Als Barcelona niet de duizelingwekkende bouwwerken van Antonio Gaudí binnen zijn stadsgrenzen had gehad, zou het stadsbestuur ze alsnog moeten laten bouwen. Want al is Barcelona van zichzelf al een mooie stad, de aanwezigheid van de architectonische hoogstandjes van Gaudí maken de stad tot een topbelevenis.
Ook als je voor de tweede keer in Parc Guell rondwandelt, zoals ik afgelopen weekeinde, raak je opnieuw betoverd door Gaudi's vernieuwingsdrang en zijn lef om zijn fantasie alle ruimte te geven.
Met zijn creativiteit heeft hij zijn opdrachtgevers tot wanhoop gedreven, omdat menig bouwwerk onbetaalbaar dreigde te worden. En voor de vaklui die zijn scheppingen daadwerkelijk moesten neerzetten, zal hij ook wel onuitstaanbaar zijn geweest. Maar dat heeft Gaudí er niet van weerhouden om door te gaan met zijn ogenschijnlijk onmogelijke projecten. Een ruggengraat van een prehistorisch reptiel als basis voor een rondlopende trap! Een rode drakenrug als dak van Casa Battló! Walvisgewelven als ondersteuning van het dak!
Toch heb je als toeschouwer het dat-kan-ik-ook-gevoel als je zijn kleurrijke mozaieken ziet. De stukgeslagen tegeltjes en flessenhalsen - recycling avant la lettre - die hij daarin verwerkte, zijn gemakkelijk voorhanden. En de vormgeving lijkt ook niet al te moeilijk.
Misschien is dat ook een verklaring waarom de bouwwerken van Gaudí zo'n geweldige aantrekkingskracht hebben op bezoekers van Barcelona. Je voelt in jezelf de drang ontspruiten om ook weer met kleuren, stukjes mozaïek en glas aan de slag te gaan. Het Bob-Ross-gevoel van een lovely verfstreekje hier en een happy little tree daar.
Gaudí wekt met zijn fantasievolle architectuur de creativiteit op van zijn toeschouwers. Dat is pas echt magie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten