Bij de ingang van metrostation L’Enfant Plaza in Washington DC stond 43 minuten lang een straatmuzikant met een honkbalpet te spelen op zijn viool. Het was ochtendspitsuur. Op dit tijdstip liepen naar schatting 1000 mensen door het station naar hun werk. Slechts zes mensen stopten voor de muzikant en bleven even staan. Degene die het meeste aandacht aan de violist besteedde, was een driejarige jongen. Zijn moeder sleepte hem gehaast mee, terwijl het jongetje achterom bleef kijken. Ongeveer 20 mensen gaven de muzikant geld, maar liepen verder in hun gewone tempo door. Uiteindelijk haalde hij 32,17 dollar op. Toen hij ophield met spelen en het weer stil werd, merkte niemand dat op. Laat staan dat er een applausje klonk.
De muzikant was Joshua Bell, een van de beste musici ter wereld. Hij speelde geen huis-, tuin- en keukendeuntjes, maar stukken van Bach voor viool solo en andere meesterwerken. Hij speelde op een Stradivarius van 3.5 miljoen dollar. Twee dagen daarvoor had hij een optreden gegeven in het uitverkochte theater van Boston. De kosten van de tickets voor dit optreden waren 100 dollar per plaats. Hij werd uiteindelijk door slechts één persoon herkend, namelijk door een huisvrouw die enkele weken daarvoor een optreden van hem had bijgewoond.
Bell speelde incognito in het metrostation op uitnodiging van de Washington Post. Het optreden was een onderdeel van een sociaal experiment over waarneming, smaak en prioriteiten bij mensen. Het hele experiment werd vastgelegd met een verborgen camera en microfoon. Dat filmpje ging sindsdien de hele wereld over.
Dit experiment heeft velen aan het denken gezet. Herkennen we wel talent, als dat talent zich in een onverwachte context presenteert? Kunnen wij in een gewone omgeving op een ongewoon uur schoonheid herkennen? Hoe vast zitten wij in onze eigen referentiekaders? En de meest indringende vraag: als we geen tijd hebben om te blijven staan en te luisteren naar een van de beste musici ter wereld, hoeveel andere zaken gaan dan aan ons voorbij?
Maar natuurlijk kun je het ook van een heel andere kant bekijken, als dit experiment dan toch over waarnemingsvermogen, smaak en prioriteiten gaat. Want het gaat ook over het stellen van de juiste vragen. Hadden de metrobezoekers niet gewoon een heel andere muzieksmaak? Vonden zij op tijd komen op dat moment wat belangrijker dan genieten van muziek? En werd het talent van deze violist niet overgewaardeerd als zoveel mensen hun haastige tocht er niet voor onderbreken?
Op Youtube is het filmpje te zien wat hierover gemaakt is: Stop and hear the music.
Dit is deel 1 uit de serie 'De Kunst van het Vragen'
Andere delen uit deze serie:
- De opmerkelijkste vragen aan Postbus 51
- Vraag om huisdieren in een nieuw daglicht
- Met veel meer vragen naar huis na een voorlichtingsavond
- Stel jezelf de Wondervraag
Heb je suggesties voor een nieuw blog over 'goede vragen stellen?' Wat is voor jou dé juiste vraag? Of bestaan die niet? Laat het me weten door op de reactieknop te klikken en een reactie te schrijven!
Verder lezen over de rol van muziek:
5 opmerkingen:
Grappig. Tijdens de kerstvakantie heb ik heel wat filmpjes van Joshua Bell gezien op YouTube. Ook deze. Interessant fenomeen. Ach, wat zijn de juiste vragen bij zo'n initiatief? Ik denk dat het in deze tijd, in die omgeving als een bijna wonder kan worden beschouwd dat een eenvoudige huisvrouw kennelijk de klasse van Bell herkent. Het zegt vooral iets over vooroordelen, denk ik. Althans de mijne ;-)
Ha, wat een geweldig experiment. Ja, we rennen wat af in het leven want we moeten door.......
Maar goed, misschien herkenden mensen wel het talent maar moesten door naar het werk want, tijden van crisis, brood op de plank enz. Dit zet je wel aan het denken, wat natuurlijk ook de bedoeling is.
Nou, ik denk eerlijk gezegd dat het wel degelijk iets uitmaakt in welke entourage en/of omgeving je iets presenteert. Zelfs dit wereldtalent heeft klaarblijkelijk een kader nodig waarin hij wordt herkend.
Het is zeker en vast zo dat iets dat gratis wordt aangeboden aan de mensen, gepercipieerd wordt als minder waardevol. Leg een superdeluxe horloge in een dure horlogewinkel voor 30 euro en de kans is groot dat niemand het opmerkt. Zet een fantastische wijn anoniem op de wijnkaart aan spotprijs, en de kenners halen er hun neus voor op ...
In dit experiment komt daar nog bij dat tijd en plaats voor de consumenten ongeschikt waren om te "consumeren". Het (spreekwoordelijke?) jongetje was niet alleen onbevangen voor de belevenis, maar ook ongevoelig voor tijsdruk, vermoed ik.
Wij van muziekgroep Stanza hebben hier een artikel aan gewijd op onze blog. Moet je als beginnende groep gratis optreden of net niét?
http://blog.stanzamuziek.be/2010/08/08/gratis-optreden-of-niet/
@Stanza Dank voor je reactie. Leuk om jullie ervaringen met gratis concerten te lezen!
Een reactie posten