Vol spanning kijk ik toe naar de kinderen aan de andere kant van de ruit. Niels wordt niet geselecteerd voor een extra testrondje. Zou hij dan toch goed genoeg zwemmen?
Naast mij staan twee andere moeders al even indringend naar het zwembad te turen. Als er iemand in hun directe omgeving examen moet doen, zitten ze zelf het meeste in spanning, vertellen ze elkaar. Toen manlief zijn rijbewijs moest halen die cruciaal was voor zijn nieuwe baan, had zij de hele nacht niet geslapen, terwijl hij rustig lag te ronken. En nu hopen deze moeders net als ik dat hun kinderen eindelijk goed uit deze testronde komen, zodat ze het examen voor het A-diploma mogen afleggen. "Maar als het nu niet mag, is het niet zo erg", beweert de ene. "Dat ze goed kunnen zwemmen is belangrijker dan het halen van het diploma."
Helemaal waar. Maar ik wil toch dat dat hij nú gaat afzwemmen.
Ik had er de afgelopen weken al helemaal op gerekend dat we het A-diploma tegemoet konden zien. Totdat er ineens bericht kwam van de zwemschool. De school is voor ons per e-mail volledig onbereikbaar (je kunt ze alleen enkele uren per week telefonisch bereiken), maar stuurt sinds kort wel zelf allerlei electronische post naar de ouders. Via het mailtje konden we doorklikken naar het persoonlijke scorebord van Niels op hun website, waar smileys de stand van zaken zichtbaar maakten. Helaas, in het rijtje smileys stonden ook twee gezichtjes die tranen met tuiten huilden. De vijftig meter schoolslag was onvoldoende, net als het in het water springen met badkleding. Wat dat laatste betreft, vraag je je toch af wat daar nou moeilijk aan is. Maar dat terzijde.
Ik heb echt een bloedhekel aan opdringerige ouders die ijverige zwemjuffen lastig vallen. Maar dit keer zag ik mezelf ineens staan aan de rand van het zwembad, dat voor ouders gewoonlijk verboden terrein is. Niels heeft namelijk geen idee wat hij fout doet bij de twee onderdelen, die kennelijk ondermaats zijn. Ik wil toch graag dat hem dit op zijn minst duidelijk gemaakt wordt, zodat ie eraan kan werken.
"O, het valt wel mee", is de laconieke reactie van de zwemjuf. "Bij de schoolslag moet hij alleen maar blijven doorzwemmen, niet onderweg aan de kant gaan hangen, niet te snel gaan en voldoende uitdrijven." Hij hángt nooit aan de kant, zeg ik op iets te verontwaardigde toon. Maar met dat uitdrijven heeft ze een punt. Niels zwemt inderdaad als een jong hondje dat bang is om te verdrinken.
Dan volgt de laatste testronde om te beoordelen welke kinderen klaar zijn voor het A-examen. Het duurt lang. Terwijl de andere kinderen al lang klaar zijn met de zwemles, moet het groepje examenkandidaatjes nog door een zeil met een gat zwemmen en watertrappelen. Niels drijft netjes uit en lijkt zich verder nergens druk om te maken. Het slaat nergens op, maar ik vind dit ontzettend spannend.
Eindelijk het vonnis. Achter het raam liplees ik dat de juffrouw tegen drie kinderen zegt dat zij nog wat langer moeten oefenen. Niels hoort bij het andere groepje. Hij is door!
Niels komt de kleedkamer in, gezicht op onpeilbaar. "Ik moet nog wat langer naar zwemles", zegt hij op een toon alsof het hem weinig kan schelen. Wàt!?? Ik heb toch zelf gezien dat... of toch niet? Nee het mag nog niet, houdt hij vol."Hij mag toch niet diploma zwemmen", zeg ik zuchtend tegen een vader, die mijn teleurgestelde blik ziet. "Grapje!", zegt Niels. "Natuurlijk mag ik afzwemmen!"
Op dat moment herinner ik me weer hoe we enkele maanden geleden met zijn tweeën zagen hoe een jongetje zijn moeder op precies dezelfde manier in de maling nam. Wij moeders, wij zijn pas echt hardleers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten