Kinderfeestje

Mama 1 knipoogt met een veelbetekenende Ik-weet-wat-het-is-blik en wenst ons veel sterkte.
Papa 2 informeert hoe wij dochterlief denken te vervoeren, want zijn vrouw is 'nogal bezorgd'.
Mama 3 vraagt of we alsjeblieft willen bellen als het feestje uitloopt, want anders maakt ze zich zo ongerust.
Mama 4 geeft voor de zekerheid een pilletje tegen wagenziekte mee.


Lieve help!!! Ik dacht dat we een eenvoudig kinderfeestje hadden georganiseerd, maar nu krijg ik het opeens Spaans benauwd. Wij staan voor de uitdaging om al die lieve bloedjes van kinderen een geweldige middag te bezorgen in een speelparadijs, maar vooral ook veilig en tijdig thuis te krijgen.

De papa's en mama's zijn nog niet de straat uit, of een aantal kinderen slaat volkomen op tilt. Eén steekt onverwachts de straat over zonder links en rechts te kijken. Een ander blijkt een geniale bommenwerper te zijn, die in de auto alle voorbijgangers overhoop schiet. Virtueel gelukkig. Nummer drie heeft een geweldige krijsstem, die hij op de achterbank aan een ultieme test onderwerpt. Mijn standaardtruc in de auto om de gemoederen te bedaren - snel een CD met kinderverhaaltjes aanzetten - mist dit keer volkomen zijn doel. Als er ook nog een stel motorrijders met grommende motoren achter me staat te wachten bij het verkeerslicht, raak ik de kluts kwijt en neem prompt een verkeerde afslag.

Even later weten we de kinderen toch binnen te loodsen in het speelparadijs. Zeg ik speelparadijs? Noem het gerust een kolkende heksenketel. De medewerkers van de kindervermaakindustrie vertrekken echter geen spier en wijzen ons geroutineerd een lange tafel toe, midden tussen andere kinderpartijtjes. Overal om ons heen storten kinderen zich gillend op hun versierde cakejes en pannenkoeken. De etenswaren vliegen al spoedig vrolijk in het rond. Her en der kieperen glazen gifgroene limonade om en veranderen de tafels in een plakkerige stukken meubilair.

Vooral RRRUSTIGGG blijven, maar hoe? Met enige afgunst kijk ik toe hoe een moeder van een naburige tafel dit aanpakt. De pannenkoek die met de stroopkant op het tapijt is gevallen, legt ze koelbloedig weer terug op het bordje van het huilende kind. Ze plukt er hier en daar nog wat viezigheid uit, maar het kind houdt zich weer koest en hervat het eten alsof er niets gebeurd is. Als de kinderen enkele minuten later weer stuiterend richting ballenbak te rennen, blijft er een grote puinhoop van poedersuiker, bijna volle bakjes friet en een met rommel bezaaide vloer achter. Nog steeds doet ze alsof er niets aan de hand is.

Onze kids zijn niet zo van het eten - de een krijgt plotseling buikpijn en een paar anderen lusten geen chips of spekjes. Wij blijven met bijna onaangeroerde bordjes zitten. Wie zei er dat alle kinderen ten allen tijde van friet houden?? Drinken, daar houden ze gelukkig wel van. En dus sleept Willem moedig de ene kan ranja na de andere aan. Warm krijgen ze het wel, want ze springen en rennen als jonge hondjes heen en weer.

Als de andere kinderfeestjes ten einde lopen, hebben onze kinderen enige tijd het speelrijk bijna alleen. Ze krijgen er geen genoeg van. Yep, dit gaat goed! Zelfs de buikpijn bij onze jonge gast verdwijnt weer net zo snel als het is opgekomen. Bij nader inzien heeft ze toch wel heel veel trek en begint alsnog om snoep en ijsjes te bedelen.

Bijna sluitingstijd. Het valt niet mee om ze uit het klimrek weer de auto in te praten voor de terugtocht. Met verhitte gezichten en natte nekhaartjes koersen we uiteindelijk toch op huis aan. Ditmaal zijn ze erg rustig. Maar ze hebben het allemaal gewéldig gevonden. En we weten ze ook nog volkomen Veilig en Tijdig bij hun papa en mama af te leveren. Pfff, missie geslaagd!

Een moeder neemt haar uitgetelde dochter blijmoedig in ontvangst. Relaxed. Zij wel. "Ja, ik weet wat het is", glimlacht ze.