Het convent langs het strand, waar onze trainingen plaatsvonden.Een van de gedenkwaardigste gebeurtenissen op de CREA Conference in de Italiaanse badplaats Sestri Levante was onze ontmoeting met Pascal en zijn wonderbaarlijke verhalen. Hij bracht ons in grote verwarring, maar bood met zijn eigenzinnige gedrag ook een onverwacht inzicht.
Samen met een internationaal gezelschap van trainers en innovators volgde ik de afgelopen dagen het programma over Creative Problem Solving, een stappenplan om creatief te denken. We waren al een half dagdeel bezig met deze training, toen Pascal zich bij ons voegde als deelnemer. Hij vertelde dat hij tijdens zijn treinreis opgehouden was bij de grens, zodat hij veel te laat op de conferentie arriveerde. Kan gebeuren, dachten we nog.
Bij de volgende bijeenkomst was iedereen op tijd aanwezig, behalve Pascal. Onze trainers hadden met de groep afgesproken dat iedere laatkomer een zeer overdreven verhaal moest vertellen over de reden van de late komst. Pascal aarzelde even toen hij dat hoorde en vertelde vervolgens een fabelachtig verhaal over een visioen op het strand, dat hij geprobeerd had in foto's vast te leggen. We moesten lachen om zijn verhaal, maar met zijn opmerking "I can show you the pictures!" bracht hij ons toch even in verwarring.
De volgende dag was Pascal weer te laat. De ergernis in de groep groeide. Eén keer te laat komen viel nog te billijken, maar twee keer is ronduit irritant. Wederom vertelde Pascal een merkwaardig verhaal, dit keer over een steen die hem aangesproken had. Tot onze stomme verbazing toonde hij in zijn hand de betreffende steen, waarmee hij in contact gekomen zou zijn. Was Pascal een wonderbaarlijke toneelspeler? Of iemand die overdreven veel aandacht nodig had?
Zoals inmiddels te verwachten viel, was Pascal op de derde bijeenkomst opnieuw te laat. Hij brak met opzet de regels! Hij had ditmaal enkele margrieten in zijn hand. Hij vertelde hoe de bloemen hem onderweg aangesproken hadden om geplukt te worden. Hij gaf ze aan onze drie trainers, die ze glimlachend in ontvangst namen.
Bij de afscheidsceremonie dankte Pascal ons voor het geduld dat we met hem hadden gehad, want hij wist ook wel dat hij zich op een onalledaagse manier gedroeg. Met zijn verhalen wilde hij voor kleine sprankelende vonkjes zorgen, legde hij uit. Dat kon onze groep toch waarderen. Blijf alsjeblieft met stenen en bloemen praten, wensten enkele deelnemers hem toe.
Ik realiseerde me gaandeweg dat Pascal precies liet zien waarvoor we allemaal bij CREA waren: leren om ons oordeel uit te stellen, bewust regels te doorbreken en ons open te stellen voor onverwachte vonkjes. Dankjewel Pascal.
Verder lezen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten