Weblogs zijn alweer volkomen achterhaald, hoorde ik vorige week. Wie een beetje mee wil doen twittert en bekijkt via Trackr! of Bliin of er een bekende in de buurt loopt om koffie mee te drinken.
En als je dan toch zo nodig wil bloggen, dan doe je het op een hele serie blogs tegelijk. We spraken een multiblogger die naast zijn beroepsmatige blog ook nog een stuk of wat weblogs voor zijn eigen hobby's erop na hield. Dagboekachtige belevenissen en foto’s zette hij op zijn persoonlijke Livejournal. En aan zijn moeder stuurde hij een mailtje met een link naar Flickr, waar ze zijn privéfoto’s kon bekijken. Want die blogs gingen haar boven de pet.
De multiblogger roerde daarmee wel een punt aan. Want terwijl een deel van de mensheid zich suf blogt - alleen al kijkend naar het aantal blogs van politici en journalisten is bloggen toch nog redelijk hip - is er een minstens zo grote groep die dat allemaal ontgaat en er niet mee om kan gaan.
En dat geldt niet alleen voor moeders. Vorige week sprak ik een technicus, die lid is van de OR van een middelgroot bedrijf. Ik zou de OR aan een eigen intern weblog helpen om sneller te communiceren met de achterban en reacties terug te krijgen. Maar tot mijn verrassing moest ik hem eerst nog uitleggen wat een weblog eigenlijk is! Voor deze geroutineerde computergebruiker bleek de wereld van de weblogs een volkomen onbewandeld terrein.
Achteraf vraag ik me af of zijn collega's wel bloglezers zouden zijn. Bestaat in zijn bedrijf een cultuur waarin mensen reacties leveren op nieuwe stukjes? En liefst een beetje snel en pittig? Dat zou je eigenlijk eerst moeten weten, want zonder actieve bloglezers heeft zo'n intern blog als bedrijfsmedium niet zoveel zin.
De tip over het opstarten van een bedrijfswiki heb ik nog maar even achterwege gelaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten