Het moet een tijdschriftreportage over dierbare kersttradities of zoiets geweest zijn, waarin ik vorig jaar een relaas las van een vrouw die een kerstfamilieboek bijhield.
Daarin werd generatie na generatie beschreven wie er aanwezig waren op het kerstfeest, wat er gegeten werd en allerlei andere bijzonderheden. In de loop der jaren was dit voor de eigenaresse een dierbaar boekwerk geworden, vooral vanwege de herinneringen die het opriep aan de mensen die niet meer onder ons waren.
Ik vond het wel bijzonder, zo'n boek. Maar voor mijn eigen familie achtte ik het niet van toepassing. Jaarlijks brengen we immers de kerstdagen door temidden van dezelfde familieleden met ongeveer dezelfde gerechten in ongeveer dezelfde setting. Het zou een saai boek worden.
Maar dat was toen, want dit jaar is mijn vader er niet meer bij. Zijn afwezigheid grijpt me meer aan dan ik ooit had kunnen denken. In het dagelijkse leven is het vrij gemakkelijk om langs zijn dood heen te leven, omdat werk, gezin, huiselijke beslommeringen en persoonlijke activiteiten de aandacht volop opeisen. Maar met Kerst missen we hem hevig, al had hij nog zo'n bescheiden persoonlijkheid.
Extra beladen is nu het drinken van champagne tijdens de kerstbrunch. Juist dit drankje zal ons herinneren aan vorig jaar, toen papa zich ineens verslikte. Dat was het moment dat zijn ziekte zich voor de allereerste keer aan ons openbaarde. Maar dat weten we nu pas achteraf.
In ons Kerstfamilieboek dat nog niet bestaat, beginnen we dit jaar dus te schrijven aan een nieuw hoofdstuk op een blanco pagina. De kerstbrunch blijft, maar naar een verdere invulling zoeken we nog. Geen van ons voelt de behoefte aan verfijnde hapjes. Voorlopig voelen we vooral de lege plek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten