De (on)macht van de ouders

Onze schooldirecteur gaf opvallende cadeaus aan haar medewerkers, zoals een spiritueel ontwikkelingsspel en engeltjeskaarten om je tot verheven gedachten te inspireren. Het nieuwskrantje schreef ze vol met zweverige teksten over samen school zijn. Bij de entree liet ze een spiegel hangen, opdat iedereen meteen kon checken of er wel een glimlach op zijn/haar gezicht getoverd stond, want dat bracht toch zoveel positieve energie.

Goede intenties genoeg zou je zeggen. Daarom was het des te merkwaardiger dat deze vrouw later ontmaskerd werd als de directeur der dubbelhartigheid. Naar buiten toe inderdaad een stralende glimlach op haar gezicht gebeiteld, naar binnen toe een keiharde juffrouw Bulstronk. Talrijke personeelswisselingen, tweespalt in het onderwijsteam, een onveilig schoolklimaat en grote leerachterstanden bij leerlingen in de hoogste klassen: toen ze vorig jaar zelf tot vertrek gedwongen werd, bleek ze een spoor van ellende achter te laten op onze school.

Als ouders voelen wij ons bij dat drama volkomen door de gebeurtenissen overvallen. Dat het niet lekker liep op school, was wel duidelijk: de ene na de andere docent zat overspannen thuis. Maar onze kinderen hadden en hébben het uitstekend naar hun zin op deze school en hun leerprestaties hebben er nooit onder geleden.

Misleid
Al is het alweer een jaar geleden dat de school ineens in een ernstige crisis belandde, toch voel ik me nog steeds misleid door de gang van zaken. De toenmalige MR die blijkbaar niets in de gaten had, het schoolbestuur dat veel te laks was, de onderwijsinspectie die de school links liet liggen. Inmiddels hebben vrijwel alle betrokkenen het boetekleed daarover aangetrokken, maar dat het zo ver kon komen, is dieptriest. Een school die in een heleboel opzichten uiterst kansrijk is, kan in dit land zomaar ontsporen omdat de ene na de andere instantie zich aan echte verantwoordelijkheid kan onttrekken.

En dat is linke soep, zeker omdat dit kabinet het idee huldigt dat scholen zélf hun verantwoordelijkheid moeten nemen. De controle moet mede komen van de zogeheten stakeholders van de school: de kinderen, het personeel, de gemeente en niet in de laatste plaats wij dus, de ouders. Maar wat voor macht heb je als ouders als je niet weet wat er in een school precies speelt en de negatieve informatie je systematisch onthouden wordt? Als je, wanneer je bijvoorbeeld informeert waarom een leerkracht onvrijwillig vertrekt, de deur gewezen wordt omdat daar uit privacy-overwegingen geen mededelingen over worden gedaan?

Ideaalbeeld
Het kabinet koestert een ideaalbeeld van mondige, zelfbewuste ouders, die doelgericht en rationeel een school uitkiezen, die bij hun kind past. Wijzelf hebben inderdaad ons flink best gedaan om diverse scholen met elkaar te vergelijken en een zorgvuldige keuze te maken. Maar de verhalen van schooldirecteuren zijn overal uiterst positief. Onze citoscores zijn bij ons bovengemiddeld! Wij maken werk van interconfessioneel onderwijs door niet alleen een kerk te bezoeken, maar ook een moskee en een hindoetempel! Wij betrekken ouders sterk bij onze activiteiten! En de verhalen van ouders met kinderen op die scholen zijn al even ronkend. Want wie geeft toe bij nader inzien een slechte keus te hebben gemaakt?

Aangezien we in ieder geval een buurtschool wilden, hadden we in de praktijk de keuze uit vier scholen. Maar één school vonden we veel te elitair en de andere veel te streng (áls je daar al toegelaten zou worden; hier in de buurt gaat het verhaal rond dat je kind al tijdens de zwangerschap opgegeven moet worden vanwege de lange wachtlijst). De twee overgebleven scholen waren beiden in onze ogen goed. Maar uiteindelijk werd de keus sterk bepaald door een hele pragmatische omstandigheid: de school waar we ook een plaats wisten te verwerven bij de naschoolse opvang, die won.

Door de lange wachtlijsten voor scholen heb je inmiddels in deze wijk helemaal geen keus meer. Los van de naschoolse opvang moet je gewoon blij zijn dat je kind op een school wordt toegelaten. Keuzevrijheid wordt zo wel een erg uitgehold begrip. En ook als het slecht gaat op een school, heb je in de praktijk nauwelijks de mogelijkheid om bij een andere school aan te kloppen.

Nu maar hopen dus dat we nu wél een goeie schooldirecteur krijgen, die ook ouders toelaat tot de school. Eventuele zweverigheid nemen we op de koop toe.