Een glas frisdrank met heel veel ijsklontjes erin overstroomt niet als de klontjes gesmolten zijn. Waarom zou de zeespiegel dan wel zoveel stijgen door het smelten van de Noordpool?
Al Gore schudt de wereld wakker met zijn An Inconvenient Truth. In zijn film adviseert hij de kijkers de thermostaat twee graden lager te zetten. Maar zelf kwam Gore onlangs in het nieuws, omdat hij op zijn landgoed twintig (!) keer zoveel stroom gebruikt dan de gemiddelde Nederlander. Dat is trouwens ook altijd nog acht keer meer dan de gemiddelde Amerikaan.
Het zijn dit soort ongemakkelijkheden die mij voortdurend aan het twijfelen brengen of het nu echt zo ernstig is gesteld met het broeikaseffect en of het überhaupt wel zin heeft om mijn gedrag aan te passen. De thermostaat een paar graden lager zetten lijkt mij zo weinig zoden aan de dijk zetten als het om mij heen de normaalste zaak van de wereld is om niet één keer op wintersport te gaan, maar wel drie of zelfs vier keer per jaar. Als het heel gewoon is om een weekje op zonvakantie te gaan in Kenia ('net zo goedkoop als Turkije') zonder gewetensbezwaren over je ecologische footprint. Of als de boodschapper van de ongemakkelijke waarheid zelf niet eens aan energiebesparing doet.
Nu is het wijzen naar anderen die hun verantwoordelijkheid niet nemen, geen excuus om zelf dan ook maar niets te doen. Toch mis ik een breed gedragen gevoel van betrokkenheid bij de wereld. Natuurlijk zijn er wel aardige kleinschalige en goedbedoelde initiatieven, maar waarom let niemand op de enorme hoeveelheden papier die verbruikt worden (een beetje ministerie verbruikt al gauw 2500 bomen per jaar...)? Waarom wordt er zo ongelooflijk veel verpakkingsmateriaal versleten? En waarom laten mensen milieu-overwegingen zo weinig meespelen in hun aankoopbeslissingen voor alweer een whirlpool of electronisch bedienbare tuinvijver?
Waarschuwingen dat het nu echt de verkeerde kant op gaat, zijn er inmiddels genoeg. Niet alleen wat klimaatverandering betreft, maar ook met het verlies aan biodiversiteit. Dat er binnenkort geen schol verkocht wordt in de supermarkt is ronduit alarmerend. Niet omdat ik persoonlijk die vis zal missen in de supermarktschappen, maar omdat we dus gewoon doorgegaan zijn met roofbouw plegen.
Het linke is dat je je ontzettend machteloos gaat voelen als je over dit soort grote thema's nadenkt en dan helemaal niet meer in actie komt. De overheid begrijpt dat ook en stimuleert ons nu om vooral met kleine behapbare stukjes duurzaam gedrag aan de slag te gaan. Draagvlak kweken, heet dat. En nu ook mét hulp van Al Gore.
Toch maar de thermostaat een paar graden lager zetten, dus.
(Als de klimaatverandering doorzet, verbruiken we hier in Nederland sowieso veel minder energie. En we hoeven niet meer naar zuidelijke landen te vliegen om van het lekkere warme weer te genieten. Daar hoor je nou ook nooit iemand over!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten