Bestaat er een moment waarop je leven een andere wending krijgt? Een gebeurtenis die je een bijzonder inzicht geeft, waarna het leven nooit meer hetzelfde is?
Ik denk terug aan 1988. Ik was tot mijn verrassing uitverkoren om stage te lopen op de kunstredactie van de regionale krant. Zo kon ik eindelijk uitvinden of het beroep van journalist niet alleen een droombaan is, maar ook de realitycheck kon doorstaan.
De kunstredactie had lol in die ijverige stagiairs van de universiteit, die zich uitleefden op de mooiste volzinnen en scherpste recensies. Behalve een groots afscheid in het café (al was er geen extra aanleiding nodig om het zogeheten ‘bijkantoor’ te bezoeken) werd iedere stagiair getrakteerd op een prestigieuze eindopdracht. Je mocht je held naar keuze interviewen voor een mooie plek in de zaterdagkrant.
Over mijn interviewkandidaat hoefde ik niet lang na te denken: Hella Haasse. Het probleem was dat ze in Saint Witz woonde, een dorpje op het platteland ten noordoosten van Parijs. De hoofdredacteur vergoedde graag de reiskosten voor de stagiairs, maar een reis naar Frankrijk was hem te bar. Tweede probleem was dat Hella Haasse niet op een interview van een Nederlandse studente/tijdelijke kunstredacteur zat te wachten. Via haar uitgeverij hield ze de boot af.
Toen ik samen met Willem onze kampeerreis naar Rome zat te plannen, kreeg ik een waanzinnige inval. Want we konden de treinreis naar Italië via Parijs laten lopen en vandaar uit een uitstapje maken naar Saint Witz! Ik liet de uitgeverij weten wanneer en hoe laat we in Parijs zouden arriveren. En het wonder geschiedde: Hella Haasse was toch bereid ons te ontvangen. Sterker nog: ze bood aan om ons op Gare du Nord van de trein te halen, zodat we niet de hele reis naar het platteland hoefden te ondernemen.
Op het afgesproken tijdstip stond ze inderdaad aan het einde van het lange perron op ons te wachten. Mild glimlachend, zoals een oma haar kleinkinderen ophaalt. Ze voerde ons en onze rugzakken vol kampeerspullen mee naar het stationsrestaurant, waar ze trakteerde op een complete maaltijd. Ze informeerde belangstellend waar we in Italië precies naar toe gingen, het land dat zij zelf uitputtend had bestudeerd en beschreven in enkele van haar beroemdste boeken.
In onze verkreukelde kleren voelden we ons wat ongemakkelijk temidden van de fonkelende glazen en schalen met schelpdieren van het restaurant. Hella Haasse legde geruststellend uit wat er op de kaart stond en bestelde in vaardig Frans onze gerechten. Vervolgens ontdekte ik dat het buitengewoon onhandig is om te eten, te interviewen én notities op te schrijven. Een leerzame les voor de rest van mijn journalistieke loopbaan.
Met mijn voortvarende aanpak om dit interview te regelen, had ik mijzelf verrast. Resterende twijfels over journalistieke ambities smolten ter plekke weg. Bovenal kreeg ik een intrigerend verhaal van een vrouw te horen, die haar leven in dienst gesteld had van de verbeeldingskracht. Met name haar onuitputtelijke ideeënbron vond ik inspirerend. "Ik heb meer ideeën dan tijd van leven", zei ze toen.
Dat leverde een prachtverhaal op voor de krant. Toch zit me achteraf één ding niet lekker, namelijk dat ik haar ouderdom zo uitgebreid heb aangeroerd tijdens dat gesprek. Op dat moment was Hella Haasse 70 jaar en dat vond ik blijkbaar hoogbejaard. Nu, 20 jaar later, is ze er nog steeds. Gelukkig heeft ze nog heel veel tijd van leven gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten