Gelukslelletje

De bekende Pavlov-reactie is een zeer krachtig psychologisch mechanisme. Denk aan aardbeien en je krijgt, net als Pavlovs hond, speeksel in je mond. Je hoort een dringende alarmbel en je verlaat het pand (of je denkt: alweer een oefening).

Conditionering kan ook rare trekken gaan vertonen. Als je ooit door een zwarte pitbull bent aangevallen, kun je ook bij het zien van een andere zwarte hond angstig worden, al is het een klein schoothondje. Mensen die oorlogsgeweld van nabij hebben meegemaakt, worden bang van vuurwerk of andere knallen.

Maar je kunt er ook iets moois mee doen. De klassieke conditionering van Pavlov kun je namelijk gebruiken om mensen te leren een geluksgevoel op te roepen als de feitelijke omstandigheden daar geen directe aanleiding voor geven. Elke keer als je je gelukkig voelt, conditioneer je jezelf door telkens in je oorlelletje te knijpen. Je gaat dus dat kneepje associëren met een geluksgevoel. Uiteindelijk hoef je alleen maar in het lelletje te knijpen en je roept dat gevoel weer op. Een knopje voor geluk. ....Handig!

Er zijn wel een aantal voorwaarden om een goede koppeling tot stand te brengen.

• Het geluksgevoel en het kneepje moeten vlak na elkaar plaatsvinden
• Hoe vaker de koppeling tot stand gebracht wordt, hoe beter het resultaat
• Hoe sterker het geluksgevoel, hoe beter het effect.

Tja, ik vrees dat het "geluksgevoel" niet zo gemakkelijk naar je hand te zetten is als de bel die Pavlov gebruikte om zijn hond te laten kwijlen.