vrijdag 6 februari 2009

Peer Gynts verhaal


Ontroering is moeilijk in woorden te vangen. Je hebt er een lange aanloop voor nodig en daarna een zacht kussentje om weer op te landen. Muziek is een veel directere toegang dan taal.

Vanochtend mochten we als ouders komen kijken in de Dr. Anton Philipszaal, waar het Residentieorkest een bewerkte jeugdversie van Peer Gynt uitvoerde. Zij kregen daarbij hulp van een stuk of veertig kinderen, die de achterste rij van het podium vulden. Jasper en zijn klas deden ook mee. Op aanwijzing van een tweede dirigent sloegen zij op slagwerk of rinkelden met tamboerijnen. De muziek van Grieg biedt geweldige mogelijkheden voor dit soort dynamiek, dus dat klonk fantastisch.

De concentratie waarmee de kinderen muziek maakten was al prachtig om te zien, maar de verteller René Groothof zorgde er helemaal voor dat we als toehoorders meegesleept raakten. De sage van de boerenjongen Peer Gynt gaat erover dat je jezelf moet leren kennen, vertelde Groothof aan zijn jonge publiek. Iederéén moet zichzelf leren kennen. Dat betekent dat je moet kiezen. Maar Peer Gynt gaat steeds op de vlucht, totdat het te laat is.

Groothof was niet alleen verteller, maar ook acteur en mimespeler. In de rol van Peer Gynt liet hij zijn breekbare moedertje van louter doeken in zijn armen sterven. En zelfs zong hij met zijn mannenstem de indrukwekkende aria Solveigs Lied. "Ik zou zo wel bij hem op schoot willen kruipen", vertelde een moeder na afloop. "Ik voelde me weer helemaal kind."

Nadat de meespelende kinderen ook nog even in trollen waren veranderd, mochten ze de rest van de voorstelling in de zaal zitten. Peer Gynt is inmiddels in Afrika beland en wil zich tot koning laten kronen. Bij de muziek die dan volgt, doet de hele zaal vol kinderen mee met ritmisch handengeklap, vingergeknip en gestamp. Zelden zo'n indrukwekkend geluid gehoord.

Amper een uur later staan we weer buiten. Vanuit de Noorse berg en de trollengrotten moeten we nu ineens terugkeren op aarde en wennen aan het daglicht. Die landing was best hard. Deze voorstelling had van mij nog heel wat langer mogen duren.

Geen opmerkingen: