Het beslissende moment

Op de avond dat mijn moeder vorig jaar overleed, stond in mijn agenda de eerste bijeenkomst van de Masterclass Reportageschrijven gepland onder leiding van journalist Gerard van Westerloo. Voor die avond meldde ik mij uiteraard af. Maar de week daarna was ik er wel bij, tot grote verwondering van Van Westerloo.

Later raakte ik met hem in gesprek over overleden moeders. Toen vertelde Van Westerloo dat hij na de dood van zijn moeder besloten had om haar levensverhaal uit te zoeken en op te schrijven. Ze bleek een geheime levensgeschiedenis te hebben. Het boek dat hieruit voortvloeide, draagt haar naam: Roosje.

Ik weet niet precies wanneer mijn interesse in levensverhalen is begonnen, maar dit verhaal van Van Westerloo vond ik wel fascinerend. Al langer liep ik met het idee rond om zelf ook iets met levensverhalen te doen, maar ik wist niet wat. Ik zag een vacature voor vrijwilligerswerk bij een organisatie die zich ten doel stelde om levensverhalen als een vorm van geschiedschrijving voor het nageslacht te bewaren. Maar ik ontving nooit een reactie op mijn aanmelding.

Afgelopen zomer las ik een boek van een vrouw, die ook haar moeder heeft verloren. Voor haar veertigste verjaardag nodigde de schrijfster haar eigen vriendinnen uit om fragmenten uit haar eigen levensverhaal aan haar te vertellen. Ze had haar vriendinnen daar hard voor nodig, want haar moeder kon die rol niet meer vervullen. Deze boekpassage greep me zeer aan.

Vervolgens liet het idee om levensverhalen te schrijven, me niet meer los. Plotseling ontdekte ik in mijn omgeving dat veel meer mensen hierin geinteresseerd zijn. Sommigen hebben de behoefte om hun eigen levensverhaal te bewaren of om het doorgeven aan de volgende generatie en andere dierbaren. Maar ook zonen en dochters blijken behoefte te hebben om meer te weten van het leven van hun ouders. Ik hoorde het verhaal van een dochter, die zeer ontroerd was toen ze bij het opruimen van de spulletjes van haar overleden moeder ineens een onbekend dagboekje vond. Daarin had haar moeder de gebeurtenissen rondom haar geboorte genoteerd.

Boeken met levensverhalen zijn prachtige geschenken, die zowel door de ontvanger als door de volgende generatie gekoesterd worden. "Herinneringen maken, dat is waar het om draait", zei mijn schoonzus. Van het opschrijven van deze verhalen kan ik mijn werk kan maken, bedacht ik. Dat was het beslissende moment.

Daarna ging het heel snel. Iedere dag groeide mijn bedrijf in mijn hoofd. Ik kreeg zoveel ideeën en impulsen, dat ik voortdurend in een staat van opwinding verkeerde. Enkele dagen na de eerste invallen maakte ik al de eerste versie van mijn ondernemersplan. Een week later koos ik met Willem de bedrijfsnaam en legde hij voor mij de bijbehorende websitenaam vast.

Enkele maanden geleden had ik geen enkel voornemen om zelfstandig ondernemer te worden. Nu ben ik eigenaar van Verhaallijnen. Een prachtige start van het nieuwe jaar!