Een hotelbed in een slooppand? Op het eerste oog een raar initiatief, maar in de Haagse wijk Transvaal wisten ze er iets moois van te maken.
In deze wijk moesten 3000 sociale huurwoningen tegen de vlakte. Dat zou jarenlang dichtgetimmerde ramen en braakliggende veldjes betekenen. Iemand kwam op het idee om het idee van 'Verblijf in de tussentijd' letterlijk uit te werken. In slooppanden en in nog niet verkochte nieuwbouwwoningen richtten winkeliers en kunstenaars bijzondere hotelkamers in. Ondernemers in de wijk verzorgen nu het ontbijt, de lunch, het diner en verschillende klussen van het hotel. De gast ontvangt bij de receptie een plattegrond zodat hij zelf de weg kan vinden naar de Turkse bakker, kapper, internetcafé of restaurant. Doordat de kamers van Hotel Transvaal niet gehuisvest zijn in één gebouw maar verspreid liggen over de hele wijk, krijgt de hele wijk de status van hotel.
Doorbraken
Milieujongens die het aanleggen met projectontwikkelaars, ambtenaren die onder zeer gevoelig politiek gesternte tot doorbraken weten te komen en eigenwijze projectleiders die dwars door de bedrijfshiërarchie breken om een taai probleem op te lossen. De afgelopen weken heb ik veel met dit soort mensen gesproken, die net als in Transvaal tot bijzondere vernieuwingen kwamen. Ze moesten vaak inventief door de eigen bedrijfscultuur laveren en hun eigen stokpaardjes laten staan. Bovenal moesten zij daarvoor samenwerken met andere organisaties, die totaal andere belangen hadden.
Rode draad bij al deze verhalen was de verbeelding, die aan de macht kwam. Eerst samen dromen over het toekomstperspectief en daarbij ontdekken dat je het over 90 procent wel eens bent, ook al zit je met zeer uiteenlopende belangenbehartigers aan tafel. Blindstaren op tekortkomingen zit ons blijkbaar in het bloed, terwijl je met een focus op wat wél kan zoveel meer mogelijkheden hebt.
Verder dromen
Bij die verbeelding werden letterlijk veel beelden uit de kast gehaald. Dia’s, mooie boekjes met veel foto’s, films met prachtige muziek: alle visuele middelen werden ingezet. Woorden bereiken mensen in hun hoofd, beelden treffen in het hart. Ook bij de uitwerking van de plannen werd weer volop ruimte gegeven aan verbeelding. Met inspiratiebijeenkomsten, prettige lunches en informele gesprekjes konden de betrokkenen verder dromen. Als het proces toch een beetje dreigde in te zakken, kwam een inspirator van buiten een vlammend betoog houden en werd er weer naar films en foto’s gekeken. Zodat iedereen weer precies wist waar ze het voor deden.
“We moeten af van de houding kan niet, mag niet, te ingewikkeld”, zegt Stadslente, een organisatie die op het gebied van stedelijke ontwikkeling professionals wil aansporen tot creativiteit en onorthodoxe maatregelen. “Verbeeld de mooie, leuke en spannende kanten van de stad in plaats van de problemen.” En dat is precies waar het om draait.
Tegenwind
Bijna alle samenwerkingsprojecten hebben op cruciale momenten ook te maken met tegenwind. De politiek draait 180 graden van inzicht, er komen lijken uit de kast of de geldkraan gaat dicht. Dan blijkt dat er extra veel creativiteit nodig is om het project toch overeind te houden. Bij een van de projecten die in het water dreigde te vallen door hevige maatschappelijke kritiek, werd een groep journalisten uitgenodigd om de meningen van de diverse hoofdrolspelers te horen over de gerezen obstakels. Op een bootje – zo kon niemand weg.
Een verblijf op het water biedt veel gelegenheid tot blikverruiming, nog los van het feit dat al varend iedereen in een welwillende stemming raakt. En dan zetten ook de meest verstokte critici hun stokpaardjes overboord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten