"Ha, een Botero!'', dacht ik toen medewerkers van de openluchtexpositie Den Haag Sculptuur een monumentaal beeld op het Lange Voorhout installeerden.
De dikke maar gedrongen vormen van zijn beelden zijn immers onmiddellijk herkenbaar. En ik bewaarde uitermate goede herinneringen aan de expositie in het Gemeentemuseum in 2003 (afbeelding rechts). Wat een exotische vrolijkheid, wat een intrigerend inkijkje in het wonderlijke Zuid-Amerikaanse leven van alledag, wat een schrijnende situaties en wat een tederheid riepen die schilderijen op!
Maar het rendez-vous met de beelden van Botero is teleurstellend. De dikke figuren op het Lange Voorhout (afbeelding hieronder) lijken het resultaat van een te vaak toegepast trucje. Er gaat niets sensueels of verleidelijks van uit. Door de gladde afwerking zijn de 'opgepompte' beelden eerder koel en afstandelijk.
Vanwege hun kolossale formaat zijn de beelden wel imposant, maar verder zijn ze zielloos en nietszeggend. Alleen het beeld van de man- en vrouwfiguur tegenover elkaar roept nog wel iets van het eerder
e gevoel van ontroering op.Het gedrongen paard in het midden symboliseert alles. Het is met zijn dikke vormen typisch Boteriaans, maar het veel te kleine hoofd maakt dit dier tot een armzalige karikatuur. Hij kijkt nergens naar en heeft op die manier niets te zoeken op deze plek. Het aandoenlijke werkpaard van de schillenboer dat vorig jaar op vrijwel dezelfde plek stond, had het vorig jaar op deze sjieke locatie nog beter naar zijn zin!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten