Emigratiedromen

Hoe zou het zijn om in Spaanse Pyreneeën een glas tinto te drinken op je eigen terras, uitkijkend over de wijde omgeving. Hoe voelt het om in het groene Umbrië je zelfgekweekte olijven te plukken uit je huisboomgaard? Hoe is het om een vervallen landhuis op Ibiza om te toveren tot een geweldig vakantieoord in Moorse stijl en gasten daar te verwennen met heerlijke ontbijtjes?

Afgaand op de vele artikelen en televisieprogramma's die aan dit soort romantische dromen gewijd zijn, zoeken heel wat mensen hun geluk over de grenzen. Dankzij internet kun je veel werk gewoon in je huis in Andalusië of Sicilië doen. Op de webcam zien opa en oma hun kleinkinderen opgroeien. En een vlucht is bij Easyjet ook zo geboekt.

Toch blijkt het in werkelijkheid tegen te vallen. Inburgeren mag in Nederland dan een behoorlijke opgave te zijn, dat is het elders voor Nederlanders ook. Emigranten krijgen drommen mensen uit Nederland over de vloer die willen meegenieten van het nieuwgeschapen paradijsje en ze steken zelf veel energie in het onderhouden van oude contacten. Maar de contacten met de plaatselijke bevolking komen nauwelijks van de grond. Fransen bijvoorbeeld: uiterst beleefd, maar wel erg afstandelijk. Of Spanjaarden: reuze gezellig in het café, maar niemand komt eens bij je thuis op bezoek.

Het schijnt tien jaar te duren voordat je in het nieuwe land weer een volwaardige kennissenkring hebt opgebouwd. Mensen met wie je méér kunt uitwisselen dan de gebruikelijke koetjes en kalfjes omdat je de taal nog zo gebrekkig beheerst. Mensen waar je een beroep op kunt doen als je intensieve hulp nodig hebt. Mensen met wie je je zorgen kunt delen, met wie je oud wilt worden.

Als mensen moeten aangeven waar ze het meest gelukkig van worden, staan een mooie omgeving, spannende uitdagingen of een verrukkelijk klimaat niet op de eerste plaats. Wel intensief, diepgaand, verrijkend contact met familie en vrienden. Een goede gezondheid is een belangrijke tweede factor. Maar voor die zaken hoef je niet naar het buitenland.