zondag 8 oktober 2006

Lang zullen we leven...

We schatten haar negentig jaar. Lopen kan ze bijna niet meer. Af en toe heeft ze contant geld nodig. Maar ja, je pincode geef je niet aan de verzorgster, die je dagelijks komt aankleden. (Thuisbankieren zit ter trouwens ook niet meer in).

Om de tweehonderd meter naar het postkantoor te overbruggen, stapt ze daarom dapper in haar autootje. Een oude automaat, waar de uitlaatpijp bungelend onderhangt. Weliswaar heeft ze een invalideparkeerplaats voor haar huis, maar ze heeft de grootste moeite met inparkeren. De ruimte die andere automobilisten voor haar vrijlaten, is namelijk meestal te klein. Het autootje staat dus vaak schots en scheef op de parkeerplaats.

Zo leef je dus, als je heel oud wordt en je lijf je grotendeels in de steek laat. Het grootste deel van de dag zit je op je stoel aan het raam. Af en toe zwaai je naar de kinderen die naar school gaan. En een enkele keer ontvang je een vriendin, net zo stokoud als jij, die met de ouderentaxi voor de deur wordt afgezet.

Maar wat doe je de rest van de tijd? Hoe geef je dan nog zin aan het leven? Lezen? Puzzelen? Naar radio of televisie luisteren? Muziek luisteren zou voor mij in zo'n situatie heel belangrijk zijn. Maar ze is inmiddels ook zo doof als een kwartel geworden, dus dat schiet voor haar ook niet op.

Een ritje naar het postkantoor moet voor haar een sleurdoorbrekend uitstapje zijn.

Geen opmerkingen: