We hebben voor hem menig traantje weggepinkt en op andere momenten ons het apezuur gelachen. Na vele jaren bouw je toch een emotionele band op met elkaar. Al moet gezegd worden dat Willem en ik de laatste jaren niet zoveel meer naar hem omkeken. Dat hij inmiddels rare rondingen had gekregen, viel ons zelfs niet eens meer op. Maar ons gebrek aan aandacht werd wel goed gemaakt door de kinderen met hun nimmer aflatende belangstelling voor Buurman en Buurman en de Funniest Homevideo's.
Na dik zestien jaar trouwe dienst gaf onze huisvriend gisteren ineens de geest. Net na het inschakelen begon hij ineens vreselijk te storen en gaf plotseling een harde klap. In de kamer hing een grote blauwe stinkende rookwolk. Als antiheld in een funniest homevideo zou hij het goed doen! Minder grappig was zijn doordringende chemische lucht, dus Willem zette hem zonder pardon buiten. Voor het eerst in zijn leven bracht hij een nacht op de keien door.
Ikzelf heb nog met enige weemoed teruggedacht aan het moment dat we hem voor het eerst in huis kregen. Wat was hij toen nog mooi, nieuw en veelbelovend! In het begon stond hij nog op een grijze postkist, want een officieel meubeltje hadden we nog niet. Maar we waren wel trots op hem, want hij had een picture-in-picture-systeem. In blauwgekaderde hokjes kon je zien wat er op een andere zender uitgezonden werd. Ik geloof dat we alleen het eerste jaar deze noviteit wel eens gebruikt hebben, daarna was de lol eraf.
Vandaag heeft hij zijn laatste rustplaats gekregen in een gemeentelijke container. Vlak daarvoor zorgde hij nog voor een spectaculaire groet door met een grote klap uiteen te spatten in de afvalbak. Voor kleine en grote mannen altijd een prachtig schouwspel. Een passend einde voor een beeldbuis.
