maandag 16 juli 2007

Giovanni

Ik denk nog wel eens aan Giovanni. Een levendig vierjarig jongetje met donkere krullen, dat bij onze zoon in de klas zat.

Giovanni was helemaal gek op hem. Alle middagen die daarvoor beschikbaar waren, wilde hij bij ons thuis komen spelen. Samen hadden ze buitengewoon veel lol. De juf had vaak moeite met Giovanni, omdat hij niet goed in het gareel te krijgen was. Maar bij ons thuis luisterde hij prima. Het was leuk om te zien wat een onwaarschijnlijk groot doorzettingsvermogen het kereltje had. Hij had nog nooit gefietst, maar hij moest en zou het leren. Want Jasper, zijn grote voorbeeld, kon het immers ook al.

Zijn moeder was ons ontzettend dankbaar dat Giovanni zo vaak bij ons kon komen spelen. Ze woonde in een Blijf-van-mijn-Lijf-huis, waar kinderen nauwelijks ruimte hadden om zich uit te leven. Om het gebrek aan tegenbezoekjes te compenseren, bracht ze vaak snoep, kleine cadeautjes of zelfgebakken cake mee. En Giovanni, die na afloop meestal niet met haar mee wilde, stelde ze allerlei speelgoed in het vooruitzicht 'als ze een eigen huis zouden hebben'.

In het opvanghuis hadden ze geen ruimte voor het bergen van fietsen, skateboards en ander speelgoed, maar zeker ook geen geld. Haar ex had haar niet alleen mishandeld, maar ook met torenhoge schulden achtergelaten. Met behulp van een maatschappelijk werkster probeerde ze haar leven weer op de rails te krijgen. Ondertussen was ze ook nog belast met de zorg voor de oudere broer van Giovanni: een jongen die zowel geestelijk als lichamelijk gehandicapt was en erg veel aandacht vroeg.

Aan het einde van het schooljaar kreeg ze een flatje toegewezen aan de andere kant van de stad. Ze vond het erg verdrietig dat ze de wijk uit moest. En ze moest ook Giovanni troosten, die beslist niet naar een andere school wilde. Desalniettemin zette ze er de schouders onder om er het beste van te maken. Huisraad die wij niet meer nodig hadden, nam ze dolblij in ontvangst.

Enige tijd later nodigde ze ons uit om op bezoek te komen. Ze was geweldig gastvrij en had enorm haar best gedaan op het eten dat ze ons voorschotelde. Jasper had snel weer andere vriendjes gekregen, maar Giovanni bleek nog altijd verslingerd te zijn aan Jasper. Speelgoed was er inmiddels wel in het flatje, maar ook in haar nieuwe woning konden de kinderen nauwelijks uit de voeten. Voor kinderen die willen rennen en stoeien was het gewoon te krap. En de kinderen naar buiten sturen, dat durfde ze niet aan.

De wijk waar ze woont, is één van de veertig probleemwijken, die minister Vogelaar de komende jaren wil omvormen tot prachtwijken. De afgelopen jaren zijn er veel toestanden geweest met jongeren, die de buurt terroriseerden en op auto's dansten. De gemeente vond de sfeer zo dreigend dat er enige tijd een verbod op samenscholing gold. Geen fijne omgeving voor kinderen om op te groeien.

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat met Giovanni.

donderdag 12 juli 2007

Wat kinderen je kunnen leren over vragen stellen

"Waarom hebben kinderen meer vakantie dan papa's en mama's?", vroeg Niels laatst. Goede vraag! Daar wil ik ook wel het antwoord op weten!

Kinderen stellen vaak de meest wonderlijke maar ook treffende vragen. Dit is een bron van creativiteit, die zij in hun latere leven helaas afleren, stelt Beverly Neuer Feldman in dit artikel, die ook aanwijzingen geeft om natuurlijke creatieve talenten van kinderen te behouden en te ontwikkelen.

Het is bijvoorbeeld handig om kinderen "als... dan..."-vragen te stellen: die zetten hun fantasie in werking en leren veel over hun belevingswereld. Het schijnt bovendien een goede methode te zijn om kinderen met spreekangst te verleiden om toch iets te vertellen. Als jij een sprookje mag kiezen, wat kies je dan? En wie ben jij dan in dat sprookje?

Ook voor volwassenen is het belangrijk om vragen te blijven stellen. Om een duidelijker beeld te krijgen over de werkelijkheid, zoals Sherlock Holmes maar ook Socrates deden. Of om meer over jezelf en je drijfveren te weten te komen. Net zoals bij kinderen heeft vragen stellen alles te maken met creatieve vermogens. Zoals kunstenaar Adam Wolpert zei: schilderen is vragen stellen.

De redacteuren van het Financieele Dagblad stellen zichzelf eveneens vragen. Dat deden zij op speciale verwondercursussen. Het doel daarvan was wederom om tot meer creativiteit en originelere berichtgeving te komen, schreven zij in hun eigen krant. Als van ondernemingen wordt verwacht dat zij telkens met nieuwe, sprankelende ideeën naar voren komen om de concurrentie een slag voor te zijn en om te innoveren, dan moeten de journalisten dat zeker ook doen.

Uit dat zelfonderzoek kwam natuurlijk een belangrijke vraag naar voren: wat verstaan de lezers eigenlijk onder creativiteit? En wordt creativiteit bewust of onbewust gestimuleerd in een onderneming? Die vraag leidde tot het grote creativiteitsonderzoek,waarbij lezers uitgenodigd worden om hun mate tot verwondering, vrijheid en ideeënrijkdom te toetsen en te delen.

Gelukkig is creativiteit niet voorbehouden aan enkele speelse geesten. Iedereen kan het leren. Om te beginnen door te kijken hoe kinderen het aanpakken.

"Hij die een vraag stelt is dom voor vijf minuten;
hij die nooit een vraag stelt zal altijd dom zijn."
- Chinees spreekwoord

Verder lezen over het stellen van vragen:

woensdag 11 juli 2007

Kookdromen

Mieke gaat naar de supermarkt en slaat daar allerhande groenten, kruiden, vlees en deegwaren in. Aubergines, venkel, alfalfa, zongedroogde tomaatjes, olijven, noten, noem maar op. Wat ze ermee gaat maken weet ze nog niet, want ze kookt nooit recepten na. Wel leest ze veel kookboeken, waarin ze inspiratie opdoet voor allerlei vreemdsoortige combinaties. Eenmaal in haar keuken met het indrukwekkende fornuis bedenkt ze ter plekke welke gerechten ze gaat bereiden. Het liefst pakt ze uit voor grote gezelschappen. Geen groter genoegen dan iedereen te zien smullen. Het is een wonder hoe ze dat telkens al improviserend weer voor elkaar krijgt. Want Mieke heeft geen reukvermogen meer en vaart grotendeels op de reacties van haar eters om tot haar succesgerechten te komen.

Helaas heb ik onlangs de jongste creatie van Mieke moeten missen: kip in zoutkorst. Al dagenlang droom ik er nu over hoe dat gerecht gesmaakt moet hebben. In mijn hoofd dwarrelen de smaaksensaties rond van sappige kip met knoflook en mediterrane keukenkruiden. En ik stel me voor hoe je zo’n harde zoutkorst met de nodige kracht moet openbreken en welke verfijnde aroma’s daarbij vrij komen. Om het daadwerkelijk te bereiden moet ik nog even wachten totdat de renovatie van ons huis achter de rug is. Maar in mijn hoofd kan ik het dus al ruiken. Kookdromen is ook lekker.

dinsdag 10 juli 2007

Nooit meer alleen; hoe de mobiele telefoon ons leven verandert

Als er één apparaat is dat ons persoonlijke leven in het afgelopen decennium ingrijpend veranderd heeft, dan is het wel de mobiele telefoon. Zelfs als je alleen de spraakfunctie van het mobieltje in ogenschouw neemt, is deze bewering niet overdreven. Vooral de enorme impact op het gedrag van mensen vind ik fascinerend. Ik noem er enkele.
  • Met de mobiele telefoon gaat het werk overal door. Wie deze dagen een bepaalde functionaris nodig heeft, loopt een dikke kans hem in het zwembad aan de telefoon te krijgen;
  • Dankzij de nummerherkenning kunnen ontvangers selectief opnemen;
  • Het is gemakkelijk om een tweede telefoon erbij te nemen, waarvan het nummer alleen voor insiders bekend is (voor de geheime minnaar/minnares of voor clandistiene handel) of als hotline voor vriendschappen. Op die manier kun je je privésfeer toch nog beschermen. In Groot-Brittannië had in 2006 14 procent van de mensen twee of meer mobiele telefoons die ze regelmatig gebruiken;
  • Het is minder belangrijk om je aan een afspraak te houden. Wie vroeger met iemand afsprak op een onbekende plek, zorgde er wel voor op tijd te zijn. Anders liep je immers het risico elkaar mis te lopen. Nu bel je even dat je later komt. Maar omdat we dat allemaal nu veel vaker doen, zijn afspraken veel vrijblijvender geworden;
  • Mobiele telefoons geven aan vrouwen een sterker gevoel van vrijheid als ze alleen op pad zijn. Waarschijnlijk heeft het mobieltje dus een stimulerend effect op de uithuizigheid van vrouwen;
  • Vrouwen telefoneren om ongewenste toenaderingen te ontmoedigen; de persoon die in de directe nabijheid van haar verkeert legt het meestal af tegen de mobiele gesprekspartner;
  • Kinderen krijgen met een mobieltje eerder de gelegenheid om zelfstandig ergens naar toe te gaan;
  • Maar ondertussen blijven kinderen ook langer afhankelijk van hun ouders. Dankzij het mobieltje kunnen zij immers altijd een beroep doen op deze eerstelijns-hulptroepen (fiets kapot, gymspullen vergeten), terwijl zij zonder deze dienstverlening gedwongen zouden zijn zelf een oplossing te zoeken;
  • Met de mobiele telefoon is het gemakkelijk om direct bewijs te verzamelen van criminaliteit;
  • Door mobiele telefonie blijft een geheime controle-actie, bijvoorbeeld van de politie, nooit erg lang geheim.
En dit staat ons de komend tien jaar nog te wachten....

Museamuziek

Om kunst goed te bekijken, schijnt het prettig te zijn om met een mp3-spelertje rond te lopen waarop klassieke muziek gespeeld wordt (en dus niet met een elektronische gids in de vorm van walkman met koptelefoon, die tegenwoordig in musea zo populair is!).

Bach doet het goed bij Middeleeuwse kunst, maar natuurlijk is ook Gregoriaanse muziek erg geschikt. Beethoven schijnt goed te passen bij zeventiende eeuwse schilderkunst, bij de achttiende eeuw hoort Mozart en bij Monet en andere impressionistische werken Saint-Saëns. En wie gaat dwalen door zalen met Italiaanse kunst kan het beste Puccini en Verdi afspelen.

Ik heb het zelf nog niet uitgeprobeerd, maar ik ben wel benieuwd welke verbindingen muziek en schilderkunst in je hoofd aangaan. Het lijkt me in ieder geval een gouden idee voor musea om het bezichtigen van schilderkunst tot een indringende belevenis om te vormen.

zondag 8 juli 2007

tongetjes-Parade

Geen zomer zonder Parade. En geen Parade zonder eigen schilder- en timmerwerken. Maar ook geen kunst zonder uitgestoken tongetjes!

crocs-Parade











Vorig jaar waren ze nog redelijk trendy, tegenwoordig zie je ze overal: crocs. De Parade liep er vol mee!

zaterdag 7 juli 2007

Zegeltje

Als je om iets ontzettend onbenulligs heel erg uit het veld geslagen wordt, moet je oppassen. De kans is groot dat je je eigen grenzen ver overschreden hebt en dat je dringend gas terug moet nemen.

Aan deze oude les moest ik vandaag denken toen mijn plan om weer eens pizza te bakken in een klein drama ontaardde. Met deze pizza wilde ik de nieuwe oven inwijden. Maar ja, ik had er niet direct bij stilgestaan dat ik vanwege de verbouwing deegroller, deeghaken en de voorraadpot met bloem heel erg goed opgeborgen had op de vliering. Deze attributen bleken op het moment suprême onvindbaar tussen alle andere dozen met keukenspullen. Daar werd ik zwaar sikkeneurig van.

STOP! HO! ALARMBELLEN!

Tijd voor tegengif. Laat ik eens bedenken wat er wel goed is gegaan vandaag, een beproefde methode. Het enthousiasme van de kinderen bijvoorbeeld, die heel graag meededen met klussen, koken en boodschappen doen. Niels, die vandaag op zwemles bevorderd is tot 'het volgende badje'. Willem, die mij uit de put praatte. En Jasper, die mij hielp met zoeken naar de deeghaken en de voorraadpot met bloem. De deeghaken hebben we niet gevonden, de bloem uiteindelijk wel (en met die pizza is het dus goed gekomen!).

Niels vertelt 's avonds graag wat het leukste van de dag is geweest. Behalve het maken van salade met meloen, ham en sla was dat vandaag het plakken van Albert Heijn-zegeltjes. Geluk is dus soms een klein plakzegeltje.

vrijdag 6 juli 2007

Stoffige zaken












Hoe de verbouwing verloopt? Eén van de most frequently asked questions dezer dagen, dus dat verdient een antwoord. Wel, de grootscheepse renovatie van ons huis verloopt heel goed (zie op de foto's de vordering van één week). En dan vooral in de zin van dat er goed werk afgeleverd wordt en dat er geen vervelende tegenvallers meer zijn. Wel zou ik dolgraag willen dat het nu eindelijk KLAAR is, dat we ons huis én tuin weer voor onszelf hebben en dat we kunnen gaan schoonmaken (makkelijker gezegd dan gedaan trouwens) en de keukenkastjes weer inrichten... Gelukkig hebben we nog altijd ons knusse zolderverdiepinkje, die we beslist zullen missen als we weer beneden wonen.

Ach ja, al dat stof... op het ene moment kun je er beter tegen dan het andere, zeg maar. Het dieptepunt was het wegkappen van kalk uit het oude plafond in de gang. Een fikse sneeuwbui was er niets bij. Maar inmiddels zijn de gang en de vestibule gestuct en geverfd, dus vermoedelijk is de ernstigste stofstorm voorbij.

Hoe lang het nog gaat duren? De komende weken zijn de bouwvakkers nog wel bezig, vermoed ik. En daarna breekt de vakantie aan. Kunnen we onze kampeeravonturen lekker in Frankrijk voortzetten!.

dinsdag 3 juli 2007

Ontdekkingsreis

De opdracht: Koop een mooi kompas, dat cadeau gegeven kan worden als een herinneringsgeschenk. Een cadeau met praktische waarde als navigatie-instrument, maar vooral ook symbolisch als 'wegwijzer door het leven'.

Nooit eerder heb ik me verdiept in kompassen. Waarom zou ik ook, als stedeling die blind vaart op Google, de NS reisplanner en de dienstregeling van de tram. Maar waar nu te beginnen? Bestaat er een beknopte wegwijzer in de wereld der kompassen? Of ben ik op mijn innerlijke koersaangever aangewezen?

Snel ontdek ik dat er grofweg twee categorieën zijn. De praktische navigatie-apparatuur, van wegwerpdingetjes tot zeer serieuze, kostbare instrumenten. Of het antieke werk, waarbij de verschillen niet minder groot zijn. Van nostalgische kompassen uit de scoutingwereld tot zeer precieze, oude instrumenten, die gekoesterd worden door verzamelaars. Ik dien kennelijk aan te kloppen bij de Scoutingshop en de buitensportwinkels, of juist bij de antiekhandel en veilingen. Meer preciezer: de klokkenhandel, waar ook barometers en andere fijne instrumentjes te koop zijn.

Ik sla de antieke koers in. Maar het aantal handelaars met geschikt aanbod blijkt erg beperkt. Mijn zoektocht op Google leidt steeds weer naar Marktplaats, dat ook een groot aantal exotische kloons gekregen heeft, zoals Marktplaza. Op de foto zien de apparaatjes er wel aardig uit, maar doet dat wijzertje het wel? Ik vind het te tricky. Ik wil liever een deskundige die mij zegt wat wel en niet deugt in deze wereld.

Mijn speurtocht loopt bijna helemaal vast. Zo’n beetje alle hits met antieke kompassen uitgeplozen, maar niets voldoet aan mijn wensen. Zucht. Wel veel authentieke scheepsbellen en scheepsklokken, maar geen bruikbare navigatie-apparatuur. Ik geef het op.

Nee, toch nog een ideetje. Laat ik eens een merknaam intypen van een kompas dat ik op Marktplaats gevonden heb. Een Stanley London bijvoorbeeld. Hebbes! De bruikbare hits stromen ineens mijn scherm op. Prachtige exemplaren zijn het. Helemaal goed!

Tot nu toe heb ik vooral gesurfd in de wereld van antiquairs en handelaars in nostalgisch erfgoed. Maar nu beland ik in de wereld van de watersporters. Zij blijken te handelen in prachtige replica’s van antieke kompassen, in glimmend messing en in hele mooie houten doosjes.

Nu krijg ik de smaak te pakken en zoek door op de maker van dit nagemaakte kleinood, D.W. Brunton. De uitvinder is een mijningenieur uit Colorado, die in 1894 met dit zakkompaseen geniaal patent verwierf. Talrijke ontdekkingsreizigers zouden de 'Brunton' gebruikt hebben, van Australië tot Alaska. Wat romantisch, zo’n ding!

Zo'n speurtocht naar een kompas is zelf al een spannende ontdekkingsreis!