Het magazine VROM.nl publiceerde in zijn allerlaatste nummer een lijstje bijzondere vragen die de overheidsvoorlichters van Postbus 51 voorgelegd krijgen.Het is een intrigerend lijstje:
- Ik wil voor mijn slaapkamerraam een rolluik aanbrengen. Is het mogelijk dat ik hiervoor subsidie krijg?
- Wat zijn de normen voor het geluidsniveau van deurbellen bij seniorenwoningen?
- Is er wel eens nagedacht over het idee om gevangenen te laten fietsen om stroom op te wekken?
- Ik hoor dat er het een en ander gewijzigd is in de stankhoeveelheid die een zeug produceert. Weet u waar ik die informatie kan vinden?
- Er schijnt een wettelijke regeling te zijn dat vervuilende bedrijven bomen moeten planten. Kan ik mezelf opgeven dat een bedrijf die bij mij komt aanplanten?
- Hoe belangrijk moet je zijn om een standbeeld te krijgen in Nederland?
Ten tweede over de vragenstellers. Die uiten in enkele gevallen een kreet van wanhoop, verbeeld ik mij. Achter de vraag over de deurbel zit vermoedelijk een dramatisch verhaal. Een man of vrouw, die gek wordt van de deurbel bij de bejaarde buurman en ten einde raad bij Postbus 51 aanklopt.
In andere gevallen klinkt de hebberigheid erin door. Een milieuvervuilend bedrijf doet een bestelling om gratis bomen aan te laten planten. De vragensteller is kennelijk een persoon die helemaal in zijn eigen werkelijkheid leeft.
En dan is er nog iets wat opvalt. Een aantal vragenstellers denkt verder dan de gemiddelde burger. De vraag over het standbeeld lijkt mij bijvoorbeeld een vraag die de publieksvoorlichters behoorlijk in de problemen brengt, want zoiets is vast nog nooit in een nota vastgelegd. Ik ben eveneens benieuwd wat ze hebben gedaan met de vraag over stroomopwekking door gevangenen. Wellicht niet zo sympathiek voor de gedetineerden, maar het getuigt wel van soepel denken.
Dit soort vragen zetten de overheidsvoorlichters in ieder geval aan het werk. Vanzelfsprekendheden worden op losse schroeven gezet. Pasklare antwoorden bestaan even niet. Daarom zou de overheid dergelijke vragenstellers moeten koesteren.
"Het is niet dat ik zo slim ben. Ik ben alleen langer met de vraag bezig."
- Albert Einstein
Dit is deel twee uit de serie 'De Kunst van het Vragen'
Andere delen uit deze serie:
- De les van de briljante straatmuzikant
- Vraag om huisdieren in een nieuw daglicht
- Met veel meer vragen naar huis na een voorlichtingsavond
- Stel jezelf de Wondervraag
Heb je suggesties voor een nieuw blog over 'goede vragen stellen?' Wat is voor jou dé juiste vraag? Of bestaan die niet? Laat het me weten door op de reactieknop te klikken en een reactie te schrijven!
Verder lezen over vragen stellen:
3 opmerkingen:
Sigrid,
prachtig! De vragenstellers denken buiten de box, tenminste buiten de onze, of die van de samensteller van de lijst.
Misschien denken ze wel binnen hun eigen box! Cabaretiers denken natuurlijk ook op deze manier, omdat ze zien dat het grappen zijn. Het meest intrigerend is dus de vraag of de vragensteller zijn eigen vraag ook als opmerkelijk zou categoriseren, of dat hij/zij (een leven leidt dat) vol zit met dergelijke vragen. Bij mij leveren ze vaak een blogje op!
Hoe dan ook: dergelijke vragen relativeren het leven heel erg. Daarom moeten we er om lachen.
Hallo Schuiver,
Dank voor je reactie. Ik ben inderdaad ook benieuwd wat de vragenstellers ervan vinden dat hun vraag als 'opmerkelijk' gecategoriseerd is!
Via het stukje over de voorlichtingsavond kom ik op dit onderdeel.
Mijn belangrijkste vraag:
Alles moet snel, iedereen kakelt, vaak elkaar na, waarom eigenlijk?
Wanneer je hier iets over zou kunnen zeggen in een blog zou ik dit op prijs stellen.
Waarom hebben we dit zo nodig?
Vinden we dit eigenlijk wel leuk, wanneer we er eens over na gaan
denken?
De belangrijkste vraag die ik heb aan een onderwijsinstituut is:
Wat leert mijn kind hier om na te denken om zo tot een onafhankelijk oordeel te komen?
Er is zo'n stortvloed aan informatie, hoe leer je een kind te kiezen?
Ik zit op een andere werkplek dan thuis, daarom reageer ik via anoniem.
groeten van Geri Meftah van KLEURRIJK
Een reactie posten