Zeker, het was opnieuw een kerstfeest-anders-dan-anders. Vorig jaar zonder onze vader, dit jaar ook zonder onze moeder. Geen traditionele kerstschotels van haar hand, geen hazenpeper waar ze zelf niet van at, zelfs geen stoofpeertjes. Geen lange sessies in de keuken bij de voorbereiding en het opruimen achteraf. Geen vader, die een fles rode Bordeaux opentrekt.
Wel vruchtenbowl uit de glazen schaal die we na jaren in hun oude berging teruggevonden hebben. En een paarse batiklap met goudkleurige pauwen als tafelkleed, die zij ooit op hun reis naar Indonesië meegenomen hebben, maar altijd in de kast hebben laten liggen.
We hebben de oude foto's van hun reizen bekeken naar alle uithoeken van de wereld: Vietnam en Indonesië, Zuid-Afrika, zo'n beetje het hele midden-oosten en Oost-Europa. Op één van die foto's zagen we het Indonesische werkplaatsje terug waar die batiklap vermoedelijk gemaakt is. Foto's van gelukkiger tijden, die de trieste beelden van de afgelopen twee jaar in mijn geheugen wat verdringen.
Kerst vieren is zoeken naar nieuwe tradities. En tegelijkertijd in sommige opzichten vasthouden aan de oude.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten