Er bestaat leed dat je echt overkomt en leed dat je jezelf aandoet. Dat bleek tijdens ons verblijf op het Griekse eiland Kos, enkele jaren geleden.
We hadden heerlijk vakantieweer, we verbleven op een prachtig mediterraan eiland en alle bloemen precies op dat moment in bloei. De appartementen waren ook mooi. Van de buitenkant tenminste, van de binnenkant waren ze wel wat klein. Eigenlijk alleen bedoeld om erin te slapen. Maar de Grieken leven vooral buiten, hield de hostess ons vrolijk voor.
Onze eerste dag verliep prima. Totdat onze zesjarige zoon Jasper begon te klagen over een klein wondje op zijn voet. Een alledaags schaafwondje, opgelopen in Nederland, dat aanvankelijk weinig voorstelde. Maar nu werd het plekje al snel roder en roder. Jasper begon te strompelen. 's Avonds klaagde hij dat hij niet kon slapen van de pijn.
Die nacht hield de opgezette rode rand rondom het wondje mij eveneens urenlang wakker. Streptokokken? Een abces? Subtropische bacteriën, waar West-Europeanen niet tegenop gewassen zijn? Dat betekent vast een langdurige behandeling, piekerde ik. Wat voor een ziekenhuis heeft dit mini-eilandje eigenlijk? Zijn de doktoren hier wel bekwaam? Wanneer kunnen we zo snel mogelijk terugvliegen naar Nederland? Met dit soort gedachten kun je jezelf 's nachts helemaal gek maken.
's Ochtends kwam gelukkig al snel de gealarmeerde dokter naar ons slaapvertrek. Een man in een flodderig colbertje, die kennelijk geen drukke praktijk had waar hij snel weer moest verschijnen. Hij constateerde op zwaarmoedige toon een bloedvergiftiging en schreef antibiotica voor uit de zwaarste categorie. Bijkomend probleem: vanwege de medicijnen mocht Jasper niet meer in de zon. Bij dertig graden Celsius moest hij verplicht binnen blijven in een klein hokje: iets ernstigers kun je een kind bijna niet aandoen. Vooral niet als dat hokje een verplicht uitzicht op een aanlokkelijk hemelsblauw zwembad heeft.
We waren blij toen Jasper snel wat opknapte van de medicijnen, want dat gaf ons eindelijk wat bewegingsvrijheid voor een uitstapje. Vol goede moed reden we met een huurautootje naar een oude tempel, waar Hippocrates ooit de grondslag legde voor de westerse geneeskunst. In de oudheid kwamen mensen uit de hele Egeïsche archipel hier naar toe om beter te worden. Zo’n plek zal twee millennia later zijn bijzondere medicinale krachten niet verloren hebben, dachten we nog.
Voor Jasper hoefde het allemaal niet. Met zijn jas dicht geritst zat hij rillerig en slapjes op een bankje in de schaduw, terwijl wij puften in de zon. Omdat hij al enkele dagen niets meer gegeten had, wilde hij uiteindelijk wel een glas jus d'orange te drinken. Goed teken, dachten we bij de bestelling van een megabeker versgeperste vitamines. Nog voordat we de uitgang van het tempelcomplex bereikt hadden, spuugde hij alles weer uit.
Al met al hebben we dagenlang in de zorgen gezeten. Onze tweede zoon Niels (4) is al deze ellende totaal ontgaan. Hij heeft na deze vakantie maandenlang achterop de fiets zijn zelfbedachte 'eilandenlied' gezongen met de zwierige palmbomen van Kos als hoofdthema. Het is de meest geweldige vakantie in zijn jonge-leven-tot-nu toe. Er is vakantieplezier dat je overkomt en vakantieplezier dat je jezelf bezorgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten