Ogen in de ruimte

Te zien aan de roze bloesembomen moet het een mooie lentedag geweest zijn, toen de camera's op ons huis gericht werden. Ergens in de ruimte is er op knopjes geklikt zonder dat wij iets in de gaten hadden. De rode zandbak die we toen nog in de tuin hadden staan, is precies zichtbaar. En op één van de vier tuinstoelen zit iemand te lezen. Waarschijnlijk Willem. Het is nog net niet te zien wát hij precies aan het lezen is.

Heel eigenaardig om zo vanuit de ruimte bespied en gefotografeerd te worden. We wisten natuurlijk wel dat satellieten zeer gedetailleerde platen kunnen maken, maar als je het met eigen ogen ziet is het toch verbijsterend. Nu Google Earth sinds kort de resolutie van de afbeeldingen fors verbeterd heeft, staan de huizen en tuinen in onze wijk er ineens haarscherp op.

Wat ook raar is: er staan op deze dag opvallend weinig auto's in de straat geparkeerd. Onze eigen auto staat er niet bij. Waar is die? Waar zijn trouwens de andere mensen? En waarom zitten er niet meer buurtbewoners op deze zonnige dag in hun tuin? De andere tuinen zijn allemaal leeg...

Niet alleen is het verbijsterend om zo een overzichtsbeeld vanuit de lucht te hebben van een zonnige dag, maar het is minstens zo vervreemdend om de eigenaardige stilte en leegte te aanschouwen. Als een stilte voor de storm...

NB: We hebben net ook ons vakantiekasteel in de Ardennen opgesnord via Google Earth. Er zit een hele rare vlek op, alsof iemand moedwillig de afbeelding van dit gebouw beschadigd heeft. Dan dringt het tot ons door: deze vlek is de weerkaatsing van de zon op het glazen dak van de serre! Gelukkig, de ruimte-ogen dringen niet overal toe door!