zondag 3 september 2006

Voltreffer

Verdriet is heel onverhoeds. Op het moment dat je denkt 'dat het allemaal wel weer gaat', is ineens een kleine opmerking voldoende voor een voltreffer in het hart. Kramp in mijn buik, intens verdriet. De kranen gaan open en kunnen bijna niet meer dichtgedraaid worden.

Er zijn veel mensen, die op een hele warme manier met ons meeleven. Ik vind het erg knap hoe ze dat doen; ik weet namelijk zelf nooit zo goed wat ik moet zeggen tegen iemand die een groot verlies lijdt. Nu weet ik dat je nabestaanden alleen al een heel groot plezier kunt doen door te verwoorden hoe jij persoonlijk de overleden persoon gekend en gewaardeerd hebt.

Zelf vind ik het heel moeilijk om te verwoorden hóe ik me voel, als dat gevraagd wordt. De feiten zijn er, die kan ik vertellen. En verder voel ik mezelf vooral leeg. Vlak. Er is iets naars gebeurd, waar ik eigenlijk nog geen grip op heb.

In deze situatie tref ik nu ook diverse mensen die zelf een verlies hebben geleden en daarover vertellen. Ook dat is erg fijn; het geeft een diep gevoel van verbondenheid. Rouw is niet te sturen of te voorspellen, zei één van hen. 'Ik dacht altijd dat ik in zo'n situatie op een bepaalde manier zou reageren. Maar toen het gebeurde, was alles anders'.

Zelf heb ik me wel eens bedacht hoe ik me zou voelen als ik mijn ouders plotseling door een verkeersongeval zou verliezen. Ik dacht dat ik me helemaal stuk zou voelen van verdriet. Maar nu leef ik eigenlijk toch voor een groot deel gewoon door. Het is best prettig om een groot deel van de dag weer bezig te zijn met 'gewone dingen'.

Maar op onverwachte momenten is er dus toch dat verdriet dat zich een uitweg zoekt. Niet te stuiten, al zit je net aan een intiem dinertje in een restaurant.

Geen opmerkingen: