donderdag 28 september 2006

Praten met onze school

Onze school scoort zwaar onvoldoende als het gaat om communicatie met ons, de ouders. Zo luidde het zwaarwichtige oordeel van de Onderwijsinspectie in 2005. En dus heeft de school een zwaar offensief ingezet om het allemaal beter te gaan doen.

Dat hebben we geweten. De directeur, de leerkrachten en de MR overspoelen ons als stakeholders met jaarverslagen, verzoeken om financiële bijdragen, pestprotocollen, nieuwsbrieven en wat al niet meer. Heel fijn dat we nu achteraf te horen krijgen waar het onderwijsteam zich op de studiedag eigenlijk mee beziggehouden heeft, toen wij ons in bochten moesten wringen om de extra vrije dag van de kinderen te vullen!

Alsof dit nog niet genoeg is, was er ook nog een informatie-avond voor ouders over communiceren met de school. Eigenlijk was het meer een training, waarbij wij als ouders met rollenspelletjes bewust werden gemaakt van de vele valkuilen op het gebied van communicatie. Een simpele vraag die met 'waarom' begint, roept bij voorbaat al weerstand op bij je gesprekspartner. En ook al denk je een neutraal woord als 'Goede middag' te zeggen, via nonverbale signalen heeft de ander ogenblikkelijk in de gaten dat je eigenlijk denkt: 'Ik ga haar eens goed de waarheid zeggen'. Zonder meer heel leerzaam.

Het valt niet mee, goede communicatie. Ook voor de school valt er nog veel te leren. Geef je aan het begin van het jaar te kennen dat je graag meedenkt over een creatieve activiteit bij de Kinderboekenweek, krijg je een uitnodiging om versiering in de gangen op te hangen. Vond ik toch een domper voor mijn gratis beschikbaar gestelde brainstormcapaciteiten. En heb je als school een mooie website waarop de leerkracht handig kan melden waar ze in de klas mee bezig is, blijkt vervolgens dat de leerkracht zelf totaal geen kaas gegeten heeft van computers.

Gelukkig kunnen we als ouders wel volop met elkáár communiceren. Praten bij het hek is overbodig geworden (vond de school ook niet zo leuk, want het kwam blijkbaar nogal intimiderend over, zo'n kwebbelende kluwen hangouders). Nee, wij hebben tegenwoordig onze eigen oudersite om met elkaar te chatten. Hebben we ook geen last van allerlei nonverbale signalen met onbedoelde bijwerkingen.

woensdag 27 september 2006

Checklist voor rampen

Rampen vallen niet te plannen. Voorbereidingen wel. Hieronder vindt u een checklist van zaken die u nu al in huis kunt halen. Deze lijst is een suggestie: afhankelijk van uw eigen situatie (de samenstelling van uw gezin, uw gezondheid), heeft u misschien andere dingen nodig. Vul de lijst daarom zelf verder aan! En controleer elk half jaar of uw voorraad nog compleet en houdbaar is.

Algemeen
* Draagbare radio, afgestemd op de rampenzender, met extra batterijen
* Zaklamp met extra batterijen
* Eerste Hulp doos met eerste hulp handboekje
* Voorraadje van de medicijnen die u gebruikt op doktersvoorschrift
* Contant geld en kopieën van identiteitsbewijzen en verzekeringspapieren
* Reservesleutels van huis en auto
* Lucifers in waterdichte verpakking
* Plattegrond van de omgeving en een autokaart en een lijstje met de telefoonnummers en adressen van mogelijke schuiladressen
* Gereedschapsset

Voedsel en verzorging
* Vier liter water per dag per persoon, voor minstens drie dagen
* Voorraad houdbaar eten voor minstens driedagen (plus blikopener indien het eten in blik zit) * Voorraad verzorgingsartikelen: WC-papier, vochtige doekjes, zeep,
wasmiddel, maandverband, tandpasta, tandenborstels


Een grap? Nee, een checklist die terug te vinden is op http://denkvooruit.crisis.nl , op initiatief van minister Remkes. Inkopen doen en vooruit plannen, dus maar. En begin ook alvast die schuilkelder uit te graven.

Prinsessenwereld

Als meisje van drie, vier jaar is het niets leuker dan prinsesje te spelen. Met prachtige jurkjes (roze natuurlijk), kroontjes en andere tierelantijntjes. Inmiddels heeft Amalia van Oranje ook die leeftijd bereikt (en straks ook zusje Alexia). Als je al in een echt paleis woont, is het dan nog steeds leuk om prinsesje te spelen? Of speel je dan liever kokkin of kinderjuf?

maandag 25 september 2006

Kindvriendelijk

Veel politieke partijen zetten in hun verkiezingsprogramma ineens kinderen in een centrale positie. Het is blijkbaar tot de programmaschrijvers doorgedrongen dat er véél meer gedaan moet worden om deze samenleving aantrekkelijker te maken voor kinderen (en daarmee ook hun ouders), zodat er ook meer kinderen geboren worden. Daarnaast is het ook belangrijk om te voorkomen dat jongeren ontsporen en/of voortijdig van schoolgaan. We moeten fors investeren in kracht van de jeugd, want dat is immers onze toekomst, schrijft de PvdA. En daaraan valt inderdaad niets af te dingen.

Helaas scoort Nederland laag op het gebied van kindvriendelijkheid (en daarmee op mensvriendelijkheid, vermoed ik). Op de wereldlijst van kindvriendelijke steden van Unicef staan slechts 2 Nederlandse steden, namelijk Delft en Tilburg. Een beschamend klein aantal, als je alleen al ziet dat België vele malen beter scoort.

Om onze maatschappij kindvriendelijker te maken, zijn volwassen maatregelen nodig. Maar gek genoeg denken veel politieke partijen dat het aanbieden van gratis kinderopvang wel voldoende is. Evenals het verlengen van de kinderopvang van zeven uur 's morgens tot zeven uur 's avonds. Het versterkt eerder het idee dat kinderen alleen maar ergens 'opgeborgen' moeten worden. Allerminst kindvriendelijk lijkt mij.

Maar hoe moet het dan wel? Een rijtje ideeën:

1. Meer sportvoorzieningen bij de kinderopvang, zodat kinderen niet buiten de kinderopvang om naar allerlei clubs gesleept hoeven worden.

2. Betere opvang voor kinderen die dreigen te ontsporen. De toekomst van een kind mag niet verknald worden door heen- en weer geschuif tussen instellingen of andere bureaucratische rompslomp.

3. Kinderen moeten lekker buiten kunnen spelen. Buurten moeten dus verkeersveiliger worden, met op zijn minst veilige routes naar school.

4. Minder aangeharkte ruimte en minder professionals, meer gelegenheid voor kinderen om hun eigen weg te vinden en dingen te ontdekken. Losse bladeren op straat met een minikruiwagen erbij of herbruikbaar afval vormen ideaal speelmateriaal. Dus vooral niet alles opruimen!

5. Kinderen moeten zelfstandig gebruik kunnen maken van wandel-, fietspaden en openbaar vervoer. Bij de planning van nieuwbouwwijken moet dat vanaf het begin af aan meegenomen worden. Maar ook bestaande wijken zouden heringericht moeten worden, zodat kinderen zichzelf beter en veiliger kunnen verplaatsen.

6. Huizen verdienen opritten en voortuintjes. Daar spelen kinderen graag, in afwachting van andere buurtkinderen die buiten komen spelen. Zorg ook voor bergruimte dicht bij de deur voor skeelers, skateboards en kinderfietsjes.

7. De woonkamer en/of de keuken kijken bij voorkeur uit op de straat. Zo is contact met de straat mogelijk, zowel voor ouders als kinderen.

8. Scholen verdienen beter onderhoud. Het is te gek voor woorden dat kinderen een groot deel van hun dag slijten in versleten, slecht geventileerde gebouwen met vieze wc's.

9. Meer kindvriendelijke menu's in restaurants. Er is echt wel wat leukers én lekkerders te bedenken dan het geijkte friet met kroket en appelmoes. Verzin creatieve gerechten voor kinderen, geef ze stukjes rauwkost met dipsaus, maak gerechten in kleinere porties of laat ze (desnoods) eten in omgekeerde volgorde.

10. Geen plastic weggevertjes meer, die binnen de kortste keren uit elkaar vallen. Meisjes worden kunstmatig roze gehouden met allerlei frutsels, jongens krijgen - of ze nu willen of niet - allerlei miniwapens opgedrongen. Kinderen verdienen beter.

vrijdag 22 september 2006

Múúúg!

Onder de titel 'Doe minder, lach meer' komt het vakblad voor ouders (maar vooral voor moeders, heb ik de indruk) J/M deze maand met tips om de futloosheid te lijf te gaan. Nou, dat komt als geroepen, want ik heb hevige last van aanvliegende vermoeidheidsaanvallen.

Tip 1 - besteed zo veel mogelijk uit - hebben we al aardig opgevolgd, maar er blijft nog zoveel over.
Boodschappen, nieuwe gymschoenen regelen voor de kinderen, assisteren op school, cadeautjes regelen, tandarts, kapper, bieb, kinderpartijtje organiseren, post wegwerken, ouderenquête invullen, help! En dan hebben we het nog niet eens gehad over de rommel die we willen wegwerken in dit langzaam dichtslibbende huis, het verder plannen van de verbouwing, reparatieklusjes, het opkalefateren van wegkwijnende planten....

Tijd om door te gaan naar tip 2: lach meer. Lijkt me een uitstekend idee....

Politieke nabeschouwing

Vriendinnetje S. (8): Ik weet waarom gisteren twee ministers opgestapt zijn.
Ik: Nou, waarom dan?
S. : Er was een tijdje geleden een brand in een gevangenis. Daar werden mensen opgesloten die vluchteling waren en die wat gestolen hadden. Nou, en die gevangenis is afgebrand.
Jasper (8): Ja, dat was de Schipholbrand.
S. : Die mensen moesten gered worden, maar er kwam veel te veel zuurstof bij de brand, en toen gingen ze dood. Ik geloof dat er wel zes of acht mensen doodgegaan zijn.
Niels (5): Het waren er elf.
S. : O ja. Nou en de ministers Donner en Dekker waren er verantwoordelijk voor. Dus die moesten ontslag nemen.
Jasper: En er was nog een minister die weg moest. Die heette Verdonk.
S: Ja. Zullen we boven een tent gaan bouwen?

zondag 17 september 2006

Trammetjes van Lissabon

Geen grote schilder of kunstenaar (Barcelona, Florence, Amsterdam), geen enorme landmark (Parijs), geen overweldigende historie (Rome, Berlijn) , geen hippe scène (New York), geen sprookje (Kopenhagen), geen grandeur (Wenen) of verpletterende gebouwen en paleizen (Venetië). Zelfs geen grootste nationale keuken. Lissabon heeft bijzonder weinig om goede sier mee te maken op het gebied van citymarketing.

Zo bescheiden als de Portugezen zijn (maar ondertussen wel de grootste ontdekkingsreizigers voortgebracht en een wereldrijk opgebouwd), zo bescheiden is ook Lissabon. En ondertussen heeft het alles om charmant en gezellig te zijn. Veel elegante gebouwen en winkels, prachtige uitzichtspunten en een heerlijk los mediterraan leven, oversproeid met melancholieke fadoklanken en vooral veel port.

En als hoogtepunt de bijzondere lift S. Justa en de schattige trammetjes, die zich zuchtend en steunend door de stad heen worstelen. Een rammelend minivoertuigje als stadsbeeldmerk. Over bescheidenheid gesproken.

maandag 11 september 2006

Overpeinzingen bij 11/09/06

De meest gestelde vragen op deze herdenkingsdag (en mijn antwoorden):

Waar was je op 11 september 2001?
Op de redactie. Willem belde op dat er iets vreselijks te zien was op televisie over New York. We deden de televisie aan en vernamen dat er een vliegtuig in het WTC gevlogen was. Een bizar ongeluk dacht ik nog. Vervolgens zagen we live hoe een tweede vliegtuig zich in de andere toren boorde.

Wat ging er toen door je heen?
Gevoelens van verbijstering en ongeloof. We hebben een hele tijd gebiologeerd zitten kijken naar de televisie. De omvang van deze ramp was ontzagwekkend. Ondertussen dacht ik wel dat het gewone leven in Nederland normaal doorging. Maar toen ik een kijkje nam in het gebouw van de Tweede Kamer, bleek dat daar het gros van de mensen helemaal van de kaart was door de gebeurtenissen in New York. Iedereen had het gewone werk uit zijn handen laten vallen.

Wat waren de meest indrukwekkende beelden?
De brandweermannen die zich onverschrokken in de puinhopen storten, om de slachtoffers te redden. En de mensen die vanaf de hoge torens zich naar beneden lieten vallen. Maar niet iedereen zag het even ernstig in. Erg amusant was het optreden van Maarten van Rossem in de avonduitzending. Die sloeg tot groot ongenoegen van de interviewers een hele relativerende toon aan.

Hoe kijk je er nu op terug?
De eerste dagen daarna waren heel beangstigend. Ineens leken moslims in eigen land ook potentiële vijanden; bij het passeren op straat hing een voelbare spanning. Daarna kwamen de geheimzinnige brieven met wit poeder. Ook geruchten over mogelijke aanslagen op treinstations veroorzaakten veel angst. Er waren genoeg mensen die ineens niet meer met de trein wilden reizen. Die angsten zijn nu grotendeels weggeëbd.

zaterdag 9 september 2006

M-experts

Zaterdagmiddag, lunchtijd.
Willem en ik verlangen naar een lekkere uitsmijter (eiersmijters, zegt Niels). Maar waar is in deze voor ons onbekende omgeving een eethuisje te vinden? Onze tijd is trouwens beperkt.
- De M dan maar?, opper ik zacht.
Het is al te laat.
- We gaan naar McDonalds!, juicht Jasper.
- Joehoe, we gaan naar de Mac! Naar de Mac!, vult Niels het achterbankkoor aan.
Geroutineerd loodst 'de achterbank' ons naar de dichtstbijzijnde McDonalds, die zijn bewegwijzering vanaf de snelweg tiptop in orde heeft.
- M-experts…, mompel ik, lichtelijk onthutst.
Jasper bestelt een Happy Meal, alsof hij dit wekelijks doet. Niels weet echter niets te kiezen wat hem aanspreekt. Het wordt uiteindelijk een mini-portie Franse frietjes. De bijgeleverde fritessaus met groene stippeltjes erin doet hem even later echter griezelen.
Willem weet inmiddels dat Happy Meals alleen kinderporties bevatten en bestelt ditmaal een Big Mac met cola. Hij is helemaal verbaasd als ik voor de kinderen en mezelf melk bestel als drankje.
- Kan je dat dan hier dan ook bestellen?
Op het dienblad ligt een klein pakketje met witgelig papier erom heen. Het dringt tot mij door dat dit vermoedelijk de door mij bestelde hamburger is.
- Eh, is dat mijn hele lunch? denk ik verbijsterd.
De McDonaldsmedewerkster ziet mijn vertwijfelde Is-dat-alles?-blik en is bereid om het pakketje in te ruilen tegen een grotere bestelling. Mits ik wat euro's bij betaal, natuurlijk.

Nee, M-experts zijn we nog niet.
Maar we leren snel.

donderdag 7 september 2006

Nogmaals Normandië

LAT-katten, wisselhonden en stiefcavia's

Sofie was eerst enig kind, kreeg er toen twee stiefbroertjes bij en binnenkort komt er ook nog een half-brusje (de nieuwe baby is nog niet geboren). Haar ouders zijn namelijk gescheiden, begonnen beiden een andere relatie en verwekten bij de nieuwe partner weer kinderen. Gezinnen worden langzamerhand heel complex van samenstelling.

Waar ik nog niet bij stilgestaan had, is dat ook de huisdieren als gevolg van die veranderingen niet meer kunnen rekenen op het traditionele gezinsleven. Allereerst is daar de LAT-kat: de kat die door de week bij je ex woont en in het weekeinde enkele dagen in jouw huis bivakkeert. Poezen kunnen trouwens heel nukkig worden van dit heen en weer gereis, want de meeste katten zijn nogal honkvast.
En dan is er nog de wisselhond: het huisdier waar een speciale omgangsregeling voor is getroffen en die om de week van baasje wisselt. Ongetwijfeld zijn er inmiddels ook stiefcavia's (zijn noodgedwongen bij soortgenoten in een hok gezet) en wees-wandelende takken (daar kijkt helemaal niemand meer naar om).

De dieren moeten allemaal maar slikken wat er over hun hoofden heen beslist wordt. Het wachten is op de huisdier-mediator.

woensdag 6 september 2006

Snapshots vanaf de achterbank






Den Haag Vandaag

Op de stoep van zijn ministerie van defensie staat minister Henk Kamp gezellig zijn buitenlandse gasten uit te zwaaien. Kamp is weliswaar in gezelschap van een aantal in indrukwekkende uniformen gestoken heren, maar de sfeer is toch vooral heel gemoedelijk. De dame van het afscheid nemende gezelschap neemt nog een foto met haar mobieltje. En Kamp begint losjes een praatje met enkele wild uitgedoste knullen. Als de gasten in hun auto wegrijden, loopt Kamp keuvelend weer naar binnen en verspreiden de toekijkende mensen zich weer.

Dit tafereel mag dan nog enige bekijks trekken, niemand ziet dat vlakbij het Tweede Kamergebouw Jack de Vries in een olijk gesprek verwikkeld is. Balkenendes belangrijkste politieke adviseur hangt op een ouderwetse oma-fiets en maakt grappen met een bekende.

Op het Plein houdt LPF-Kamerlid João Varela een lang betoog voor een camera. Het is te hopen dat de televisieredacteur flink snijdt in de opnames, want Varela staat enorm te stuntelen. Al is het Plein overvol met mensen die van de buitenlucht genieten, niemand kijkt naar hem om. Zijn optreden als 'Ster op het ijs' heeft van hem geen landelijke beroemdheid gemaakt. Er is zelfs geen interesse van de gebruikelijke 'hangjournalisten', die op deze prachtige middag ook even de zon opzoeken.

Politici en hun adviseurs lopen in Nederland nog steeds 'in het wild' op straat. Na 11 september 2001 leek dat te veranderen, maar politiek Den Haag lijkt weer de oude ontspannen omgangsvormen en gebruiken opgepakt te hebben. Het is nu wachten totdat Piet Hein Donner op zijn fiets langskomt.

Overpeinzingen bij 06/09/06

"We hebben de tragedie van de onverzettelijke moraal ingeruild voor de tragedie van de verlating. Veel maakt het niet uit, alleen een verplaatsing van tranen."
(Beatrijs Ritsema)

Als je beroemd wilt worden, doe je mee aan Idols. Als je een ander uiterlijk wilt, laat je een Extreme Make-over doen. Als je met de ene partner niet gelukkig bent, begin je iets nieuws met een ander. Het opbreken van relaties past in de tijd waarin alles maakbaar is. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk, maar uiteindelijk is vaak niemand gelukkig.

De frequentie van het aantal opgebroken relaties is dus hoog. Het is bekend dat scheidingen veel negatieve gevolgen hebben, zowel voor de betrokken personen als voor de maatschappij in groter verband. Andere kant van de medaille is dat de kwaliteit van relaties die wél standhouden, vaak wel beter is.

En dat laatste is dan weer extra reden om ons tienjarig jubileum luister bij te zetten (voor zover we al extra redenen nodig hebben, natuurlijk).

Verrassing van de kinderen

zondag 3 september 2006

True blue




Voltreffer

Verdriet is heel onverhoeds. Op het moment dat je denkt 'dat het allemaal wel weer gaat', is ineens een kleine opmerking voldoende voor een voltreffer in het hart. Kramp in mijn buik, intens verdriet. De kranen gaan open en kunnen bijna niet meer dichtgedraaid worden.

Er zijn veel mensen, die op een hele warme manier met ons meeleven. Ik vind het erg knap hoe ze dat doen; ik weet namelijk zelf nooit zo goed wat ik moet zeggen tegen iemand die een groot verlies lijdt. Nu weet ik dat je nabestaanden alleen al een heel groot plezier kunt doen door te verwoorden hoe jij persoonlijk de overleden persoon gekend en gewaardeerd hebt.

Zelf vind ik het heel moeilijk om te verwoorden hóe ik me voel, als dat gevraagd wordt. De feiten zijn er, die kan ik vertellen. En verder voel ik mezelf vooral leeg. Vlak. Er is iets naars gebeurd, waar ik eigenlijk nog geen grip op heb.

In deze situatie tref ik nu ook diverse mensen die zelf een verlies hebben geleden en daarover vertellen. Ook dat is erg fijn; het geeft een diep gevoel van verbondenheid. Rouw is niet te sturen of te voorspellen, zei één van hen. 'Ik dacht altijd dat ik in zo'n situatie op een bepaalde manier zou reageren. Maar toen het gebeurde, was alles anders'.

Zelf heb ik me wel eens bedacht hoe ik me zou voelen als ik mijn ouders plotseling door een verkeersongeval zou verliezen. Ik dacht dat ik me helemaal stuk zou voelen van verdriet. Maar nu leef ik eigenlijk toch voor een groot deel gewoon door. Het is best prettig om een groot deel van de dag weer bezig te zijn met 'gewone dingen'.

Maar op onverwachte momenten is er dus toch dat verdriet dat zich een uitweg zoekt. Niet te stuiten, al zit je net aan een intiem dinertje in een restaurant.

Vakantiekoeien


vrijdag 1 september 2006

Nazomeren


Ik zoek zomerse recepten uit met olijven, gevulde knoflook, mediterraan brood en de onmisbare zongedroogde tomaatjes. Ik trek mijn fleurigste zomerkleren aan. En ik doe net alsof ik die grijze lucht niet zie en ga buiten zitten. Halsstarrig probeer ik 'na te zomeren', zoals allerlei tijdschriften vol enthousiasme op hun cover aanbevelen. Maar op de een of andere manier wil het nazomergevoel maar niet neerdalen in mij, laat staan beklijven.

Ik weet heus nog wel dat we in juni en juli fantastisch - om niet te zeggen bloedheet - weer hebben gehad en dat de zomer 2006 dus echt wel van de grond is gekomen. Maar desondanks heb ik het gevoel dat we aan een seizoen begonnen zijn, wat we nooit af hebben kunnen maken. Ik was helemaal klaar voor de zomer, maar het is me toch door de handen geglipt.

De kastanjebomen geloven ook niet meer in de zomer, heb ik gezien. De bladeren zijn al helemaal verdord, aan vruchtvorming zijn ze helemaal niet toegekomen. Binnenkort proberen restaurants en café's ons weer te verlokken met wildschotels, bokbier en paddestoelengerechten, bedenk ik mij.

Brrr nee, ik wil nog geen warme chocolademelk. Er moet eerst een groot gat in de tijd gevuld worden. Eerst nog een warme nazomer!