Vandaag maakte ik een rondwandeling met twee mensen, die zich inzetten voor buurtonderhoud en jongerenwerk op een plein in de Schilderswijk in Den Haag. In de statistieken is dit de armste plek van Nederland.
Alleen, de naam van dat plein is nergens te vinden. Niet op het plein, niet op de routeplanner. De omliggende straten langs het grasveld dragen dezelfde namen als de straten die op het plein uitkomen.
De jongerenwerker vertelt wat er aan de hand is. De straatnaambordjes van het plein zijn verwijderd. Weggepoetst, in de hoop dat het plein zelf ook van zijn slechte naam af zou komen. Van oudsher wordt deze plek al geassocieerd met rottigheid en tuig.
Tevergeefs natuurlijk, want met het weghalen van de naam is de overlast niet weg. Marokkaanse moeders durven hun kinderen hier niet alleen naar school te laten gaan, omdat die kleintjes getreiterd worden door oudere Marokkaanse jongens. En ook de gesluierde moeders kunnen niet rustig over straat. Zij krijgen naar hun hoofd geslingerd dat ze binnen moeten blijven zitten om ''brood te bakken".
Soms is de werkelijkheid nog bizarder dan dat je zelf zou kunnen verzinnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten