Schuren, zemen, wassen, poetsen, opruimen en sjouwen. Als je veel van dit soort klusjes doet op een dag, zou dat toch het hoofd vrij moeten maken voor het ontwikkelen van briljante ideeën. Maar niks hoor. Hoogstens ontstaat er voortschrijdend inzicht hoe ik het aantal tassen nóg verder kan terugbrengen. Of ik perfectioneer het systeem om nóóit met lege handen de trappen op- en af te lopen: overgebleven tegeltjes naar de vliering, vers gewassen poetsdoeken en dozen met keukenspullen weer naar beneden.
Ondertussen doe ik toch wel enkele verrassende ontdekkingen. Dat ik best kan leven met minder dan dertig kruidenpotjes, bijvoorbeeld. Of dat de deur van de kelderkast helemaal niet opnieuw geschilderd hoeft te worden, maar dat een grondige schoonmaak afdoende is. En ik herontdek de Wet van Behoud van Stof. Naarmate je het aan de ene kant meer weghaalt, wolkt het aan de andere kant des te sterker naar boven.
En dan is er ook nog volop gelegenheid om ons te verbazen over ons eigen gedrag. Want we houden ons na de grote verbouwing al lang niet meer alleen bezig met het grote ontstofwerk, maar we vinden onszelf ook terug zilverpoetsdoek of met naald en draad om oude poppenkastpoppen te repareren. Nu we toch bezig zijn, sorteren we ook de stapels achterstallige administratie en ruimen vergeten archiefdozen op. Met als resultaat dat we om de twee dagen nieuwe tassen oud papier bij de container afleveren.
Gelukkig vinden de jongens het allemaal prachtig. Jasper wil nog meer naaiklusjes. Niels huppelt mee naar de afvalcontainers. En beiden vonden het verwijderen van de oude vloerbedekking van de trap het allerleukste wat op die vakantiedag te doen was geweest. Morgen willen ze wéér klusjesdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten