Bijna alles lijkt maakbaar in onze moderne samenleving. Met een cholesterolarm leven maken we de kans op hart- en vaatziekten minimaal, we bannen enge ziekmakende beestjes uit en we kunnen ons lichaam verbouwen naar eigen smaak en inzichten. We kunnen kiezen voor het krijgen van kinderen. En als dat niet lukt, krijgen we met IVF nog wat extra kansen.
Pijn poetsen we zoveel mogelijk weg. Tegenwoordig geldt het als onmenselijk en ondragelijk om een barende vrouw pijn te laten lijden. De doktoren beschikken over de middelen om die pijn weg te nemen, dus waarom zouden we die middelen dan niet toepassen?
Ook het stervensproces willen we zoveel mogelijk verzachten. Dan kunnen we kiezen voor euthanasie als we niet de hele lijdensbeker tot de laatste druppel willen leegdrinken. Of voor palliatieve sedatie als de laatste middelen om het leven nog enigszins dragelijk te maken uitgeput zijn.
Als het gaat om keuzes rond kinderen krijgen of sterven, wordt het er emotioneel ondertussen niet gemakkelijker op. Iedereen sterft het liefst vredig en op een natuurlijke manier, alsof je zachtjes in slaap valt. Maar zo gaat het niet altijd. Het is heel zwaar als je voor je eigen dood keuzes moet maken of het moment moet aanwijzen. Als dat moment al bepaald kan worden, want het stervensproces heeft zijn eigen ritme.
Leed is er, hoe dan ook. Met pijn word je op de wereld gezet, met pijn ga je ook weer weg. Zelfs bij de wens om een zachte dood ontkomen we niet aan harde keuzes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten