De giforanje welpjes en de toiletverfrisserblauwe smurfen zijn inmiddels massaal in vuilniszakken gedumpt, net zoals hun glinsterende folieverpakkingen.
"Wie deze speelgoedjes verzamelt, draagt dus bij aan de productie van nodeloze milieuvervuilende producten", had ik thuis gezegd. Die redenering had naar mijn idee best indruk gemaakt op onze kinderen. Zeker toen ze op Koninginnedag massa's smoezelige welpjes in de verkoop zagen liggen, die niemand meer wilde hebben.
Maar nu is er een nieuwe ronde met cadeautjes, die niemand nog kan ontgaan. Gisteren werd ik bij de supermarkt aangeklampt door een stuk of vijftien jongetjes, die bij de uitgang allemaal om voetbalplaatjes smeekten. Onze eigen jongens vallen helemaal in de doelgroepleeftijd, maar ik had ze nog geen woord horen spreken over de voetbalplaatjes. Heel argeloos dacht ik dus dat ik de kaartjes wel aan deze bedelaartjes kon verstrekken. Al zat ik me wel af te vragen hoe ik dat in hemelsnaam aan moest pakken zonder door de hele kudde belaagd te worden. Afspraken wie de plaatjes als eerste toekwam hadden ze overduidelijk nog niet gemaakt.
Het was een klasgenoot van Jasper die me erop wees dat Jasper de voetbalplaatjes misschien toch wel zou willen hebben. Ik besloot de kaartjes nog maar even in mijn zak te houden. Dat was geen gekke gedachte. Toen ik de kinderen over de voetbalplaatjes vertelde, sprongen ze een gat in de lucht. Nog dezelfde dag kochten ze het bijbehorende album. En opmerkelijker nog, ik hoorde Niels ook plechtig verklaren dat NEC zijn lievelingsclub was. Omdat die voetbalmannen er op de fotootjes er zo gezellig uitzien. Hij kon zich in ieder geval met geen mogelijkheid indenken dat iemand van De Graafschap kon houden. De Graafschap lijkt op De Begraafschap.
Vandaag hebben onze kinderen zelf de aanval op nog meer voetbalplaatjes geopend. Het ruilen, handelen en bedelen gaat ze verbazingwekkend goed af. Het boek is alweer voor de helft gevuld en gaat 's nachts mee naar bed. Geen wonder, want geen enkele jongen op het schoolplein kan zich nog aan het dealen onttrekken. Ruilexemplaren zijn daarom minstens zo geliefd.
Deze schoolpleinbiotoop met zijn eigen wetten en regels vind ik fascinerend. De ruilafspraken die gemaakt worden rondom zeer gewilde kaartjes, bijvoorbeeld. Of de rol van de meisjes, die nog wel toegelaten worden tot de supermarkt. Zij genieten daarmee het voorrecht om direct bij de kassa de klanten al van hun voetbalkaartjes te ontdoen. Het is een kwestie van tijd voordat een slimme jongen deze meisjes voor zijn karretje gaat spannen. Zo'n nationale verzamelhonger haalt allerlei onverwachte talenten in een mens naar boven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten