Keuzevrijheid

"Heeft ie vandaag nou school of niet?"

Het zou vanzelfsprekend moeten zijn dat zesjarige kinderen gewoon iedere dag naar school gaan, maar dat is het op onze school op dit moment bepaald niet. Niels heeft in mei vrijwel nauwelijks les. Behalve twee weken mei-vakantie en de vaste vrije dagen op Hemelvaart en Pinksteren waren er ook nog drie vrije dagen vanwege het recht op ATV-dagen. Van de leerkrachten wel te verstaan; niet van de ouders, van wie velen deze maand dan ook behoorlijk in verwarring zijn. Mei is een rampmaand voor werkende ouders, schrijft Intermediair deze week. En inderdaad. Ik heb 's ochtends al menige moeder tegen haar kroost horen zeggen dat ze maar mee moeten naar haar werk, omdat de schooldeuren voor de laagste groepen weer gesloten waren.

Theoretisch zou je als ouders kunnen besluiten de kinderen naar een andere school te brengen, die er een minder grillig vrije-dagen-beleid op na houdt. De kinderen iedere vrijdagmiddag vrij lijkt mij bijvoorbeeld stukken beter te organiseren voor ouders. Maar ja, dat doet vermoedelijk geen mens. Overstappen naar een andere school is voor kinderen ingrijpend, dus daar zijn gewichtiger redenen voor nodig dan het kunst- en vliegwerk dat ouders noodgedwongen moeten uithalen. Als je al op een andere school terecht kunt trouwens, want dat is in onze buurt bepaald geen vanzelfsprekendheid.

Keuzevrijheid in het onderwijs is dus niet zaligmakend. Dat is evenmin het geval voor vele andere diensten, die inmiddels aan de wetten van de marktwerking overgeleverd zijn. De banken bijvoorbeeld. Zouden er veel Postbank-klanten overstappen naar een andere bank, omdat ze zich niet thuisvoelen bij de ING? En waar moeten onzeker geworden ABN-Amro-klanten dan terecht?

Het kabinet heeft het woord privatisering taboe verklaard, stond deze week in NRC Next. Dan denken wij als burgers teveel aan vette auto's en dikke salarissen. En dat is niet de bedoeling. Liever spreekt men daarom over keuzevrijheid in de zorg. Maar als klant wil je gewoon een relatie opbouwen met een dienstverlener. Dat geldt zeker als het gaat om onderwijs of gezondheidszorg. Liever een goede verstandhouding met een vaste arts dan elke keer een nieuwe. Dan maar een stuk minder keuzevrijheid.