Iedere keer dat we naar haar toe gaan, voel ik een steen in mijn maag. Het is telkens weer spannend hoe we haar aantreffen. De ene keer kan ze vanwege de benauwdheid nauwelijks praten, de andere keer vertelt ze voluit.Vandaag was het één van de goede dagen. Dankzij extra medicijnen is ze nu een stuk kalmer en kan ze goed praten. Rust om weer te gaan puzzelen heeft ze nog niet, maar ze is vast van plan naar kabbelende zweefmuziek te luisteren, waarop een heleboel vogelgeluidjes te horen zijn. Af en toe leest ze een gedicht uit het bundeltje op haar nachtkastje.
In de goudgeel verlichte kamer halen we herinneringen op aan vroeger. Over onze tuin, waarin op een prominente plek een roze stamroos altijd overdadig stond te bloeien. Roze is haar lievelingskleur. Het lieveheersbeestje haar favoriete dier.
Een verpleegkundige heeft onlangs een uur lang haar voeten gemasseerd, zodat ze uiteindelijk rustig in slaap viel. Anderen zitten in haar moeilijke uren aan haar bed om haar bij te staan en te kalmeren. "Ik wist niet dat mensen zo lief konden zijn", zegt ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten