. Zo mogen de bewoners wel drugs gebruiken, maar dat betekent natuurlijk ook dat er aanloop van dealers is. En die geven weer veel overlast. Hoe het precies moet, weet niemand. Deze stad kan in ieder geval nog lang geen succesverhaal vertellen.

Buurtjongens

De bewoners zelf lijken de omwonenden geen problemen te bezorgen. Bizar genoeg is het omgekeerde hier wel het geval. Een groep klierende jongens uit de buurt kiepert flessen met urine naar binnen en pleegt vernielingen. De badkamer van de woonunit is geheel hufterproof gebouwd, behalve dan het raampje waar de pestende jongens stenen doorheen gekeild hebben. Triest. Dat raam is dus sinds kort beschermd met tralies.
Het omringende hekwerk is inmiddels versterkt met een betonnen muur en camera’s. Binnenkort zal er ook nog prikkeldraad op gelegd worden. Beschermd wonen voor afgeleefde junks, die in hun leven al menige periode achter de tralies hebben doorgebracht.
Achter dit hek kan het er juist heel gemoedelijk aan toe gaan, laten de bewoners weten. Laatst zaten ze er met een hele club. Biertjes erbij, een lijntje coke, een beetje barbequen. 'Ik woon prima in mijn bluebox. Meer dan dit heb ik niet nodig.'
Bij het afscheid springen de honden Lady en Joey stoeiend om ons heen. Lady heeft net een van de vage bezoekers in de hand gebeten, maar onze vingers ontsnappen gelukkig aan haar aandacht. 'Ze willen gewoon een beetje aandacht', zegt hun eigenaar. 'En een beetje liefde. Net als ik.'

Hittegolf


Alweer een temperatuur-record gebroken vandaag. Achttien graden in november. Toch wel leuk, dat broeikaseffect.

woensdag 2 november 2005

Top 2000

Ik heb net gestemd op de Top 2000. Veel jeugdsentiment, veel ballads, zie ik.

Dit is mijn lijstje:
1. ABBA - The winner takes it all
2. David Soul - Don't give up on us
3. John Miles - Music
4. Robbie Williams - Feel
5. Olivia Newton John - Hopelessly devoted to you
6. Paul Simon - Graceland
7. Al Stewart - Year of the cat
8. Barbra Streisand - Memory
9. Bette Midler - The rose
10. Billy Joel - She's always a woman