De morsesignalen van het halkastje

Mimi is een hoogbejaarde vrouw, die na het overlijden van haar man alleen in een appartement woont. Haar dochters zijn bezorgd om haar. Kan ze zich wel redden, zo alleen? Wie kan ze te hulp roepen als ze in de problemen komt?

Diverse keren hebben haar dochters erop aangedrongen dat ze een alarmeringsapparaatje laat aanbrengen. Mimi gelooft er niet in. Hoe kan een hulpverlener haar nou snel komen helpen als haar iets overkomt? Ze hoort zoveel slechte verhalen over de thuiszorg. En bovendien moet ze de hele dag met dat apparaatje om haar nek lopen. Ze piekert er niet over.

Op een nacht klimt ze haar bed uit, omdat ze naar de wc moet. In de badkamer struikelt ze. Daar ligt ze, midden in de nacht, op de granieten badkamervloer. Met geen mogelijkheid kan ze zelf overeind komen. Ze dwingt zichzelf rustig te blijven. Niet in paniek raken nu, houdt ze zichzelf voor.

Ze weet dat ze weg moet van de koude vloer, omdat ze anders onderkoeld raakt. Heel langzaam weet ze naar de deur te schuiven. Centimeter voor centimeter nadert ze de vloer naar het halletje, waar een tapijt op de vloer ligt.

Als ze haar doel bereikt heeft, ziet ze boven haar hoofd enkele jassen aan de kapstok hangen. Ze weet haar wandelstok te grijpen om de jassen naar beneden te trekken. Ze moet zwaar boven haar macht kracht zetten, maar het lukt. Eén voor één vallen de jassen naar beneden. Met veel moeite weet ze een paar jassen over haar lijf te leggen, zodat ze zich warm kan houden.

Er verstrijken enkele uren. Zou het al ochtend zijn? Alles is volledig stil om haar heen. Ze roept om hulp, maar ze hoort hoe haar iele stem niet ver reikt. Dan ziet ze het halkastje staan. Misschien kan ze met de deurtjes klepperen om de aandacht te trekken. Eindeloos klapt ze de deurtjes open en dicht. Maar niemand reageert.

Mimi is ten einde raad. Plotseling krijgt ze een nieuwe ingeving. Ze besluit om met de deurtjes een ritme te klappen: kort-kort-kort-lang-lang-lang-kort-kort-kort. Voor kenners van morse is dat het SOS-signaal. Er lijkt niets te gebeuren. De buren reageren niet, de boven- en benedenburen evenmin.

Mimi blijft de deurtjes heen en weer klapperen. Plotseling hoort ze dat iemand het klepje van haar brievenbus oplicht. "Er is hulp in aantocht!", roept een onbekende door het gat. Een half uur daarna breekt de politie de deur van haar appartement open. Mimi voelt zich uitgeput van de zware nacht, maar ze leeft nog.

De man die haar signalen opgevangen had, was een bezoeker van het appartementencomplex, zo hoort ze later. Net als Mimi heeft hij in zijn jeugd bij de padvinders gezeten. Hij onderzocht waar het geluid vandaan kwam en belde ogenblikkelijk naar 112.

Haar dochters zijn later helemaal ondersteboven van de gebeurtenissen. Maar ze zijn ook vol trots op haar inventiviteit. Ze heeft het gered.

Verhalen zijn een cadeautje, hoorde ik laatst eens zeggen. Aan die uitspraak moest ik onmiddellijk denken toen ik dit verhaal hoorde. Allereerst omdat dit een hartverscheurend relaas is van een ongelooflijk dappere vrouw, die in haar benarde positie naar nieuwe mogelijkheden blijft zoeken om gered te worden.

Daarnaast maakt dit verhaal duidelijk dat je op je eigen creativiteit moet blijven vertrouwen. Niet alleen als je aan het einde van je krachten op een vloer ligt te verkommeren, maar eigenlijk in alle omstandigheden. Als we ons in omstandigheden bevinden die ons niet aanstaan, kunnen we daar namelijk altijd iets aan doen. "Als een mens creatief kan nadenken, kent hij geen angst", zei trendvoorspeller Lidewij Edelkoort laatst. "Dan kan hij altijd een uitweg bedenken uit een situatie." Dat geeft ongelooflijk veel hoop.

Verhalen zijn cadeautjes
Welk verhaal heb jij deze week gehoord, dat je inspiratie of nieuwe inzichten gaf? Laat het me weten onderaan dit blog!