Ongemakkelijke bloemen

Derde donderdag van april: secretaressedag. Een beetje baas komt dan met een groot boeket bloemen aan, want dat heeft de commercie hem ingefluisterd. Maar dat is tegelijkertijd ook de zwakke plek van het gebaar. Want als de baas zich min of meer verplicht voelt een flinke bloemenbos te presenteren, is het dan wel een gemeend geschenk? Misschien is het zelfs wel beledigend om als 'hulpje' zo'n huldeblijk te krijgen in plaats van om je professionele bijdrage waardering te ontvangen, suggereert een wervingsbureau voor secretaresses in NRC Next... Zo bekeken is het secretaressedagboeket voor zowel gever als ontvanger erg ongemakkelijk.

Toch lijk je het niet gauw fout te kunnen doen met bloemen. Volgens Amerikaans onderzoek tovert een bos bloemen bij 93 procent van de ontvangers een glimlach op de kaken. Bij het ontvangen van bonbons of kaarsen is dat glimeffect vele malen lager. Bloemen hebben een onweerstaanbaar effect op mensen, of we nu willen of niet.

Na een week zijn de bloemen verwelkt en belanden ze in de container. Zonde van het geld, zou je kunnen denken. Toch schuilt het geheim van bloemen vooral in het feit dat ze leven en snel weer vergaan. Ze brengen frisheid en vernieuwing in huis, telkens opnieuw. Ze zijn door hun tijdelijkheid een vrijblijvend geschenk en geven tegelijkertijd juist door hun vergankelijkheid ook een gevoel van luxe.

Secretaressedagboeketten mogen dan ongemakkelijk zijn, bloemen zijn wél het middel bij uitstek om in ongemakkelijke situaties het woord te laten doen. Wie spijt betuigt of meeleeft met iemand in zware omstandigheden, zegt het met bloemen. Waar woorden tekort schieten of waar de machteloosheid toeslaat, is er altijd nog het boeket.

Zo bezien zitten bloemen vol paradoxen. Ze zijn zo aantrekkelijk omdat ze leven, maar ook omdat ze snel doodgaan. De secretaresse die vandaag uitbundig in de bloemen is gezet, zal zich dat wellicht allemaal niet realiseren.