Mijn gouden minuten zijn iedere week twintig keer zestig seconden lang. De lengte van de wekelijkse fietstocht met Niels naar de binnenstad. We zeggen allebei niets. Hij, omdat hij het te druk heeft met het bekijken van de grote watervogels langs de grachten. Ik, omdat ik te zeer in beslag genomen word door mijn gedachten.
Als de zaterdagochtend één kleur zou hebben, dan is het goudgeel. Even goud als het ritselende bladertapijt, waar mijn wielen doorheen rijden. Eén regenbui er overheen en de prikkelende geur van versterving zal eruit opstijgen.
De muziek die erbij hoort, zijn flarden gospels. Iedere zaterdagmorgen zien we donkere gelovigen de trappen afdalen van de Kerk van de Zevende-dags Adventisten. Dit is nog maar de zesde dag, dus vandaag gebeurt er (nog?) niets.
De brede toegangsweg tot het winkelcentrum ligt er zonovergoten en verlaten bij. De voormalige gracht wordt ingrijpend gerenoveerd en is daarom slechts beperkt toegankelijk voor verkeersgebruikers. Maar omdat er nu toch nauwelijks auto’s zijn, kan ik mij iedere week ruime slalommen veroorloven om tegen het verkeer in mijn doel te bereiken.
In het nog stille stadscentrum hebben alle winkelketens besloten massaal ‘verleiding’ tot najaarsthema uit te roepen. Bonbons, satijn, stoffen vol glimmende versierselen en andere blingbling zorgen overal voor verlokkingen. Het maakt niet uit, want de laagstaande zon verblindt me. Alle glinsterende kleuren vloeien als een kaleidoscoop ineen.
De magie van de zaterdagochtend is gelukkig een goed bewaard geheim.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten